ایسنا

"خیره"

سیلاب یک رویداد ناگهانی ویرانگر است و ترس از آن یک فوبیای شناخته‌شده محسوب می‌شود. گفته می‌شود این فوبیا ریشه در اساطیر دارد و حتی به زمان نوح بازمی‌گردد. سیلاب زمین را نابود کرده و تنها کسانی که در کشتی مانده‌اند، جان سالم به در خواهند برد. تخریب منازل، از دست دادن دام‌ها و حیوانات، تخریب زمین‌های کشاورزی و مرگ و میر ناشی از آن از عوامل فوبیای سیلاب است. افرادی که در مناطق سیل‌زده زندگی می‌کنند، بیشتر در معرض این ترس قرار دارند و وقوع مکرر سیل، به ترس آنها دامن می‌زند. فکر غرق شدن در سیلاب از عمده‌ترین ترس‌های مبتلایان به این فوبیا است. برخی افراد می‌ترسند با وقوع سیل، کمک‌رسانی به آنها مشکل پیدا کند و فکر می‌کنند پناهگاه و غذای مناسب دریافت نخواهند کرد. افرادی که در معرض فوبیای سیل قرار دارند، حتی با شنیدن نام سیل و شنیدن داستانی از وقوع سیل دچار اضطراب می‌شوند. این اضطراب در برخی افراد پیشینۀ قبلی دارد و در برخی دیگر، پس از تجربۀ عینی به وجود می‌آید؛ اما تجربه سیلاب برای بیماران اعصاب و روان بسیار شدیدتر و متفاوت‌تر از افراد دیگر است. بیمارانی که از قبل ریشه‌های اضطرابی داشته‌اند، اکنون فوبیای سیل نیز بر اضطراب آنها می‌افزاید. کابوس غرق‌شدن، مارگزیدگی، ویرانیِ خانه و معلق ماندن در آب از جمله عواملی است که گاه سال‌ها گریبانگیر این بیماران خواهد بود. این مجموعه در پی به تصویر کشیدن کسانی است که اضطراب از سیل، جریان عادی زندگی را برای آنها متوقف کرده است. "هرکس دیری بر مغاک چشم بدوزد، مغاک نیز بر او چشم خواهد دوخت" (نیچه)

ذهن آشفته «محمد قلیچ» نمی‌گذارد از بیماری‌اش سخن بگوید، در پاسخ تمام سوال‌ها فقط خاطره می‌گوید و می‌خندد. از جنگ می گوید، در پشتیبانی جبهه ماشین نویس بوده و می گوید ازدواج و تولد پسرش اجباری بوده است. او مدام خاطره تعریف می‌کند و همسرش هر بار به زبان ترکمنی به او می‌گوید: بس کن! «محمد قلیچ» می‌گوید: "من سالمم و این دیگرانند که می گویند بیمارم."
«محمد قلیچ» بارها تاکید می‌کند که از سیل نمی‌ترسد! از مرگ نمی‌ترسد.
«مصطفی» ۴۴ ساله است و از زمان کنکور دچار اسکیزوفرنی شده است و توهم می‌بیند. رفتن به سربازی این بیماری را وخیم کرده است. او با خواهرش زندگی می‌کند و تمام طول روز راه می‌رود، از چپ به راست و از راست به چپ طول حیاط را می‌پیماید و دست هایش را به دیوار می‌زند و دوباره به راه می‌افتد.
«مصطفی» از زمان سیل دچار بی‌قراری است. آرام نمی‌گیرد، ذهنش پاره پاره است و می‌ترسد خانه‌اش زیر آب برود.
«محمد» ۵۸ ساله دچار استرس شدید و افسردگی مزمن است. او می‌گوید بیماری‌اش را از دوران جنگ گرفته است، او در مریوان خدمت کرده و شب‌ها خواب می‌بیند که دوباره به جنگ بازگشته و ترکش خورده است.
«محمد» می‌گوید: "بعد از این سیل، چیزی که نداشتم ... آنچه هم که داشتم سیل با خود برد. خانه‌ای که در آب باشد، خانه نیست."
«امین» از بازماندگان قایقی‌ست که در گمیشان واژگون و موجب مرگ ۶ نفر شد. یکی از فوت شده‌ها همسایه نزدیک او بوده و این افسرده‌ترش کرده است. او ۳۵ ساله و کارگر ساختمان است. او توان حرف زدن ندارد. حالا بیش از ۴۰ روز است که توان کار کردن ندارد.
به گفته مددکار بهزیستی «امین» ۱۵۰ متر توی آب شناور بوده است. او شب‌ها کابوس حادثه را می‌بیند.
«قربانبخت»، بیماری صرع و اعصاب و روان دارد. او و خانواده اش در وضعیت اقتصادی بدی به سر می‌برند و زندگی‌شان را با کمک‌های بهزیستی و مردم سپری می‌کنند. «قربانبخت» پیش از سیل هم ترس از آب داشته و به طور مکرر کابوس غرق شدن می‌بیند.
مدتی پیش سقف دستشویی روی سر «قربانبخت» خراب شده و پس از آن حتی به تنهایی قدم بر نمی‌دارد و برای راه رفتن از مادرش کمک می‌گیرد. او بعد از وقوع سیل، می‌ترسد پاهایش را در آب بگذارد.
«فرهاد» ۱۲ سال است که دچار اضطراب و دلهره شدید است. او مدام راه می رود، و ارتباط اجتماعی‌اش را با دیگران قطع کرده و با کسی معاشرت نمی‌کند. اضطراب باعث شده در طول روز یا بخوابد و یا در خانه راه برود. پس از وقوع سیل اضطرابش بیشتر شده است.
«فرهاد» خواب می‌بیند زیرزمین خانه را آب گرفته و خانه روی سرش خراب شده است. او مدام به همسرش می‌گوید: ما باید از اینجا کوچ کنیم.
«محمود» ۱۱ سال است که دچار بیماری دوقطبی است. او پس از سیل مجبور شد، مهمان خانه پدری‌اش باشد و این بر اضطرابش افزوده است. به گفته همسر «محمود»، او نیمی از سال آرام و نیم دیگر سال دیوانه و عصبی می‌شود. پس از سیل بی‌خواب و به شدت بی قرار شده است و مدام حیاط خانه را جستجو می‌کند.
«محمود» می‌گوید شب‌ها اگر بخوابد، خواب مار می‌بیند.
«عبدالرحمن» و پسرش «بهمن» بیمار شدید اعصاب و روان هستند، «بهمن» بیمار عقب مانده ذهنی نیز هست. «عبدالرحمن» تمام شب را گریه کرده و صبح به بیمارستان رفته و اکنون درخانه نیست.
«بهمن» از وقتی که سیل آمده و خانه‌شان را آب فرا گرفته به شدت دچار ترس شده است و هر شب از خواب پریده و جیغ می‌زند.
«عالیه» ۴۰ ساله، دانشجوی صنایع غذایی دانشگاه شهید بهشتی تهران بوده و دچار افسردگی شدید است. او از زمانی که با دو رقم اختلاف نتوانسته رشته پزشکی قبول شود، دچار بیماری شده است. همسرش او و بچه‌هایش را ترک کرده و غیابی طلاق گرفته است. «عالیه» بعد از سیل خانه را ترک کرده و با مادرش که مدام در حال بحث هستند، زندگی می‌کند. او دچار بی‌خوابی شده و با کمک قرص می‌خوابد.
مادر «عالیه» می‌گوید: او در کارهای خانه کمک نمی‌کند، بی حوصله و تحملش سخت شده است. او تمام سالهایش را با رویای پزشکی به سر برده است.
«عزیز محمد» ۴۸ سال دارد. او بیکار است و بیماری اعصاب و روانش را مادرزادی می داند. زندگی‌اش را با یارانه و مستمری بهزیستی و کمک برادرانش سپری می‌کند. همسرش در حادثه سیل «آق قلا» در سفر بوده و نتوانسته اسباب خانه را جمع کند. «عزیز محمد» اورا مقصر می‌داند و همسرش می گوید: عزیز عصبانی که می‌شود بچه‌ها را کتک می‌زند.
«عزیز محمد» شب‌ها خواب می‌بیند که اسباب خانه را سیل برده و تمام خانواده‌اش مرده‌اند.
  • پنجشنبه/ ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۸ / ۰۹:۰۸
  • دسته‌بندی: مستند
  • کد خبر: 98022613789
  • خبرنگار :

برچسب‌ها