به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، "وویجر ۲" بیش از ۴۰ سال است که با قدرت پیش می‌رود، اما به تازگی شروع به نشان دادن علائم پیری کرده است.

ناسا اعلام کرده است که یک نقص باعث شده است که این فضاپیما خود را در حالت ایمن قفل کند و مهندسان در حال تلاش هستند تا دوباره آن را به کار بیاندازند.

طبق گفته ناسا، کاوشگر فضایی "وویجر ۲" نتوانست مانور برنامه‌ریزی شده روز شنبه ۲۵ ژانویه خود را انجام دهد. این فضاپیما قرار بود یک چرخش ۳۶۰ درجه را برای تنظیم ابزار میدان مغناطیسی خود انجام دهد، اما به دلایلی این عمل به تأخیر افتاد. این اتفاق به این دلیل افتاد که دو سامانه پرمصرف همزمان در حال کار بودند که از منبع تغذیه بیش از حد کار کشیدند.

از آنجا که نمی‌شود یک دستگاه ناظر یا تعمیرکار را ۱۸.۵ میلیارد کیلومتری زمین(جایی که اکنون وویجر ۲ واقع است) برای بررسی آن فرستاد، "وویجر ۲" به گونه‌ای طراحی شده است که با ورود به حالت کم مصرف، به طور خودکار در برابر این شرایط واکنش نشان دهد و از آسیب دیدگی جلوگیری کند.

مهندسان مستقر در ناسا می‌توانند با این کاوشگر ارتباط برقرار کرده و سعی کنند مشکل را برطرف کنند.

مهندسان از تاریخ ۲۸ ژانویه موفق به خاموش کردن یکی از آن سامانه‌های پرمصرف شده‌اند که اجازه می‌دهد برخی از ابزارهای علمی کاوشگر فعال شوند. مهندسان در حال حاضر در حال تجزیه و تحلیل داده‌ها هستند تا وضعیت بقیه سامانه‌ها را دریابند و نحوه خاموش کردن سامانه دوم و بازگشت کاوشگر به کار عادی را بررسی کنند.

فرآیند تعمیر با توجه به فاصله بسیار زیاد "وویجر ۲" از زمین، کند پیش می‌رود. از آنجا که "وویجر ۲" و دوقلوی آن(وویجر ۱) در فضای بین ستاره‌ای قرار دارند، ارتباط با آن حدود ۱۷ ساعت طول می‌کشد و ۱۷ ساعت هم طول می‌کشد تا پاسخ کاوشگر دریافت شود.

با این وجود ناسا امیدوار است که به زودی این فضاپیمای تاریخی دوباره راه اندازی شود و داده‌های حاشیه منظومه شمسی را طی سال‌های آتی به زمین ارسال کند.

"وویجر ۲"(Voyager ۲) یک کاوشگر فضایی بی‌سرنشین میان‌سیاره‌ای است که در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ در قالب برنامه "وویجر" برای مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌ای توسط ناسا به فضا پرتاب شده‌ است. این کاوشگر ۷۲۲ کیلوگرمی تا تاریخ ۲۹ ژانویه ۲۰۲۰ به مدت ۴۲ سال و ۵ ماه و ۹ روز در مأموریت بوده و همچنان به ارسال پیام ادامه می‌دهد. اگرچه "وویجر ۲" شانزده روز پیش از "وویجر ۱" به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت که در نهایت پرواز از کنار اورانوس-نپتون را ممکن می‌ساخت، توسط همتای خود "وویجر ۱" پشت سر گذاشته شد.

ماموریت "وویجر ۲" بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای است. این فضاپیما نخستین فضاناوی بود که از سیاره‌های غول یخی یعنی اورانوس و نپتون دیدار کرد. "وویجر ۲" در ۲۹ ژوئن ۱۹۷۹ به برجیس رسید و همچنین در ۲۶ اوت ۱۹۸۱ از کنار کیوان و در ۲۶ ژانویه ۱۹۸۶ از کنار اورانوس گذر کرد.

انتهای پیام