به گزارش ایسنا، سال گذشته که تقاضای بالایی در زمستان سرد آمریکا وجود داشت، یک محموله LNG روسیه به بوستون رسید و قرار است به زودی یک کشتی با پرچم اسپانیا محموله گاز طبیعی مایع روسیه را به پورتوریکو تحویل دهد.

طبق قانون ۱۹۲۰ جونز، کشتی‌هایی که محموله بین نقاط مختلف آمریکا حمل می‌کنند باید در آمریکا به ثبت رسیده باشند، همچنین ۷۵ درصد آنها تحت مالکیت آمریکایی باشد و حداقل ۷۵ درصد خدمه آنها آمریکایی و کشتی هم ساخت آمریکا باشد اما کشتی با چنین ویژگی‌هایی برای حمل LNG میان ایالات‌های مختلف آمریکا وجود ندارد. از بیش از ۲۲۵ کشتی LNG در جهان، هیچ یک با قانون جونز انطباق ندارند. به این ترتیب کشتی‌های حامل LNG آمریکا به کشورهای دوردستی مانند هند و ژاپن می‌روند اما نمی‌توانند در آبهای بین دو قسمت آمریکا تردد کنند.

این وضعیت تا زمانی که قانون جونز تغییر داده نشود، به همین منوال خواهد ماند. این قانون عملا تضمین کرده که حمل LNG آمریکا به پورتوریکو یا از طریق کشتی به قسمت‌های دیگر آمریکا از نظر اقتصادی هرگز منطقی نباشد.

هزینه بالای ساخت کشتی به تنهایی یک عامل بازدارنده محسوب می‌شود. طبق گزارش روزنامه وال استریت ژورنال، یک کشتی LNG ساخت آمریکا بیش از نیم میلیارد دلار بیشتر از کشتی ساخت کره جنوبی هزینه خواهد برد. علاوه بر ناکارآمدی کلی کشتی‌سازی‌های آمریکایی، این تفاوت قیمت را می‌توان با عدم وجود مهارت توضیح داد. کشتی‌سازی‌های آمریکایی از سال ۱۹۸۰ یک کشتی حمل LNG نساخته‌اند. یک کشتی سازی آمریکایی اذعان کرده که برای ساخت چنین کشتی باید ۲۵۰ تا ۳۰۰ کارگر ماهر کره‌ای را در طول مدت ساخت آن استخدام کرد تا تضمین شود کار به درستی انجام می‌شود.

استفاده از خدمه آمریکایی در کشتی‌های حمل LNG نیز جذابیت بکارگیری یک کشتی منطبق با قانون جونز را کمتر می‌کند. کشتی‌های حامل پرچم آمریکا هزینه عملیاتی بیش از شش میلیون دلار در سال در مقایسه با کشتی‌های حامل پرچم کشورهای دیگر دارند و خدمه آمریکایی عامل هزینه‌های  بالاتر هستند.

بر اساس گزارش یاهونیوز، کشتی‌های LNG منطبق با قانون جونز ناچار خواهند بود نرخ بالاتری نسبت به کشتی‌های  خارجی طلب کنند و در نتیجه در وهله نخست صرفه جویی حاصل از استفاده از گاز طبیعی آمریکا کمتر می‌شود. اگر کشتی LNG ساخت آمریکا با خدمه آمریکایی وجود داشت قطعا بیکار و ناتوان از رقابت می‌ماند.

انتهای پیام