به گزارش ایسنا، محمد ابراهیم بنی‌حبیب در نشست تخصصی "مدیریت سیلاب و داده‌های مکانی" که به همت سازمان نقشه‌برداری برگزار شد، با اشاره به این‌که سد وشمگیر فقط ۴ درصد در کاهش سیلاب اثر داشته است، گفت: سدهای بوستان و گلستان نیز به ترتیب ۳۵ و ۵۵ درصد در کاهش سیلاب تأثیرگذار بوده‌اند. آیا سدهای ما برای کنترل سیل ساخته شده‌اند یا جمع‌آوری رسوب؟ آیا صرف سدسازی می‌تواند سیلاب را کنترل کند؟
وی افزود: عواملی چون راه‌آهن آق‌قلا (عدم رعایت ضوابط فنی راه‌آهن)، ضعف مدیریت بحران (عدم هماهنگی در مدیریت بحران) و نبود برنامه عمل برای مدیریت بحران، صدمات سیل گلستان را تشدید کرد.
بنی‌حبیب در ادامه با اشاره به علل و عوامل جاری شدن سیلاب در مناطق مختلف کشور، گفت: در سیلاب شیراز بی‌خبری از حادثه وجود داشت و غلظت بالای رسوب در سیلاب، حادثه را تشدید کرد. حجم بالای رسوب‌گذاری حاکی از آن است که سیل لرستان از نوع سیلاب‌های واریزه‌ای بود و عملاً به دلیل قدرت تخریبی بالای این نوع از سیلاب‌ها، مردم بی‌دفاع بودند.
وی اظهار کرد: مدیریت بحران رخداد سیل به علت تخریب جاده‌ها و پل‌ها با تأخیر بوده است.
در ادامه این نشست، دکتر مهدی معتق، استاد دانشگاه لایبنیتز هانوفر گفت: سه سیکل درباره بحران وجود دارد، قبل از بحران، بحران و بعد از بحران؛ در ایران قسمت‌های قبل از بحران گم شده است و در هنگام بحران تشتت آرا ء وجود دارد که باعث می‌شود نتوانیم از تکنولوژی به نحو احسن استفاده کنیم.
وی افزود: درسی که از سیل ۲۰۱۹ می‌توانیم بگیریم این است که سدها در برخی‌جاها نه تنها نتوانستند از سیل جلوگیری کنند بلکه باعث تشدید صدمان سیل شدند. به‌طور مثال سد زده شده و در نتیجه‌ی وجود آن، آن‌قدر آب کمی وارد رودخانه می‌شود که کشاورز مجبور است زمین خود را تا کنار رودخانه پیش ببرد و در نتیجه‌ی وقوع سیل در رودخانه، زمین کشاورزی را آب می‌برد و کشاورز متحمل ضرر می‌شود.
انتهای پیام