این نویسنده و کارگردان تئاتر که شامگاه گذشته 11 دیماه در نشست تخصصی جایگاه اقتباس در ادبیات نمایشی ایران در محل سالن استاد نوری حوزه هنری خراسان رضوی سخن می‌گفت، اظهار کرد: خوشحالم که از کسانی هستم که نمایش‌نامه‌نویسی را در مشهد به سمت اقتباس کشاندم و امروز می‌توانیم در مورد اقتباس حرف بزنیم؛ کاری که در این سالیان از آن غافل بودیم.

وی ادامه داد: اولین قدم ما در مسیر اقتباس این است که تشخیص بدهیم که یک اثر باید دارای چه ویژگی‌ها و چه ابزاری باشد که بتوان از آن اقتباس کرد.

تشکری خاطرنشان کرد: بسیاری از کسانی که از نقد متنفر هستند از تئاتر متنفر هستند در حالی که فیلسوفان از تئاتر استقبال می‌کنند؛ ما هم از تئاتر استقبال می‌کنیم زیرا آن را محل بحث می‌دانیم و حال این مساله مطرح می‌شود که ما باید چه کنیم که بتوانیم یک رابطه هوشمندانه با متن برقرار کنیم که نه زیر سایه نویسنده باقی بمانیم نه اینکه صرفا از روی آن رونویسی کرده باشیم.

دبیر علمی نخستین جشنواره ملی نمایش‌نامه‌نویسی اقتباسی گام دوم تصریح کرد: در واقع ما نمی‌خواهیم در مقابل متن تسلیم باشیم بلکه می‌خواهیم شرایط و ویژگی‌های آن را تشخیص بدهیم و در برابر آن هوشمندانه عمل کنیم.

وی ادامه داد: امروز می‌بینیم که هنوز هم از متون یونان باستان اقتباس می‌شود و اقتباس عملی است که ما در آن یک سنتزی را به وجود می‌آوریم که اثر اصلی را از دور خارج کرده و به یک وجود مستقل دست پیدا می‌کند.

تشکری اظهار کرد: به نظر من، ما دچار مشهوری بی اعتبار شده‌ایم؛ نوع رفتار ما با درام چه به صورت اقتباس و چه به صورت انتخاب، اساسا منشی غیرخردورزانه دارد و ما بیش‌تر با عاطفه با آثار برخورد می‌کنیم که این نگاه راه را بر خردورزی می‌بندد.

دبیر علمی نخستین جشنواره ملی نمایش‌نامه‌نویسی اقتباسی گام دوم ادامه داد: به‌طوری که شجاعت ما در ایجاد شک  در داستان‌ها، رمان‌هایی که از آن‌ها اقتباس می‌کنیم کم است؛ و در تئاترهایمان اسناد را به نمایش درمی‌آورین در حالی که تئاتر صحنه تخیل است.

انتهای پیام