به گزارش ایسنا، مصطفی داننده در ادامه در عصر ایران نوشت: ما ایرانی‌ها از این رباعی جناب خیام بسیار استفاده می‌کنیم؛ «آن قصر که جمشید در او جام گرفت / آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت / بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر / دیدی که چگونه گور بهرام گرفت.»
می‌خواهم در این نوشتار من هم این رباعی وام بگیرم و به خطاب به تلویزیون بگویم «تو که یقه می‌گرفتی همه عمر، دیدی …»
اهالی رسانه و هنر دل پری از تلویزیون دارند. صداوسیما عادت داشت، مطالب و فیلم‌ها و تئاترهایی را که مطابق میل او نبود را به معنای واقعی کلمه با برچسب‌های آنچنانی له کند.
به طور مثال یادداشتی در یک روزنامه یا سایت منتشر می‌شد، تلویزیون به ویژه در اخبار بیست و سی خود، چنان فریاد وااسلاما سر می‌داد که بیا و ببین. آنها از مسؤولان می‌خواستند که این روزنامه تعطیل و با نویسنده برخورد شدید صورت بگیرد تا درس عبرتی باشد برای دیگران.
باور کنید اگر اتفاقی شبیه آنچه در شبکه کیش افتاد در یک رسانه می‌افتاد، تلویزیون آنقدر شانتاژ می‌کرد، تا آن رسانه تعطیل، اهالی آن بیکار و منتشر کننده آن برای سال‌ها راهی زندان شود.
حالا اما خود تلویزیون به واسطه، مسابقاتی که دارد از مقام معظم رهبری و مراجع تقلید تذکر جدی گرفته است. مراجع از قمارخانه شدن تلویزیون ایران شکایت دارند.
مهدی فضایلی معاون دفتر حفظ و نشر آثار رهبر معظم انقلاب در توییتی نوشت که رهبری به صورت خصوصی در مورد جوایز بادآورده تلویزیون به رئیس صداوسیما تذکر داده بودند اما وقتی توجهی نشد، آن را از پشت تریبون تکرار کردند.
تلویزیون ایران اما اهل دیدن اشتباهات خود نیست. او اشتباهات همه را می‌بیند و در بوق کرنا می‌کند اما به راحتی از کنار خطاهای خود می‌گذرد و به گونه‌ای رفتار می‌کند که انگار نه خانی آمده است نه خانی رفته است.
واقعاً چرا تلویزیون در شبکه یک، شبکه خبر و شبکه افق، میزگرد برگزار نمی‌کند و از شیوع قمار حرف نمی‌زند؟ چرا تهیه کنندگان برنامه‌هایی که در جوایز آنها اشکال وجود دارد متهم به ارتباط با بیگانه نمی‌کند؟ چرا تقاضای اشد مجازات برای مدیر شبکه سه که این مسابقه در آن پخش شده است نمی‌کند؟ چرا خواهان تعطیلی خود نیست؟
اشتباه همه جا رخ می‌دهد. اتفاقی که در شبکه کیش افتاد که اشتباه بود. نحوه جایزه دادن در شبکه سه یک درک اشتباه از مشارکت شرکت کنندگان بود. نباید به خاطر یک اشتباه، قیصریه را به آتش کشید.
امیدوارم تلویزیون یاد گرفته باشد که مرگ همیشه برای همسایه نیست و دیر یا زود به سراغ ما هم می‌آید.
انتهای پیام