به گزارش ایسنا، روزنامه همشهری نوشت: «رافائل ماریانو گروسی از آرژانتین، به‌عنوان مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، جانشین یوکیا آمانو شد و رئیس موقت این سازمان یعنی کرنل فیروتا را کنار زد. او بعد از پاپ فرانسیس که رهبر کاتولیک‌های جهان است، دومین چهره آرژانتینی است که به ریاست یک نهاد مهم بین‌المللی منصوب می‌شود. آرژانتین که حیاط خلوت آمریکا در آمریکای جنوبی است، به پشتوانه حمایت ایالات متحده صاحب چنین کرسی‌هایی می‌شود. اتفاقا گوتیرش - دبیرکل سازمان ملل متحد - هم یک پرتغالی است. یک‌جورهایی رقابت بین مسی و کریستیانو رونالدو در سطح نهادهای مهم بین‌المللی هم جریان دارد. اما شاید کمتر شهروندی در آرژانتین نام گروسی را شنیده باشد. آنها تنها نامی که می‌شناسند و آن را فریاد می‌کشند، دیگو مارادوناست و نه گروسی یا حتی مسی. هنوز هم مارادونا نماد آرژانتین است. آرژانتینی‌ها دل خوشی از مسی ندارند و تصور می‌کنند او باشگاهش را بیشتر از تیم ملی دوست دارد. مارادونا با همه گندهایی که بالا آورد و حاشیه‌هایی که داشت و فرار مالیاتی و اعتیاد به کوکایین و همکاری با مافیای ناپل و زن‌بارگی و... هنوز هم در کشورش مقدس جلوه می‌کند. هنوز هم دست خداست. او را به‌اندازه پله در برزیل ستایش می‌کنند. اگر روزی یک آرژانتینی به ریاست‌جمهوری آمریکا هم برسد، مردم آرژانتین توجهی به او نمی‌کنند و همچنان غرق در خاطرات گذشته و نوستالژی‌های فوتبالی خود تنها به مارادونا فکر می‌کنند.

دیگو آرماندو مارادونا بازگشت باشکوهی به روزاریو داشت. او که سرمربی تیم ته‌جدولی خیمناستیاست، طوری در شهر محل تولد مسی مورد استقبال قرار گرفت که انگار همین دیروز با بارسلونا قهرمان اروپا شده و پریروز تیم ملی آرژانتین را به قهرمانی جام‌ جهانی رسانده. روزاریو همان شهری است که تیم نیوولز اولدبویز درآن مشهور است؛ همان تیمی که روزی مسی نوجوان در آن بازی می‌کرد و توسط استعدادیاب‌های بارسلونا کشف شد. این که چرا اهالی چنین شهری وسط کری تاریخی بر سر این که مسی بهترین بازیکن تاریخ آرژانتین است یا مارادونا باید چنین استقبالی از رقیب مسی بکنند دلیل دارد؛ مارادونا خودش زمانی بعد از بازگشت از اروپا و پایان قراردادش با سویا به این تیم آمده بود. البته او تنها  ۵بار برای نیوولز اولدبویز به میدان رفت و هیچ گلی هم به ثمر نرساند اما باعث شهرت جهانی این باشگاه شد آن هم‌زمانی که مسی تازه شش، هفت ساله بود. مارادونا که تیمش از ۱۱بازی تنها ۷امتیاز دارد یک هدیه ۳ امتیازی با برد پرگل ۴ بر صفر هم از این استقبال شاهانه دریافت کرد و تیمش را یک پله از قعر جدول بالا کشید. حتی به احترام او تخت پادشاهی کنار زمین گذاشته بودند. دن‌دیگو پیش از آغاز بازی لنگ‌لنگان به ابراز احساسات هواداران پاسخ داد و شمه‌ای از تکنیک ناب خود را به نمایش گذاشت. دیگو در پایان بازی این صندلی را امضا کرد و باشگاه نیوولز اعلام کرد که صندلی مخصوص دیگو را در حراجی خواهد فروخت و از هزینه آن برای انجام فعالیت‌های خیریه استفاده خواهد کرد. او در ورزشگاه مارچلو بیلسا این‌چنین مورد استقبال قرار گرفت و نه در ورزشگاهی که به نام خودش در بوئنوس‌آیرس نامگذاری شده و زمین اختصاصی تیم رده سومی آرخنتینوس‌جونیورز است. مارادونا غیر از نیوولز اولدبویز در ۲مقطع در بوکاجونیورز بازی کرد و شروع فوتبالش هم با همین آرخنتینوس جونیورز بود که در ۱۶۷بازی ۱۱۶گل برای این تیم زد. او ۹شهریور تیمش را برای باخت یک بر صفر مقابل نخستین تیم عمرش به میدان فرستاد و هرگز چنین استقبالی را از هواداران تیم کودکی و نوجوانی‌اش ندید. حالا با تشویق پرشور هواداران نیوولز اولدبویز، نوبت هواداران بوکاجونیورز است که در تاریخ  ۱۲ اسفند امسال یعنی دوم مارس۲۰۲۰ برای کسی که در ۲مقطع و در ۷۰ بازی ۳۵گل و در هر بازی نیم گل برای آنها به ثمر رساند تخت پادشاهی برپا کنند. هواداران نیوولز اولدبویز ساعت‌ها قبل از بازی هم با حضور در هتل محل اقامت مارادونا و تیمش نام او را فریاد می‌زدند و شب تولد ۵۹ سالگی‌اش را جشن گرفته بودند. هواداران بوکاجونیورز چه می‌کنند؟»

انتهای پیام