تعطیلی تالار هنر برای تعمیر و بازسازی، انصراف از تصمیم ساخت تئاتر شهر در محل سینما همایون، معطل ماندن طرح ساخت تئاتر شهر در زمینِ خاکیِ روبروی سینما سپاهان، ادامۀ واگذاری تنها مجموعۀ سالن اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی اصفهان (فرشچیان) به بخش خصوصی، نوشتن یک بیانیۀ اعتراضی توسط هنرمندان تئاتر برای بیان مشکلات موجود که نتیجۀ محسوسی هم نداشت و دست‌آخر، شیوع ویروس منحوس کرونا که پیش از همه، فعالیت گروه‌های نمایشی را تا اطلاع ثانوی تعطیل کرد، ازجمله عواملی است که سال ۱۳۹۸، خاطر هنرمندان تئاتر اصفهان را آزرد.
ایسنا به بهانۀ روز جهانی تئاتر، از کارگردانانی چون لیلا پرویزی، پویان عطایی، آوا حدادی، سعید محسنی، معین‌الدین عشاقی، جواد ایزددوست، عاطفه نقوی، امیر شیخ جبلی، احسان جانمی، مسعود نریمانی و هادی عسکری که سال گذشته تئاترهایی را روی صحنه بردند، نظرشان را دربارۀ «وضعیت تئاتر در سال ۱۳۹۸» جویا شده و از آن‌ها پرسیده «دوست دارند در سال ۱۳۹۹ چه اتفاقی برای تئاتر اصفهان بیفتد؟»
لیلا پرویزی، کارگردانی که چند شب مانده به پایان اجرای تئاتر «آن‌سوی آینه»، به خاطر صدور فرمان لغو تمامی تئاترهای روی صحنه در پی شیوع ویروس کرونا، بی‌خداحافظی مجبور به ترک صحنه شد، به ایسنا گفت: «سال‌ها بود که تئاتر افسرده و بیمار اصفهان بد حال بود اما سال ۱۳۹۸، بیماری خود ایمنی هم به کلکسیون بیماری‌های حاد و بی‌درمانش اضافه شد. این بار از حملۀ سلول‌های خودی در امان نماند؛ قصۀ بی سالنی و حمایت نکردن و نبود بودجه تا شورای ممیزی کم بود، اجرای نمایش‌های سخیف و کوچ هنرمندان (که غم نان داشتند و ناچار به رفتن به این سمت‌وسو) و درنهایت تغییر ذائقه مخاطب و انزوای بیشتر تئاتر متعهد و دغدغه‌مند هم به این حکایت تلخ اضافه شد. سال ۱۳۹۸ سال خوبی نبود نه برای تئاتر نه برای ایران.
ازآنجاکه واقع‌بین هستم و نه خیال‌پرداز، امید به بهبود شرایط تئاتر در سال پیش رو را هم ندارم.»
پویان عطایی، کارگردان دیگری است که ۲۲ مردادماه ۱۳۹۸، تئاتر «سالمرگی» را در تماشاخانه ماه روی صحنه برد و شب اعطای جوایز سی و یکمین جشنواره تئاتر استان اصفهان، بعد از کسب مقام سوم، با گلایه ابراز امیدواری کرد که هیأت‌داوران به‌جای شو، رتبه اول را به یک تئاتر واقعی بدهند. او در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: «سال ۹۸ سال خوبی برای تئاتر اصفهان نبود. بودجه‌های تئاتری کم شد و به‌جای اینکه سالن اجرایی و پلاتو به فضاهای تئاتری افزوده شود، دو سالن اجرایی و پلاتوهای تالار هنر را هم از دست دادیم! سال قبل هیچ‌یک از نهادهایی که طی سال‌های گذشته برای تولید تئاتر هزینه می‌کردند، بودجه‌ای برای تولید به تئاتری‌ها ندادند و همکارانم شخصاً برای کارهایشان هزینه کردند. آلودگی و ... نیز تئاتر را دچار یک تعطیلی ادامه‌دار کرد.
از سوی دیگر تعداد بالای آثار سخیف که هم سطح فرهنگی جامعه و هم سطح تفکر تماشاچی را پایین می‌آورد به تئاتر ضربه زد و نمی‌دانم چرا نهادهای نظارتی هنوز به شیوۀ سفت‌وسخت بر تولید و اجرای این آثار نظارت نمی‌کنند. ما در سال ۱۳۹۸ تعدادی از کارشناسان دلسوز تئاتر را نیز از دست دادیم. ناگفته نماند که سال قبل، آثار باکیفیت و جدی‌ای هم داشتیم؛ آثاری که در اجرای عموم و جشنواره‌ها مورد استقبال قرار گرفت و البته این به تلاش شخصی هنرمندان برمی‌گشت. تعداد مخاطبان تئاتر نیز نسبت به سال‌های قبل افزایش پیدا کرد.
سال ۱۳۹۹ با تعطیلی تئاتر آغاز شده و میزان بودجۀ در نظر گرفته‌شده برای تئاتر، از سال ۱۳۹۸ هم کمتر است. بااین‌حال امیدوارم که در این سال، سالن‌های اجرا و پلاتوهای تمرین بیشتری داشته باشیم و بودجه‌های تمام سازمان‌ها برای تولید تئاتر فعال شود. امیدوارم سالن‌های تئاتر خصوصی یا درصدی شوند و یا کلاً به تئاتر اختصاص پیدا کنند به‌گونه‌ای که هنرمندان توان استفاده از آن را داشته باشند. نیز امیدوارم که برنامه مدونی برای تئاتر کشور و استان ریخته شود و این برنامه به معنای واقعی اجرا شود. امیدوارم هر چیز مبتذلی به اسم تئاتر در سطح شهر روی صحنه نرود و ما بتوانیم سطح شعور مردم را با تئاتر هر روز بالاتر ببریم. به امید روزهای روشن برای تئاتر ریشه‌دار اصفهان که روزی در جهان شهره بود.»
آوا حدادی، سال گذشته کارگردانی تئاتر «پیک‌نیک در میدان جنگ» را بر عهده داشت. تئاتری با موضوع صلح، که یک‌بار در سالن سعدی و یک‌بار در سالن سوره روی صحنه رفت. این کارگردان به ایسنا گفت: «در سال ۱۳۹۸ علاوه بر مشکلات و تعطیلی‌هایی که بر اجرای تئاتر سایه انداخته بود، از نظر مکان‌های تمرین و سالن‌های اجرا هم کمبودهایی داشتیم. از طرف دیگر سال گذشته سیل عظیمی از اجراهای به‌اصطلاح کمدی در شکل و شمایل مختلف، سلیقه تماشاگر را تحت تأثیر قرار داد؛ به‌طوری‌که آن‌ها تنها به دنبال دیدن نمایش‌هایی صرفاً شادی‌آور بودند و حمایت کمتری از دیگرگونه‌های اجرایی داشتند. البته این امر به شورای سیاست‌گذاری انجمن هنرهای نمایشی و ادارۀ ارشاد برمی‌گردد که تنوع اجراها را مدنظر قرار نمی‌دهند و با این تفکر که مردم به شادی نیاز دارند بیشتر اجرای تئاترهای کمدی را تائید می‌کنند. گویی فراموش‌شده که رسالت هنر تئاتر، چیزی جز خنداندن مردم است.
متأسفانه تنها نهادهای حامی تئاتر در سال ۱۳۹۸، حوزه هنری و اداره ارشاد بودند که این تعداد برای حجم بالای کارهای تولیدی بسیار کم است و متأسفانه منصفانه نیز برخورد نمی‌شود. فکر می‌کنم تنوع و سطح اجراها در سال ۱۳۹۸ کمتر از سال‌های پیشین بود. از زمانی که وارد فضای حرفه‌ای تئاتر اصفهان شده‌ام آرزو داشته‌ام که سطح تئاتر شهر هر روز پیشرفت کند و هنرمندان تئاتر و سینما تجارب خود را با هم به اشتراک بگذارند و به رشد یکدیگر کمک کنند اما متأسفانه این آرزو همچنان آرزو مانده است. فکر می‌کنم زمان آن رسیده که تئاتر هویت خودش را بر صحنه بازیابد.
امیدوارم در سال ۱۳۹۹ شاهد اجراهایی به معنی واقعی تئاتر بر روی صحنه باشیم؛ اجراهایی متنوع با سبک‌های مختلف که حرفی برای گفتن، تصویری برای به خاطر سپردن و درسی برای آموختن داشته باشند نه‌تنها لحظاتی برای خنداندن. امیدوارم همۀ هنرمندان تئاتر و سینما دوباره سطح هنر شهر را ارتقا بدهند و تئاتر به رسالتش بازگردد.»
سعید محسنی، سال ۱۳۹۸ برای تئاتر «سبوط» در مقام نویسنده و برای تئاتر «کلاغ‌ها» در مقام کارگردان ظاهر شد و جوایزی را هم از جشنوارۀ تئاتر استان دریافت کرد. کلاغ‌های محسنی، تنها نمایندۀ تئاتر اصفهان در بخش صحنه‌ای سی و هشتمین جشنوارۀ بین‌المللی تئاتر فجر بود. این نویسنده و کارگردان در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: «برای تئاتر اصفهان سال ۱۳۹۸ مثل همه این سال‌ها بود. لااقل برای من که بیست سال قبل همین دو جایزه را از جشنواره تئاتر استانی گرفتم و راهی فجر شدم، گویا چیزی تغییر نکرده. خوب و بدش همانی بود که بود. جای اسم‌ها و آدم‌ها تغییر کرده اما گویی عمری بیست‌ساله در این میان فقط خرج شده و مناسبات همان است که بود.
و اینکه من دوست دارم چه اتفاقی در سال ۱۳۹۹ بیفتد؟ برای تئاتر؟ چه سؤال غریبی! من دوست دارم هیچ اتفاقی در سال ۱۳۹۹ نیفتد. نه برای تئاتر و نه در هیچ حوزه دیگری. دوست دارم امسال، یک سال معمولی باشد...خیلی خیلی معمولی.»
معین‌الدین عشاقی، دیگر کارگردانی است که قرار بود یکم آذر ۱۳۹۸ تئاتر «برای خرید که نباید پول داد» را در فرشچیان روی صحنه ببرد اما به خاطر اتفاقاتی که روزهای آخر آبان رخ داد، اجرای خود را ۱۳ روز به تعویق انداخت. او به ایسنا گفت: «روز تئاتر مبارک! تئاتر مثل پدیده‌های مختلف، تابعی از اتفاقات و مسائل مختلف جامعه است و چون یکی از جمعی‌ترین و فراگیرترین هنرهاست، تأثیرات بد جامعه در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در آن بازتاب و بازنمود بیشتری می‌یابد.
تا اینجای کار که گفتم مربوط به کلیت تئاتر در جامعه ایران می‌شود که در سال ۱۳۹۸ با توجه به جمیع اتفاقات اقتصادی و ...، بر آن حادث شد. اما آنچه در تئاتر اصفهان جدا از این موضوع، هویداتر از قبل بود، کمبود سالن تئاتر و تعطیلی سالن‌های مهم تالار هنر بود. این مسئله منجر به برخورد سلیقه‌ای و بی‌قاعده صاحبان سالن‌های غیراستاندارد شهر، همچنین وابستگی بعضی گروه‌ها و کارگردان‌ها به اشخاص حقیقی غیرمتخصص کارنابلد در لباس تهیه‌کننده و تنزل شدید تئاتر شد. امیدوارم مدیران، هنرمندان و شوراهای تخصصی که در تالار هنر با نظرات غیر کارشناسانه و ناآگاهانۀ خود موجبات تعطیلی تالار هنر و خسران به بیت‌المال و هنرمندان را فراهم کردند، پاسخگوی جامعه تئاتر باشند.
اینکه می‌پرسید دوست دارم در سال ۱۳۹۹ چه اتفاقی برای تئاتر اصفهان بیفتد هم سؤال علمی و کاملی نیست. واژه دوست داشتن، آن‌هم وقتی فردی می‌شود، ما را به‌جایی نمی‌برد؛ بااین‌همه، امیدوارم در تئاتر اصفهان، انجمن هنرهای نمایشی از حالت صوری و غیرفعال خود خارج شود. امیدوارم صنف‌های مختلف در گرایش‌های مختلف تئاتر به‌طور قانونی و گروه مدار و نه بر مبنای منویات شخصی عده‌ای منفعت‌طلب و شخصیت‌های هیجانی نمایشی، ایجاد شود و نیز به تعداد سالن‌های تئاتر که صرفاً در اختیار اجرای تئاتر قرار دارند اضافه شود.»
جواد ایزددوست که سال ۱۳۹۷ مدیریت خانه تئاتر حوزه هنری اصفهان را بر عهده داشت، سال ۱۳۹۸ از این سمت برکنار شد و این برکناری به مذاق هنرمندان تئاتر خوش نیامد؛ تاجایی که نسبت به این ماجرا در بیانیۀ اعتراضی خود نیز واکنش نشان دادند. این کارگردان که سال گذشته تئاتر «خاک بکر» را اجرا کرده بود، در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: «سال ۱۳۹۸ متأسفانه سال خوبی برای تئاتر اصفهان نبود. تالار هنر برای بازسازی تعطیل شد و دیگر سالنی برای اجرا نداشت. خانه تئاتر حوزه هنری و تماشاخانه ماه نیز به علت نداشتن مدیر و متولی عملاً فعالیت قابل قبولی مثل سال ۱۳۹۷ نداشت و حمایتی نیز از هنرمندان نکرد.
امیدوارم در سال ۱۳۹۹، بعد از کرونا، تالار هنر شهرداری و همچنین سالن‌های حوزه هنری، به چرخۀ حمایت از هنرمندان اصفهان اضافه و وارد شوند و مسئولان امر هم بیشتر به این هنر اهمیت بدهند.»
«بوبوجی خان در شلمرود» نام تئاتری بود که عاطفه نقوی آذرماه ۱۳۹۸ برای کودکان روی صحنه برد. این کارگردان به ایسنا گفت: «سال ۱۳۹۸ سال خوبی نبود. اول سال با تعطیلی و بازسازی تالار هنر، بدبختی تئاتری‌ها شروع شد و همه گروه‌ها با کمبود مکان و پلاتو تمرین روبرو شدند ازجمله گروه ما و درحالی‌که قرار بود مکان‌هایی جایگزین این مکان شود، چنین اتفاقی نیفتاد. تماشاخانه ماه حوزه هنری، مدیری نداشت و امکان اجرا نیز، سالن‌های دیگر هم خصوصی بودند و قیمت‌های گزافی داشتند. سالن خانه کودک که تحت پوشش شهرداری است، با در نظر گرفتن درصد فروش همکاری می‌کند درحالی‌که شعار اصفهان شهر دوستدار کودک را هم یدک می‌کشد.
امیدوارم در سال ۱۳۹۹، از گروه‌های تئاتری به‌صورت شعاری بلکه به معنای واقعی حمایت شود تا مجبور نباشیم برای تمرین به پارک برویم. گروه‌های تئاتری با دل‌وجان کارشان را ادامه می‌دهند ولی همیشه به چشم کسانی به آن‌ها نگاه می‌شود که گویی از سیاره دیگری به این شهر آمده‌اند! همیشه با بی‌مهری برخی مسئولین متولی روبرو بوده و هستیم اما همچنان می‌گوییم به امید اتفاق‌های خوب برای همۀ گروه‌های تئاتری.»
امیر شیخ جبلی، سال گذشته کارگردانی تئاترهای «سفر جادویی» و «خاله‌سوسکه» را بر عهده داشت و با تئاتر «خاله‌سوسکه» به بیست و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان نیز راه یافت. او در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: «تئاتر اصفهان در سال ۱۳۹۸ همچون سایر بخش‌های فرهنگی، تأثیرات منفی بسیاری ناشی از رخدادهای اجتماعی را بر خود دید و با کوله باری از دغدغه‌ها و نگرانی‌ها و امیدواری‌هایش سالی دیگر را در حال پشت سر گذاشتن داشت که با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی مراکز فرهنگی و هنری، تئاتر نیز در سایر بخش‌های آموزش و تولید نفس‌هایش با متوقف شدن اجراهای عمومی و تمرین‌ها و کلاس‌های آموزشی آموزشگاه‌هایی که همه دارای مکان‌هایی استیجاری هستند به شماره افتاد و باعث شد تا هنرمندان این عرصه که حرفه‌ای به‌غیراز تئاتر ندارند، با شرایط بحرانی به لحاظ اقتصادی مواجه شوند. بدنه‌ای از فرهنگ که خود در فراز و فرودهای متفاوت اجتماعی در جامعه نقش امیدآفرین و فرهنگ‌ساز را ایفا کرده و می‌کند.
امیدوارم سال ۱۳۹۹، این شرایط سخت و بحرانی هر چه زودتر از فضای زندگی کنار رفته و هنرمندان بتوانند بخشی از زخم ایجادشده بر روان جامعه را با بهره از ابزار فرهنگ و هنر، با دمیدن روح امید و عشق ترمیم کنند. متولیان فرهنگی کشور نیز برای حمایت از بخش‌های مختلف فرهنگی و هنری با توجه به وضعیت حاضر با تسهیل شرایط و امکانات حداکثری، امکان حضور فعال و بی‌دغدغه‌ی این قشر را در جامعه به وجود آورند.»
احسان جانمی، مدیر سالن تئاتر مجموعه فرهنگی هنری فرشچیان و عضو انجمن هنرهای نمایشی اصفهان که سال گذشته تئاتر «شرق دور شرق نزدیک» را روی صحنه برد، به ایسنا گفت: «روزگاری که تنها سالن تخصصی شهر را سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری می‌بندد و تولید تئاتر در حوزه هنری متوقف می‌شود و اداره ارشاد هم بدون امکانات، انجمن هنرهای نمایشی را تنها می‌گذارد و شهر غرق در اجراهای لوده بازی می‌شود و جشنواره تئاتر استان اصفهان از معرفی آثاری که بتواند در فجر خوش بدرخشد بازمی‌ماند را چه می‌توان نامید؟ اگر چراغی هم روشن ماند غیرت هنرمندان بود که بی‌مزد، جانانه و با عشق، سوخت آن را فراهم کردند.
امیدوارم در سال پیش رو، همه ارگان‌ها بدون منم‌های رایج، هنرمندان نازنین نمایشی را با هم حمایت کنند تا اقتصاد ضعیف، همین کورسو را خاموش نکند. امیدوارم تالار هنر احیا شود و شاید بتوان با قدرشناسی از هنرمندانمان دوباره جایگاه نمایش اصفهان در کشور را باز پس گرفت و فرهنگ مخاطبمان را ارتقا داد.»
مسعود نریمانی، کارگردانی که تیرماه ۱۳۹۸ تئاتر «چای راند آخر» را روی صحنه برد، در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: «آنچه در سال گذشته برای تئاتر اصفهان رخ داد، اتفاقات خوبی نبود. یکی از هنرهای شاخص نمایشی در ایران و دنیا تئاتر است که علی‌رغم وجود ظرفیت‌های بسیار در این هنر فاخر، متأسفانه در شهر ما اصفهان کمتر به آن توجه می‌شود. ما در این شهر خوشبختانه هنرمندان زیادی داریم که از پتانسیل‌های بالایی در این زمینه برخوردارند ولی با توجه به مشکلات زیادی که بر سر راه گروه‌ها قرار دارد، در بیشتر مواقع نمی‌توانند از آن‌ها به‌طور کامل استفاده کنند.
سال ۱۳۹۸، تئاتر اصفهان حال خوبی نداشت. یکی از مشکلات عمده‌ای که در تئاتر اصفهان شاهدیم بحث کیفیت پایین ادبیات نمایشی و محتوای تئاترهاست که حال‌وروز تئاتر استان را تا حدودی به سمت پوچی و کلیشه‌ای بودن سوق داده. تئاتری‌ها یا سراغ متون نمایشی خارجی می‌روند و یا به سمت نمایشنامه‌های طنز، آن‌هم نه طنز فاخر، بلکه مبتذل کشیده می‌شوند. من باور دارم که فلسفۀ وجود تئاتر فرهنگ‌سازی است و تولیدات هنرهای نمایشی باید بیشتر به سمت مضامینی با محتوای اجتماعی و معضلات روز جامعه و آسیب‌شناسی خانواده سوق داده شود. بحث محتوا در هنر تئاتر خیلی مهم است؛ باید درد و مسئله جامعه را مطرح کند. تئاتر خوب در این شهر باید به‌گونه‌ای باشد که بتواند اوضاع اجتماعی را نقد کند و مخاطب با دیدن آن به معضلات و آسیب‌های جامعه خود پی ببرد. تئاتر درواقع باید تلنگری برای عموم مردم باشد اما متأسفانه این اتفاق خیلی کم در تئاتر شهر ما دیده می‌شود.
مشکل دیگر بحث زیرساخت‌هاست. ما در اصفهان زیرساخت‌های مناسبی که یک گروه بتواند مستمر و درست تمرین کند و فرایند تولید یک نمایش را داشته باشد نداریم و این یک آسیب جدی است. تخریب بزرگ‌ترین و دلگرم‌کننده‌ترین مکان و مرکز هنری هنرمندان این شهر یعنی تالار هنر با هدف بازسازی، مشکلات بی‌شماری را برای تولیدات گروه‌ها در خصوص تمرین و اجرای عموم ایجاد کرد تاجایی که باعث شد اکثر گروه‌ها برای تولیداتشان متحمل پرداخت هزینه‌های گزافی شوند. ما یک سالن خوب، پلاتوی خوب و حداقل جایی که بشود گروه‌ها به‌راحتی و بدون دغدغه در آن تمرین کنند یا اجرا داشته باشند نداریم و اگر هم مکانی بوده بیشتر در انحصار اشخاص و گروه‌های خاصی بوده و هست که البته آن‌هم به لحاظ کیفی بسیار ضعیف است و صرفاً برای تمرین جوابگو است نه اجرا. لازم است یادآوری کنم که این معضل همیشه وجود داشته و فقط مربوط به سال گذشته نیست.
از دیگر مشکلات ریشه‌ای تئاتر اصفهان کمبود مخاطب است. اکثر تولیدات نمایشی (به‌جز آثار کمدی) مخاطب جدی مردمی ندارند و فقط قشر خاصی این آثار را دنبال می‌کنند. برگزاری بدون کیفیت جشنواره‌های داخلی در استان هم از دیگر مشکلاتی است که همواره داشته‌ایم و جشنواره تئاتر سال ۱۳۹۸ هم نسبت به سال‌های گذشته سطح کیفی پایین‌تری داشت؛ فقط به گفتن این نکته بسنده می‌کنم که فلسفه برگزاری جشنواره‌ها به‌ویژه جشنواره‌های تئاتر استان، اعتبارسنجی میزان توانمندی و ایجاد همگرایی بین گروه‌های تئاتری است به همین دلیل باید باشکوه برگزار شود و همدلی خانواده تئاتر را به نمایش بگذارد. با تقدیر و تشکر از زحمات مدیران اجرایی و مسئولان مربوطه از آن‌ها می‌خواهم در خصوص برگزاری این جشنواره با دقت و درایت و وسواس بیشتری عمل کنند.
تئاتر اصفهان برای بهتر شدن حالش نیاز به یک خانه‌تکانی دارد؛ نیاز به نیروی جدید و خون تازه. در استان جوانان مستعد و خلاق در این عرصه بی‌شمارند و در حال حاضر خوب کار می‌کنند که می‌توان با اعتماد به آن‌ها در سالی که «جهش تولید» نام گرفته، جهشی در فضای تئاتری استان ایجاد کرد. امید دارم در سال جدید به‌جایی برسیم که تئاتر دیدن نه‌تنها در این شهر بلکه در تمام کشور به‌عنوان یک فرهنگ در میان خانواده‌ها نهادینه شود و فرصتی را برای مدیران هنری ایجاد کند که به راهکارهای بهتری در خصوص مشکلات تئاتر شهرمان فکر کنند و آن‌ها را ریشه‌یابی کنند. امیدوارم در سال جدید تئاتر از سوی مردم و مسئولان شهر حمایت شود تا ما هم تئاترهای خوب و باکیفیت‌تری داشته باشیم و با امکانات مناسب بتوانیم اجرا برویم و شاهد یک مدیریت خلاق و حقیقی در این عرصه باشیم. امیدوارم سال ۱۳۹۹ سالی بدون دغدغه، امن و سلامت و شاد برای مردم کشور به‌ویژه شهرمان اصفهان باشد و هنرهای نمایشی در این شهر نیز نفسی به‌سلامتی و شادی بکشد.»
هادی عسکری، سال ۱۳۹۸ تئاتر «گراز» را روی صحنه برد؛ تئاتری که رتبه دوم بهترین بازیگری زن را از جشنواره تئاتر استان اصفهان از آن خود کرد. او که عضو هیأت مدیره انجمن هنرهای نمایشی اصفهان نیز هست به ایسنا گفت: «به‌واسطه عضویت در انجمن هنرهای نمایشی اصفهان تمام مشکلات و رویدادهای تئاتر اصفهان را از نزدیک لمس می‌کنم و شاهدم که تئاتر اصفهان، مثل سال‌های قبل، گرفتار مشکلات اساسی خودش بوده و هست؛ کمبود سالن اجرا و حمایت نکردن دستگاه‌های دولتی و اداره ارشاد از دیرباز گریبان تئاتر اصفهان را گرفته بود و همچنان نیز گرفته است.
ما در سال، یکی دو تئاتر کار می‌کنیم و سعی می‌کنیم آن را به جشنواره تئاتر استان و اجرای عموم برسانیم اما هنوز به‌شخصه به خاطر نبود سالن و امکانات و حمایت نتوانسته‌ام تئاتر «حادثه در عمارت آقای میم_ف» و «گراز» که سال گذشته و امسال جوایزی را کسب کردند، به اجرای عموم برسانم. ما در سال ۱۳۹۸ به لحاظ کمی افت نداشتیم اما به لحاظ کیفی افت شدیدی داشتیم. سال ۱۳۹۷ اصفهان تعداد نمایندگان بیشتری در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر داشت و در اختتامیه هم نامزد دریافت جایزه بود، اما امسال چنین نبود.
مرکز هنرهای نمایشی در سال ۱۳۹۷ مبلغی را به انجمن هنرهای نمایشی اختصاص داد که ما نیز با آن از ۴۳ گروه نمایشی حمایت کردیم اما در سال ۱۳۹۸ هیچ بودجه‌ای به ما داده نشد و به‌تبع نتوانستیم حمایتی هم داشته باشیم. ساز و کار دستگاه‌های دولتی مناسبت نیست و به همین خاطر تئاترهای شهرستان عمدتاً لنگ می‌زنند. از دیگر مشکلات تئاتر اصفهان در سال گذشته از چرخه خارج شدن تالار هنر بود. به ضرس قاطع می‌گویم که خیلی از تئاتری‌ها از این مرکز تغذیه می‌شدند و ما بعد از تعویض مدیریت و تعطیلی این تالار برای بازسازی خیلی از استفاده‌هایی که سال قبل داشتیم از دست دادیم. کمک‌هایی که سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی شهرداری به‌واسطه تالار هنر به تئاتر می‌کرد نیز با تعطیلی این تالار به‌مانند گذشته نبود.
باوجوداینکه سال ۱۳۹۹ شروع خوبی چه در زندگی و چه در تئاتر نداشتیم و فعالیت‌ها فعلاً تعطیل است امیدوارم ببینیم که ضرب‌المثل سالی که نکوست از بهارش پیداست، صحت ندارد و سال خوبی برای همۀ ما باشد.»
به پیام شاهد ندیم برگردیم، به این امید که تئاتر، یک روز نقش باشکوه خودش را بازی کند: «سیارۀ ما به سمت بحرانی اقلیمی و در حال اوج پیش می‌رود و نیاز است جانی تازه به توان روحی‌مان بدهیم؛ ما نیاز داریم با بی‌انگیزگی، رخوت، بدبینی، طمع و بی‌اعتنایی برای جهانی که در آن زندگی می‌کنیم و سیاره‌ای که روی آن زیست می‌کنیم بجنگیم. در این راستا تئاتر نقش دارد؛ یک نقش باشکوه برای شورونشاط و انگیزه بخشیدن به بشریت تا خود را از افول به تمایزی عمیق برساند.»
انتهای پیام