به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، این طور که مشخص است برنامه سازمان فضایی آمریکا(ناسا) برای بازگشت به ماه موسوم به "آرتمیس"(Artemis) در حال پیشرفت است و ناسا نیز اکنون آزمایش‌هایی را برای مشاهده نحوه عملکرد موتورهای کپسول "اوریون" در سفر بدون سرنشین به ماه انجام داده است.

در آخرین آزمایشات از سری آزمایشات در حال انجام کپسول اوریون، مهندسان آزمایش راه اندازی مداوم ۱۲ دقیقه‌ای از سیستم پیشرانه اوریون را انجام دادند.

اوریون کپسولی است که برای انتقال انسان به ماه و بازگرداندن آنها به زمین طراحی شده است و طی این آزمایش تمام جزئیات از پرتاب و رسیدن به مدار ماه شبیه‌سازی شد که در مرحله دوم، موشک‌های سیستم پرتاب فضایی ناسا (SLS) درست عمل نکرد.

تحت شرایط ایده آل موشک سیستم پرتاب فضایی ناسا که فضانوردان و تجهیزات آنها را حمل می‌کند، کپسول اوریون را در مدار اطراف ماه قرار می‌دهد.

بخشی از این فرایند شامل انجام مرحله پیشرانش کرایوژنیک‌ موقت(interim cryogenic propulsion stage یا ICPS) است که طی آن کپسول اوریون از موشکی که در پشت آن قرار دارد، جدا می‌شود.

در صورت عدم موفقیت این مرحله از آزمایش‌ها، کپسول اوریون از مرحله پیشرانش کرایوژنیک‌ موقت جدا می‌شود و از موتورهای مخصوص خود برای تقویت فضاپیما به مدار امن و موقتی استفاده می‌کند.

این موضوع سبب می‌شود تا خدمه فرصت کافی برای ارزیابی اینکه آیا آنها می‌توانند بدون موشک بدون سوخت به سفر خود بر روی ماه ادامه دهند و یا اینکه باید به زمین برگردند، می‌دهد.

این آزمایش موفقیت آمیز که در "مرکز فضایی کندی" ناسا در فلوریدا انجام شد ، اثبات می‌کند که کپسول اوریون از عهده این کار بر می‌آید.

در این آزمایش موفقیت آمیز، مهندسین جزئیات سناریوی پرتاب را با راه اندازی موتور اصلی آن بر روی سفینه فرماندهی و آزمایش هر هشت موتور کمکی آن شبیه‌سازی کردند.

هر "پیشران کنترل واکنش"(reaction control thrusters) نیز به طور دوره‌ای در طول آزمایش برای شبیه‌سازی تنظیم حالت و ظرفیت کلی سیستم پیشران، راه اندازی شد.

"مارک کیراسیچ"(Mark Kirasich) ، مدیر برنامه کپسول اوریون در مرکز فضایی جانسون ناسا در هوستون طی یک بیانیه کتبی گفت: قرار دادن کپسول اوریون در مدار ماه و بازگرداندن خدمه در مسیر برگشت به زمین، نیاز به دقت بسیار در نقشه کشی مسیر و راه اندازی موتورها برای اجرای آن نقشه دارد.

این فضاپیما اواخر امسال برای آزمایش شبیه‌سازی در فضا به "ایستگاه بروک پلام"(Plum Brook Station) ناسا در اوهایو ارسال خواهد شد.

پس از اتمام آزمایش در اوهایو، این فضاپیما برای پردازش نهایی و ادغام با موشک سیستم پرتاب فضایی ناسا به کندی باز خواهد گشت.

طی این آزمایش مدلی از کپسول اوریون در بالای موتور موشک مرحله اول ترمیم شده از یک "موشک بالستیک قاره‌پیمای پیسکیپر" (Peacekeeper intercontinental ballistic missile) پرتاب شد.

پیش از اینکه "سیستم خطای پرتاب"(launch abort system) در بالای کپسول راه اندازی شود، این موشک در ارتفاع حدود ۱۴۷ هزار متری از زمین قرار گرفت و کپسول "اوریون" را از موشک جدا کرد. در آن زمان، این موشک با سرعت ۸۰۰ مایل در ساعت(۱۳۰۰ کیلومتر در ساعت) حرکت می‌کرد.

سیستم خطای پرتاب(LAS) یا سیستم فرار اضطراری(LES) سیستمی است که در بالای موشک‌های غول پیکر تعبیه می‌شود و وظیفه دارد در صورت تشخیص خطر یا انفجار احتمالی، کپسول خدمه را به سرعت از موشک جدا کند تا خطری جان فضانوردان را تهدید نکند.

استقرار سیستم‌های خطای پرتاب بسیار ضروری است و از زمان برنامه "مرکوری" و برای پرتاب موشک "سترن V" به منظور اکتشاف ماه در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ استفاده می‌شده است و هم اکنون نیز در پرتاب‌های موشک روسی "سایوز" استفاده می‌شود.

این سیستم را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد. بخش اول یک پوسته محافظ سبک وزن است که کپسول را طی صعود می‌پوشاند. این پوشش از کپسول در برابر گرما، باد و فشارهای صوتی محافظت می‌کند.

بخش دوم، برج پرتاب است که بالای محافظ نشسته است. این برج در نوک تیز موشک قرار دارد و دارای سه موتور تشخیص خطا در پرتاب و همچنین موتورهای جدا کننده کپسول و کنترل ارتفاع است.

این موتورها در هنگام پرتاب و یا حین پرواز موشک غول آسای "سیستم پرواز فضایی"(SLS ) در صورت تشخیص خطری مبنی بر شکست مأموریت، به سرعت فعال می‌شوند و کپسول خدمه را از بدنه اصلی موشک جدا می‌کنند و می‌توانند ۱۸۱ تن وزن را با خود حمل کنند.

در نهایت چتر نجات باز می‌شود و کپسول به سلامت روی زمین فرود می‌آید.

این فضاپیما مانند فضاپیمای آپولو از یک کپسول حامل فضانوردان تشکیل شده است که می‌تواند به فضای ماورای زمین به اکتشاف در سیارات دیگر و همچنین سیارک‌ها بپردازد و پس از آن به وسیله چتر نجات در اقیانوس فرود آید و به زمین بازگردد.

کپسول اوریون که در لغت به معنی شکارچی است، جدیدترین فضاپیمای سازمان فضایی ناسا برای حمل انسان به فضا و اکتشافات دور دست از جمله سیاره مریخ است.

مراحل اجرایی این فضاپیما پس از اتمام پروژه شاتل و ناوگان شاتل کلید خورد و نخستین پرواز آزمایشی بدون سرنشین خود را در ۵ دسامبر ۲۰۱۴ با موفقیت انجام داد.

هدف بلندپروازنه ناسا این است که ماموریت قمری خود را در سال ۲۰۲۴ میلادی انجام دهد و طی‌ آن قصد دارد یک فضانورد زن را به عنوان نخستین زنی که بر روی ماه قدم می‌گذارد، انتخاب کند.

چندی پیش "جیم برایدنستاین"(Jim Bridenstine) مدیر ناسا گفت: اولین زنی که روی ماه پیاده‌روی خواهد کرد، کسی خواهد بود که از اعضای یکی از واحدهای آموزشی ناسا است و در ایستگاه فضایی بین‌المللی کار کرده است.

انتهای پیام