به گزارش ایسنا، در ابتدای جلسه قاضی مسعودی مقام ضمن اعلام رسمیت دادگاه گفت: به مامورین بدرقه زندانیان تذکر می‌دهم، زیرا آنها مکلفند زندانی را در مجتمع حاضر و تحویل بدهند اینکه زندانی را در خیابان‌ها می‌گردانید، خلاف مقررات است و این موضوع به زندان اوین گزارش می شود.
در ادامه جلسه دادگاه، داریوش امان کی متهم ردیف اول پرونده در ادامه دفاعیات خود گفت: من بیشتر از هر کسی با خلق و خوی این دادگاه آگاهم و تجربه من بیشتر از شما بوده و می‌دانم باید مُر قانون را رعایت کنم.
وی افزود: متاسفانه در رسانه ها به صورت گزینشی صحبت‌هایم گفته شد. من سال ۸۵ از کشور و از طریق مرز هوایی خارج شدم و سال ۹۲ به صورت قانونی به کشور برگشتم و در ماه پنجم سال ۹۳ بنده را احضار کردید. پس از آن ۹ ماه به زندان رفتم و توانستم در آن زمان حدود ۲۰۰ میلیارد و خرده‌ای بدهی‌ام را به بانک‌های ملی و تجارت بدهم و تسویه کنم و هر چه سند سه دانگ هم بود آن را پرداخت کردم و نهایتاً در ماه ۱۱ سال ۹۳ با وثیقه ۹۰ میلیارد تومانی مرا آزاد کردید. آقای رضایی در آن زمان نیامد و بدهی خود را پرداخت نکرد. من سابقه‌ای نداشتم و شاید آن زمان می‌ترسیدم که واقعیت را بگویم ولی الان ترسی ندارم. ۱۰ درصد کل بدهی من است.
متهم امان کی گفت: من هیچ ارتباطی با متهمان دیگر نداشتم و با آقایان طرف حساب نبودم. من از آقای ذکاوت پرسیدم که آیا شرکت شما با سرمایه ۱۰۰ میلیون تومانی تاسیس شد که او گفت، بله با ۱۰۰ میلیون تاسیس شد، اما وام‌ها به صورت قانونی اخذ شده‌اند و آقای ذکاوت می‌گوید اسناد بسیاری به بانک ارائه داده است.
متهم امان کی گفت: محسن رضایی به صورت فریبکارانه بازپرس را فریب داده و گویی من تسهیلات را دریافت کرده‌ام، اما اسناد متعددی وجود دارد که در آنها گفته شده پول‌ها وارد پروژه‌ها شده اند و از سال ۸۵ تا اواخر سال ۹۳ فقط سه ماه در این کشور آزاد بودم اما تمام کیفرخواست بدون هیچ دلیل و مدرکی علیه من است.
وی اظهار کرد: اگر می‌گویید که تمام اتفاقات بر اساس برنامه‌ریزی‌های من بوده و من پول گرفتم چرا اتهام دیگران اخلال است؟ برخی صحبت‌ها با یکدیگر مغایر هستند. ذهنیت خود که بر اساس آن من خطا کار هستم و سابقه کاری من را فراموش کنید. تنها چیزی که در این پرونده علیه من است شهادت برخی افراد است.
متهم امان کی با اشاره به شهادت افراد ادامه داد: فردی به نام مقتدایی علیه من شهادت داده و گفته امان کی دکترای وام گرفتن داشته و موفق بوده و با بانک زد و بند کرده اما من به هیچ وجه این شخص را نمی‌شناسم.
متهم امان کی در ادامه دفاعیاتش با اشاره به اظهارات مطلعین گفت: یکی از مطلعین آقای شیشه گران است که خودش زمانی که از او راجع به اظهاراتش پرسیدم به من گفت اظهارات من کذب محض است و آن را نوشته است. مطلع دوم آقای علی صرافان است و من با او پرونده کیفری دارم و با اینکه با هم اختلاف داریم به او گفتم آیا اظهاراتت را در دادگاه تکرار می کنی و دست روی قرآن می‌گذاری که او گفت، خیر.
متهم امان کی درباره شهادت رضایی گفت: اگر آقای رضایی مستند دارد، بیاورد و نشان دهد و بگوید که محل و مبلغ پول ها کجاست؟ آقای رضایی در بانک ملی بدهی داشت و ۱۶ میلیارد بدهی بانک را تسویه کردند، اما باید یک مستند برای کارهای خود بیاورد. متاسفانه تمام ادله های موجود در کیفرخواست علیه من نوشته شده است.
وی ادامه داد: آرمان علمایی گفته من ۴ هزار میلیارد معادل یک میلیون یورو پرداخت کردم و آن را در کیفی چرمی به او تحویل دادم می‌گویند من ۶۰۰ میلیون فرش دادم اما این فرش‌ها را از چه کسی خریداری کردم؟
وی با بیان اینکه خانواده من نابود شده‌اند، گفت: تاکنون از من پرسیده نشده که آیا به آقای خانی پول داده‌ام یا خیر؟ چون علمایی گفته من پول دادم یعنی پول پرداخت شده؟ آقای ذکاوت اصلاً کارمند من نبود. برخی موارد غیر واقعی است. ۳۰ هزار سند بازرسی وجود دارد و آقایان می‌گویند بر اساس آن اسناد پول‌ها به صورت قانونی دریافت شده و بر اساس اسناد و فاکتورهای موجود می‌توان نتیجه گرفت که شرکت صوری نبوده است.
متهم امان کی گفت: اتهام را روشن کنید و یا تحصیل مال نامشروع بوده پس باید پول به جیب من رفته باشد در حالی که من حتی پول کارشناسی هم نداشتم.
در ادامه نماینده دادستان در دفاع از کیفرخواست گفت: آقای امان کی نقش رهبری شرکت را در دریافت متقلّبانه تسهیلات از بانک سرمایه دارد.
در ادامه جلسه دادگاه، قاضی مسعودی ضمن مقام تفهیم اتهام به مرتضی فتحی متهم ردیف دوم پرونده مبنی بر اخلال عمده در نظام اقتصادی و پولی و بانکی از طریق تحصیل مال نامشروع به مبلغ ۶۸۹ میلیارد و ۲۳۹ میلیون و ۵۹۲ هزار و ۳۶۰ ریال گفت: آیا اتهامات را قبول داری؟
متهم فتحی گفت: خیر. من چه اخلالی کردم. گیرنده من نبودم. من در شرکت مالک زمین بودم. من زمین یافت آباد را داشتم که آن را معرفی کردم. من زمین را در سال ۹۰ از شوهر خواهرم یعنی پدر داریوش امان کی که با او اختلاف داشتم بابت طلب دریافت کردم. در آن زمان مبلغ زمین ۶ هزار و ۲۰۰ متری ،۱۲۰ میلیارد بود که شوهرخواهرم بابت طلب به من داد و من را خام کرد. ما خانوادگی یعنی من و مادر و پدرم املاک‌دار بودیم و در اصفهان ما را می‌شناسند. گمنام نیستیم. من به مدت ۱۱ سال با شوهرخواهرم اختلاف داشتم و داریوش ما را آشتی داد.
قاضی مسعودی مقام خطاب به متهمان پرونده گفت: در پرونده آبداران اطلاع کافی نسبت به تمام فعل و انفعالات و اموال انتقال یافته داریم و این ذهنیت که گفته می شود درست نیست. در آن پرونده من زیر بار ظلم و زور نرفتم. می‌خواستند پرونده را از دست من بگیرند اما من پا پس نکشیدم و حتی با فشار ضابطان این کار را انجام دادم و مامور حفاظت اطلاعات قوه قضاییه هم اکنون در زندان است و بیش از ۱۰ سال حبس گرفته و این کارها هیچ معنایی ندارد. درباره پرونده سابق ذهنیتی نداریم اما بیش از شما درباره این موضوعات اطلاعات داریم.
متهم فتحی اظهار کرد: تقاضای چند میلیارد وام داشتیم که بانک ۶۵ میلیارد به ما داد و قرار شد من خودم ۲۰ میلیارد پول بدهم.
قاضی مسعودی مقام گفت: تو که گفتی پول نداری چگونه می خواستی ۲۰ میلیارد پول بدهی؟
متهم فتحی گفت: من آن زمان پروژه داشتم و زمین های خود را فروختم.
قاضی مسعودی مقام گفت: آقایان که توانایی مالی نداشتند چگونه می‌خواستند پروژه‌ای را بسازند؟
متهم فتحی گفت: قرار بود وام گرفته شود، آقایان پیمانکار بودند.
قاضی مسعودی مقام گفت: مستند بیاورند که آنها پیمانکار بوده اند؛ شما چه نقشی در پروژه داشتید؟.
متهم فتحی گفت: من فقط تسویه حساب کردم.
وی ادامه داد: می‌گویند که ما ملک‌های مرغوب را به یغما برده‌ایم، اما آقایان یک ملک در سوهانک به مبلغ ۵۳ میلیارد و دو ملک دیگر در خیابان مهناز ولیعصر و آزادی اصفهان به من دادند که بنا به گفته کارشناسان این ملک ها ۶۲ درصد گرانتر از سوی بانک به من فروخته شده است.
قاضی مسعودی مقام گفت: چه زمانی وام گرفتید و چه زمانی شروع به ساخت و ساز کردید؟
متهم فتحی گفت: سال ۹۲ وام اخذ شد و از همان زمان ساخت و ساز را آغاز کردیم.
قاضی مسعودی مقام گفت: چقدر از بانک وام گرفتید؟
متهم فتحی گفت: مبلغ ۶۵ میلیارد بانک به ما وام داد و من خودم بیش از ۳۰ میلیارد پول برای پروژه گذاشتم. حتی یک ریال هم از بانک به حساب شخصی من وارد نشده است.
در ادامه جلسه دادگاه، وکیل مدافع داریوش امان کی و مرتضی فتحی در دفاع از موکلانش گفت: صحبت‌های آقای فتحی نشان می دهد او نه تقصیری داشته و نه قصوری. یک فعال اقتصادی بوده و زمینی را هزینه کرده و نزدیک به ۸۰۰ میلیون تومان برای آن کارشناسی کرده است. آقایان تمام جوانب را سنجیده اند و گفته اند که سود دهی دارد. بانک گفت که به شخص وام نمی‌دهد و به دلیل آشنایی که آقای فتحی از قبل با آقای زکاوت خوی داشت، موضوع را مطرح می کند و آقایان قبول می کنند که به شرکت وام می‌دهیم نهایتاً با مشارکت بانک این کار انجام می‌شود.
وی افزود: بانک بعد از مدت‌ها بررسی، قرارداد را امضا می‌کند. قرار بود ۸۰ میلیارد وام بدهند که ۶۵ میلیارد دادند. درست است که موکل در اخذ تسهیلات دخالتی نداشته ولی زمین را داده است. اهدای تسهیلات با پیشرفت پروژه بوده است.
وی افزود: بانک بعد از اینکه ۶۵ میلیارد داد دیگر پولی نمی دهد و سودش را می خواهد. اگر بانک به تعهداتش عمل می‌کرد چنین اتفاقی نمی افتاد. بانک تحصیل مال نامشروع کرده و سود و ربا می گیرد. چرا سرمایه‌گذار را وسط راه رها می‌کند. چرا ۶۵ میلیارد داد؟ مگر قرار نبود ۸۰ میلیارد بدهد؟ با سودش ۸۶ میلیارد آورده بانک بوده است که به تعهداتش عمل نمی کند.
در ادامه جلسه دادگاه وکیل متهمان فتحی و امان کی گفت: موکل من صاحب زمین شرکت بوده و ریز هزینه‌ها را به بانک اعلام می‌کرده اما پس از مدتی بانک بدون هیچ دلیلی از پرداخت دوباره وام خودداری می‌کند.
وی ادامه داد: بانک ۱۲ استعلام از موسسه آرمان می‌کند و راستی‌آزمایی‌ها صورت می گیرد اما پس از آنکه اوراق موسسه آرمان به مشکل می‌خورد معاون حقوقی بانک از موکل من دعوت می‌کند تا برای جلسه با او به بانک برود. متاسفانه ارقام کارشناسی شده ملک موکل من اشتباه است و آنها به درستی انجام نشده اند. در عرض ۲۴ ساعت ملک از ۳۰ میلیارد تومان به ۱۰۰ میلیون تومان می‌رسد و این اختلاف تحت شرایط عادی انجام نشده است.
در این هنگام قاضی مسعودی‌مقام با اعلام پایان دومین جلسه رسیدگی به پرونده گفت: سومین جلسه رسیدگی به پرونده ساعت ۹ صبح روز شنبه بیست و ششم بهمن ماه برگزار می‌شود و از تعدادی از مطلعین دعوت به عمل خواهد آمد. ما اقدامات متقاضی را انجام داده‌ایم و منتظر استعلامات هستیم.
انتهای پیام