در همه جای دنیا عشایر را به خاطر سبک زندگی بخصوص‌شان می‌شناسند. شیوه زندگی متفاوتی که جدا از سبک زندگی شهری است و حتی با زندگی روستایی هم تفاوت‌هایی دارد. امروزه عوامل متعددی، ادامه زندگی کوچ‌نشینی عشایر ایران را با خطر رو به رو کرده است. عواملی همچون مسائل اجتماعی و سیاسی، تخریب و کاهش مراتع در کشور، عدم برخورداری عشایر از امکانات رفاهی مناسب و درنهایت تجاوز جامعه شهری و روستانشین به مسیرهای کوچ سنتی عشایر. جدای از این، مسئله محدود کردن قدرت جنگی عشایر که با دسترسی به اسلحه و توان مقاومت، هم از مرزهای کشور صیانت کرده‌اند و هم به‌عنوان تهدیدی برای حکومت‌های مرکزی در کشور ایران محسوب می‌شده‌اند نیز در کنار سایر عوامل طبیعی و اجتماعی زندگی این قشر را با بحران تغییر هویت روبه‌رو کرده است. در سال‌های اخیر مقوله اسکان عشایر شاید مهمترین بحثی است که در مورد آنها مطرح می‌شود. عشایر ایران در اوایل سده اخیر، یک بار طعم تلخ اسکان اجباری را که توسط حکومت پهلوی اول بر آنان تحمیل گردید، تجربه کردند. اما امروزه مقوله اسکان در قالب جدیدی و بر اساس دیدگاه گروهی از مسئولین کشور مطرح شده است. آنها بر این اعتقادند که دیگر دوره زندگی کوچ‌نشینی گذشته است و کوچ‌نشینان باید به زندگی یکجا نشینی روی آورند. استان فارس محل اجرای یکی از مهمترین طرح‌های اسکان عشایر در کشور بوده است که در اجرای این طرح حدود ۵۰۰ خانوار عشایری از طوایف مختلف اسکان داده شده‌اند. اجرای چنین سیاست‌هایی بدون انجام مطالعات نه تنها به توسعه زندگی این بخش از جامعه منجر نشده بلکه پیامدهای منفی زیادی مانند از دست دادن هویت و فرهنگ، فقر و نبود اشتغال مناسب برای عشایر در برداشته است. بی شک با ادامه این روند و عدم برنامه ریزی درست، این نوع شیوه زندگی در ایران از بین خواهد رفت که قطعا تبعات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی بسیاری به همراه خواهد داشت.
هویت فراموش شده «عشایر»