ایسنا

دنیای یک نفره

تجربه‌ ازدحام و شلوغی برای شهروند امروز، بیش‌ از گذشته قابل لمس است. او برای انجام امور روزانه خود بخش زیادی از زمانش را در مراکز شلوغ و مسیرهای پرتردد سپری می‌کند. در این دنیای پر ازدحام، یکی از گمشده‌های انسان امروز، کمی «تنهایی و خلوت» است و یکی از ارزان‌ترین راهها برای فرار از این شلوغی، استفاده از هندزفری. حالا جهان ما پر از خلوت‌های یک‌نفره است. این روزها «تنهایی در اتوبوس چهل و چهار نفر است؛ تنهایی در قطار هزار نفر...»

انسان امروز همواره مورد هجوم جهان پیرامونی قرار دارد. او برای یافتن آرامش به هر ابزاری متوسل می‌شود تا به نیازش خود پاسخ دهد.
یکی از مهم‌ترین گمشده‌های انسان امروز تنهایی و خلوت است؛ تنهایی و خلوتی که او به آن احاطه داشته باشد و نه برعکس.
قطع ارتباط صوتی با پیرامون می‌تواند مسافر مقصدهای پردردسر امروزی را برای مرحله بعدی و مقصد بعدی آماده کند؛ شاید رفتن از یک مقصد دوست داشتنی به مقصدی نامطلوب نیاز به آهنگ خاص خود را داشته باشد و برعکس.
دنیایی که انسان برای خود می‌سازد رنگی را دارد که او می‌پسندد؛ صدایی را دارد که او دوست می‌دارد؛ انسان مدرن می‌خواهد هرچه بیشتر از محیط زندگی خود را تسخیر کند.
تنهایی در اتوبوس، چهل و چهار نفر است. (رضا بروسان)
گوش دادن به موسیقی یا صوتی آشنا، گاهی انسان را به کیلومترها دورتر از جایی که هست می‌برد؛ سرزمین‌هایی دوست‌داشتنی یا عوالمی رازآلود و پیچیده.
در حین عکاسی از بافت مرکزی مشهد متوجه شدم مسافران بیشتر به استفاده از هندزفری تمایل دارند؛ آن‌ها به جایی آمده‌اند که دوست دارند؛ چیزهایی را می‌بینند که انتخاب کرده‌اند و طبیعتا تمایل دارند اصواتی را بشنوند که خودشان خواسته باشند.
تنهایی و خلوت مراتب گوناگونی دارد؛ گاهی انسان به تنهایی‌های عمیق‌تر و خلوت‌های خالی‌تر احتیاج دارد؛ طوری که خودش می‌پسندد.
قطع ارتباط صوتی با جهان پیرامونی ساده‌ترین راه و نخستین قدم برای ساخت یک جهان یک‌نفره است.
چند ثانیه توقف؛ پیدا کردن موسیقی مورد نظر و پخش کردن آن؛ هندزفری را در گوش می‌گذارید و به دنیایی که دست‌کم صداهایش آن‌گونه است که شما دوست دارید وارد می‌شوید.
انسان مدرن همواره می‌کوشد تا بیشتر و بیشتر محیط پیرامون خود را در اختیار بگیرد و آن را مدیریت کند؛ بیشتر آنچه را دوست دارد ببیند و بیشتر آن‌چه را می‌پسندد بشوند.
«جهان‌های یک نفره» شاید صحیح‌ترین عنوانی باشد که می‌توان به این نوع خاص از تنهایی‌های خودساخته نسبت داد.
رشد استفاده از هندزفری می‌تواند نشان از رشد نیاز انسان به تنهایی باشد یا رشد تنهایی انسان؟ پاسخ به این سوال بستگی به نگاه ما به انسان دارد؛ انسانی که بر شرایط خود مسلط و حاکم است یا انسانی که مجبور به تن دادن به شرایطی است که به او تحمیل می‌شود.
گاهی زمان و فاصله بین دو مقصد و دو کار روزمره تنها فرصتی است که یک انسان مدرن برای تنهایی و خلوت دارد.
نیاز به خلوت و تنهایی نیازی نیست که محدودیت سنی داشته و یا بازه خاصی را در بر بگیرد؛ اما جوانان از آنجا که آمیختگی بیشتری با این سبک زندگی پیدا کرده‌اند؛ بیشتر هم با این مقوله و الزاماتش همراه هستند.
همه ما نیاز داریم تا لحظاتی از روز را در خلوت و آرامشی که می‌پسندیم؛ بگذرانیم.
جهان‌های یک نفره، دنیاهای موازی را تداعی می‌کنند؛ گویی که همزمان چند جهان مختلف در برابر انسان قرار دارند؛ جهان‌هایی خیلی نزدیک و خیلی دور...
عدم التزام به شنیدن صداهای پیرامونی مقدمه عدم التزام به دیدن تصاویر پیرامونی، یا دیگرگونه دیدن آن‌هاست؛ شاید اگر با یک موسیقی لطیف به صحنه‌ای پر ازدحام نگاه کنیم؛ الزاما ازدحام را نبینیم؛ شاید چیزهایی را ببینیم که دیگران از آن غفلت می‌کنند.
وقتی در جهان‌ یک‌نفره خود حال خوبی دارید و یا جهانتان شما را برای رسیدن به مقصدی مطلوب آماده می‌کند؛ نگاه شما به سایر دنیاها نیز متفاوت است؛ حتی دنیای عکاسی که در حال ثبت چهره بیرونی جهان یک‌نفره شماست.
هرچه جهان پیرامون ما شلوغ‌تر و پر ازدحام‌تر می‌شود؛ جای خالی حس آرامش و خلوت در زندگی ما بیشتر به چشم می‌آید.
می‌توان با صداگذاری روی صحنه‌های مختلفی که در اطراف روی می‌دهد؛ وقایع روزمره را طوری صحنه‌گردانی کرد که رنگ تراژیک یا کمیک داشته باشند؛ وقتی صدای دنیا را قطع می‌کنید و روی آن صدای دلخواه‌تان را می‌گذارید، در حال کارگردانی فیلم جهان هستید؛ آن‌گونه که شما تمایل دارید اکران شود.
جهان یک نفره انسان امروز رنگی را دارد که او می‌پسندد نه لزوما رنگی را که جهان پیرامونی به او باورانده است.
این جهان انفرادی و خودساخته است که انسان امروز از مقصدی به مقصد دیگر به آن پناه می‌برد؛ آیا در این میان تقصیری وجود دارد؟ پاسخ‌ها بسیار متفاوت خواهند بود.
گاهی در دل جهان یک نفره‌ای که ساخته‌ای حس دلتنگی و حس نیاز به هم‌صحبتی با عزیزی که مدت‌هاست از او دور و بی‌خبر بوده‌ای را پیدا خواهی کرد؛ عزیزانی که ازدحام خیابان‌، خودرو و روزمرگی‌ او را از پیش چشم و فکر تو دور کرده است.
خستگی و مقصدی که به آن مجبوری؛ راهی نمی‌ماند جز دور شدن از فکر راه‌های رفته و بیم راه‌های نرفته، کارهای نکرده و مقصدهای تلمبار شده...
انسان هر روز چهره متفاوتی دارد؛ اما آنچه که در او ثابت است، فطرت و انسانیت اوست؛ انسانیتی که دوست‌دار زیبایی است؛ انسانیتی که خواهان آرامش است؛ هرچقدر تصویر دنیای انسان تغییر کند؛ هرچقدر تلقی او از صداهایی که می‌شنود متحول شود؛ باز هم نیاز به آرامش در او ثابت خواهد بود؛ مثل زیبایی غروب که همواره برای او دل‌پذیر است.
  • پنجشنبه/ ۷ آذر ۱۳۹۸ / ۱۲:۵۱
  • دسته‌بندی: مستند
  • کد خبر: 98090704739
  • خبرنگار : 30173

برچسب‌ها