در متن این یادداشت که نسخه‌ای از آن در اختیار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) قرار داده شده است، شهرام صارمی پرسش‌هایی را خطاب به حمیدرضا نوربخش از جمله اینکه از چه روی اینگونه با جشنواره سال قبل برخورد کرده؟ مطرح کرده است.
حمیدرضا نوربخش (مدیرعامل خانه موسیقی ایران) بنا بر آنچه ستاد خبری جشنواره سی و پنجم برای رسانه‌ها فرستاد، در دومین شب از سی و پنجمین جشنواره موسیقی فجر در سالن نیاوران حاضر شده و در بخشی از صحبت‌هایش گفته بود: «... متاسفانه سال گذشته زحمات بسیاری که برای ارتقاء جشنواره کشیده شده بود، از بین رفت. دوباره ساختن کار سختی است. بر هیچکس پوشیده نیست که جشنواره موسیقی آن طور که باید و شاید عیار پیدا نکرده و حمایت کافی را برخود ندیده است. همه باید تلاش کنند تا جشنواره‌ای که متعلق به هنرمندان موسیقی و بستری برای موسیقی این مرز و بوم است، ارتقا پیدا کند...»
اما متن یادداشت شهرام صارمی ـ مدیر اجرایی سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر ـ به این شرح است:
«به نام حضرت دوست
جناب آقای نوربخش، مدیر عامل محترم خانه موسیقی ایران
با سلام
علیرغم میل قلبی ناچار شدم در پاسخ به مصاحبه مورخ ۲۶ بهمن ۱۳۹۸ شما که در چند رسانه درج شده است، چند سطری بنویسم و مواردی را نیز به شما یادآوری کنم.
در این مصاحبه گفته‌اید: «من از گذشته‌های دور همواره منتقد جشنواره بودم و دوست داشتم جشنواره موسیقی فجر به جایگاهی که لایق آن است برسد. متاسفانه سال گذشته زحمات بسیاری که برای ارتقا جشنواره کشیده شده بود، از بین رفت. دوباره ساختن کار سختی است.»
ابتدا باید بگویم که ابراز نظر شما درباره دوره ۳۴ جشنواره موسیقی فجر، بسیار دور از انصاف، عدالت و حرفه‌ای‌گری است. جملات با لحنی مغرضانه بیان شده و امیدوارم به این علت نباشد که سال گذشته خانه موسیقی برگزارکننده جشنواره نبوده است.
به وضوح در این سطور به چند دوره جشنواره که شما مسئول برگزاری آن بوده‌اید و اینکه «زحمات بسیار زیادی که برای جشنواره متحمل شدهاید در سال گذشته ازبین رفت.» اشاره می‌کنید.
ضمن اینکه کوششهای تمامی برگزارکنندگان دوره‌های قبل و دوره فعلی جشنواره را ارج می‌نهم، از شما سوال می‌کنم که چه کار خاصی انجام داده بودید که بقیه انجام نداده‌اند؟ جشنواره‌هایی که شما برگزار کردید چه ویژگی داشته است که به آن اشاره کنید؟
جایزه باربد؟ هنرمندان شرکت‌کننده؟ انسجام و برنامه‌ریزی؟ هزینه‌ها؟... و در پایان اتاق شیشه‌ای که هنوز منتظر آن هستیم؟
شما که می‌گویید: «من از گذشته‌های دور همواره منتقد جشنواره بودم و دوست داشتم جشنواره موسیقی فجر به جایگاهی که لایق آن است برسد.» شما که سه دوره رسما دبیر جشنواره بوده‌اید و در بیشتر دوره‌ها مستقیم یا غیرمستقیم همکاری داشته‌اید تاکنون چه انتقادی داشته‌اید؟ در کجا اعلام کرده‌اید؟
آیا به خاطر دارید که در سه برنامه ضرب اصول ویژه نقد و بررسی جشنواره موسیقی فجرعلیرغم تمام هماهنگی‌های قبلی، حاضر نشدید؟
آیا به یاد دارید که سال گذشته (جشنواره ۳۴) جلسه نقد و برسی جشنواره با حضور اصحاب رسانه و جمعی از هنرمندان توسط ستاد جشنواره و طبق آیین‌نامه برگزار شد؟
آیا لازم است یادآوری کنم که اطلاعات سایت جشنواره در سال‌های قبل به هیچ وجه در اختیار ما قرار نگرفت و سایت جشنواره موسیقی فجر که همین الان در حال استفاده شدن و سرویس دهی است حاصل کوشش برگزار کنندگان جشنواره در سال گذشته است.
بسیار خرسندم که اهالی رسانه امسال هیچ انتقادی به جشنواره ندارند!!! یعنی جشنواره امسال جای هیچ نقدی ندارد و جشنواره کاملا و صد درصد عالی در حال برگزاری است؟ خدا را شکر!!!
به بعضی از انتقادات اهالی رسانه در سال گذشته اشاره می‌کنم:
چرا جشنواره بخش پاپ دارد؟ (امسال ندارد؟)
کیفیت اجراها پایین است. (امسال بالاست؟)
جدول جشنواره بی‌رمق است. (امسال خیلی با رمق است؟)
چرا جدول جشنواره تغییر کرده است؟ (مگر امسال تغییر نکرده؟)
امسال که هیچکدام از این موارد نیست و باز هم خدا را شکر. یک نگاه اجمالی به اجراها و هنرمندان شرکت‌کننده موضوع را کاملا روشن می‌کند.
آیین‌نامه با همه نقاط قوت و ضعفش مرجعی برای سامان گرفتن و قانونمند شدن جشنواره موسیقی فجر است، آئین نامه‌ای که امروزه در هر خبر و در هر مصاحبه‌ای از آن یاد می‌کنند حاصل کوشش تیم کارشناسی جشنواره در سال گذشته است.
بسیار علاقه‌مندم بدانم که از چه روی اینگونه با جشنواره سال قبل برخورد کرده‌اید؟
از «دوباره ساختن» سخن به میان آورده‌اید. چه چیزی از بین رفته بود؟ چه چیزی دوباره ساخته شده است؟
شعار دادن سال‌هاست متداول شده است. هیچ حرفی نیست که گفته شود و پیگرد داشته باشد و گوینده آن حرف را تبعاتی مترتب شود. در نتیجه به راحتی می توان کلی گویی‌هایی را به کار برد که خودمان هم می‌دانیم نه کاربردی داشته، نه دارد و نه خواهد داشت.
اگر، تاکید می‌کنم اگر قرار باشد جشنواره و یا هر اتفاق دیگری در جایگاه عالی مرتبه‌ای قرار بگیرد، نیازمند این است که افراد با صلاحیتی در رأس امور باشند. کیفیت جشنواره آئینه تمام نمای شیوه مدیریت و سیاست گذاری موسیقی در کشور ما است.
خود شما بهتر می‌دانید که جایگاه و قدر و ارزش هنر و هنرمند موسیقی در سیستم دولتی پاس داشته نمی‌شود و اصولا فرهنگ و هنر موضوع همه این سال‌ها نبوده است. با نفس برگزاری جشنواره نیز خود شما بهتر آگاهید که موضوع اصلا موسیقی نیست. به همین دلیل ۳۵ دوره که هیچ ۳۵۰ دوره هم برگزار شود ارتقائی در هنر موسیقی به وجود نخواهد آمد.
الفاضی مانند «بین الملل»، «ظرفیت موسیقی»، «ارتقا»، «جشنواره‌های موفق» نیز به جز زینت الگفتار کاربرد دیگری ندارند.
در پایان به بعضی از خصوصیات سی و چهارمین دوره جشنواره فجر که اینجانب مدیریت اجرایی را عهده‌دار بودم اشاره می‌کنم:
تم جشنواره «اجرای آثار آهنگسازان ایرانی»؛ این رویکرد جشنواره تلنگری بود که به آهنگسازی و آهنگسازان ایرانی و آثارشان، نیازها و داشته‌های آهنگسازی ایران توجه و درباره آن گفتگو شود و تصویری از چگونگی اجرای آثار آهنگسازان بدست آید.
عارف قزوینی، علی اکبر شهنازی، مرتضی نی داود، علینقی وزیری، حسین دهلوی، موسی معروفی، جواد معروفی، فرهاد فخرالدینی، هرمز و شاهین فرهت، احمد پژمان، محمد سعید شریفیان، علیرضا مشایخی، فوزیه مجد، روح‌الله خالقی، ابوالحسن صبا، فرامرز پایور، محمد رضالطفی، پرویز مشکاتیان، حسین علیزاده، شاهرخ خواجه نوری، مهران روحانی، جواد لشگری، رحمت الله بدیعی، اکبر محسنی، همایون رحیمیان، انوشیروان روحانی، محمد رضا تفضلی و... از جمله هنرمندانی بودند که به طور متمرکز آثارشان به اجرا در آمد.
حضور فعال مراکز آکادمیک رسمی موسیقی کشور؛ دانشگاه های تهران (دانشکده هنرهای زیبا) و هنر ( دانشکده موسیقی دانشگاه هنر)، هنرستان های موسیقی دختران و پسران ( وزارت ارشاد).
حضور گسترده و موفق حدود ۶۰ نفر از استادان و پیشکسوتان شاخص موسیقی ایران و موسیقی اقوام از جمله فریماه قوام صدری، رافائل میناسکانیان، منوچهر صهبایی، مجید کیانی، ارپینه ایسرائیلیان، سیمون ایوازیان، محمد اسماعیلی، سعید ثابت، حسین بهروزی‌نیا، مظفر شفیعی، ابراهیم لطفی و...
سی و چهارمین دوره جشنواره، اولین دوره جشنواره بود که با کوشش و اهتمام یک تیم قوی کارشناسی، جشنواره صاحب آیین نامه شد که نماینده خانه موسیقی در جلسات حاضر نشد.
برگزاری بزرگترین جشنواره موسیقی فجر در طول تمام دوره‌ها؛ ۹۱ اجرا، ۶ نشست پژوهشی،۲۱ فیلم مستند و برگزاری جشنواره همزمان در ۱۵ شهرستان و در مجموع ۲۹۰ اجرا در شهرستان‌ها.
صرفه جویی بیش از یک میلیارد تومان در هزینه‌های جشنواره، با درنظر داشتن دلار ۱۸۰۰۰تومانی در جشنواره ۳۴ و دلار ۳ الی ۴ هزار تومانی در دوره‌های قبلی.
سی و چهارمین دوره جشنواره، اولین دوره جشنواره بود که گروه‌های فراوانی با فراخوان به جشنواره راه یافتند.
حذف بخش رقابتی از جشنواره سی و چهارم و حذف جایزه باربد.
به امید اینکه روزی موسیقی جایگاه واقعی خود را پیدا کند و هنرمند معنی واقعی خود را داشته باشد. به یقین جشنواره هم جایگاه خود را خواهد یافت.
شهرام صارمی
۲۹ بهمن ۱۳۹۸»
انتهای پیام