ورزش، «تنها خانه امید» او بود؛ این را خود راضیه شیرمحمدی می‌گفت؛ عضو تیم ملی تیراندازی با کمان جانبازان و معلولان ایران و مادر دو فرزند. در گفت‌گوی چهار ماه قبل خود با ایسنا، از مسئولان و وضعیت معیشتی‌اش گلایه داشت و نگران زندگی و فرزندانش بود. حالا او نیست و کیست که نداند مادری که نیست، باز هم نگران فرزند است. دو روز قبل - چهارم تیرماه - ایست قلبی، مرگی ناگهانی برای این بانوی ورزشکار ۴۱ ساله رقم زد؛ ورزشکاری که مدال برنز رقابت‌های پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن را دریافت کرده بود و همین چند هفته قبل موفق به کسب سهمیه بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو شده بود. این گزارش، تصاویری از «راضیه شیرمحمدی»، مادری دلسوز، عاشق و قهرمان را پیش و پس از نبودنش به تصویر کشیده است.
راضیه؛ روزی که بود، روزی که نیست