به گزارش ایسنا، آخرین تغییر مهم در قوانین فوتبال در سال ۱۹۹۲ رخ داد. اغلب عادت داشتند بگویند این قانون تغییر ناپذیر است اما در روز مورد نظر اصلاح شد. قانون فوتبالی که اکنون می‌شناسیم ثمره پیشرفت طولانی مدتی است که برای نخستین بار در سال ۱۹۸۳ به کار گرفته شد. پس از آن تنها تغییرات بر حسب نیاز انجام می‌شد. قابل توجه ترین آن‌ها در شروع المپیک بارسلونا بود. تیم‌ها برای وقت کشی از دروازه بان ها کمک گرفتند.
وقت تلف کردن به گذشته باز می‌گشت و در جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا غیر قابل تحمل شده بود. در اغلب بازی‌ها دروازه‌بان بیش از همه مالکیت توپ یک تیم را داشت. او می‌توانست تا چهار دقیقه صاحب توپ باشد. تیم‌هایی که نتیجه مورد نظر را کسب کرده بودند یا می‌خواستند وقت کشی کنند از این روش استفاده می‌کردند: شروع مجدد توسط مدافع‌ها از جلوی دروازه انجام می‌شد و زمانی که بازیکن حریف نزدیک می‌شد مدافع توپ را به دروازه بان می‌داد. دروازه بان توپ را می‌گرفت و پس از این که بازیکن حریف دور می‌شد بازی را دوباره شروع می‌کرد. این اتفاق باعث می‌شد زمان زیادی از بازی تلف شود.
بر اساس قانون جدید دروازه بان می‌توانست توپ ارسالی هم تیمی‌اش از شروع مجدد را با دست بگیرد اما اگر بازیکن به قصد پاس این کار را انجام می‌داد دروازه بان باید با پا توپ را کنترل می‌کرد. اگر از سایر اعضای بدنش استفاده می‌کرد این حرکت خطا محسوب می‌شد و داور یک ضربه آزاد غیر مستقیم به نفع تیم حریف اعلام می‌کرد. همچنین قانون دیگری در آن زمان وضع شد. دروازه بان اجازه نداشت پس از شروع مجدد دوباره توپ را بگیرد.
دروازه بان ها به این موضوع اعتراض کردند. اکنون ۲۷ سال می‌گذرد که قوانین باعث شدند محدودیت در بازی با دست‌ها ایجاد شود. در دهه ۶۰ دروازه بان‌ها تا هر زمان که می‌خواستند می‌توانستند توپ را در اختیار داشته باشند. سپس تنها می‌توانستند چهار دقیقه آن را حفظ کنند. در نهایت این زمان به ۶ ثانیه کاهش یافت. این قانون به ضرر تیم‌ها شد چون در آن زمان بازیکنان عادت داشتند در شرایط حساس توپ را به دروازه بان پاس بدهند. قانون جدید باعث شد گل‌های مضحکی به ثمر برسد و صحنه‌های خنده داری در فوتبال دیده شود. با این حال تیم‌ها با گذشت زمان به این شرایط عادت کردند و آن را یک امتیاز دانستند.
انتهای پیام