این بار چشم ها از کرونا می گویند.
در شرایطی که کروناویروس ۲۰۱۹ جان تعدادی از هم‌نوعان و هم‌وطنان ما را گرفته، نگرانی در وجود مردم رسوخ کرده است، این موضوع که آیا کسی که در خیابان از کنار من می‌گذرد، راننده تاکسی، نانوا، فروشنده سوپرمارکت و محیط بانک و اداره و همه مردمی که روزانه خواه یا ناخواه با آن‌ها در ارتباط هستیم مبتلا به کرونا هستند یا خیر موضوعی است که باعث شده مردم به سمت راه های پیشگیری از آلودگی بروند؛ درست یا غلط یکی از ابزاری که مردم می پندارند می توانند از آن به عنوان سپری برای این بلا استفاده کنند ماسک است.
در خیابان تقریباً نیمی از آدم‌هایی که از کنارمان می گذرند روی صورت خود ماسک گذاشته اند، انگار تا حدی خیالشان راحت شده است اما چشم هایشان حکایتی دیگر دارد .چشم ها دریچه ای به درون انسان هستند وبه شیوهای دیگر سخن می گویند.
چشم هایی که گاه بی اعتمادی به یکدیگر، درماندگی درونی افراد و نگرانی ازابتلا همه گیر شدن کروناویروس را بیان می کنند، اما همچنان به زندگی امید دارند.
در برابر «کرونا»