به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، ۴۲ سال از زمان پرتاب کاوشگر فضایی "وویجر ۲"(Voyager ۲) می‌گذرد.

در نوامبر سال گذشته سفر این کاوشگر به فراتر از پهنایی حباب‌مانند و هلیوسفر رسید.

با وجود اینکه این کاوشگر ۱۶ روز پیش از وویجر یک پرتاب شده بود، شش سال بیشتر طول کشید که به فضای میان‌ستاره‌ای دست پیدا کند.

زیرا وویجر ۲ این مسافت را با سرعتی کندتر طی می‌کرد.

اطلاعات گردآوری شده توسط هر دوی این کاوشگرها، سرنخ‌هایی ارزشمند در مورد ساختار منظومه شمسی را برای دانشمندان فراهم می‌کند.

در یک سری مقالات منتشر شده در مجله "Nature Astronomy"، محققان سفر این فضاپیما به فضای میان‌ستاره‌ای را کشف و تاکید کردند که این فضاپیما یک پرش نهایی در چگالی پلاسما داشته که این پلاسما از ذرات باردار و گاز ساخته شده است.

این پرش نهایی توسط یکی از ابزارهای وویجر ۲ شناسایی شده و شاهدی بر این کشف است که این کاوشگر از بخش بادخورشیدی با پلاسمای کم‌چگال و داغ، به بخش پلاسمایی خنک و پرچگال‌تر از فضای میان‌ستاره‌ای تغییر مسیر می‌دهد.

محققان افزودند، این تغییر شبیه به تجربه پرش چگالی پلاسما است که توسط وویجر یک انجام شد.

به طور کلی ستاره‌شناسان به دنبال درک بهتر بادهای خورشیدی هستند. جریانی از پلاسما که از طرف خورشید به فضا و در تمام جهات ساطع می‌شوند.

این بادهای خورشیدی با بادهای میان ستاره‌ای تعامل برقرار می‌کند.

"ادوارد استون" ، فیزیکدان انستیتوی فناوری کالیفرنیا  گفت: "ما در حال تلاش برای درک ماهیت مرزهای برخورد این دو نوع باد با هم هستیم."

اخترشناسان بر این باورند که کاوش‌های فضایی فضاپیماهای وویجر ۱ و ۲ با اینکه مسیرها و اهداف مختلفی را دنبال می‌کنند، سرنخ‌هایی ارزشمند راجع به ساختار هلیوسفر را ارائه می‌دهند.

انتهای پیام