به گزارش ایسنا، خبرگزاری فرانسه نوشته است، یکی از این مسلمانان بازداشتی به نام گلزیره اولخان می‌گوید: مقام‌های این کمپ‌های "بازآموزی" او را مجبور به کار در یک کارخانه ساخت دستکش در منطقه سین‌کیانگ کردند.
او می‌گوید: آنها علناً به ما گفتند که این دستکش‌ها در خارج از چین فروخته خواهند شد و ما باید کارمان را خوب انجام دهیم.
گلزیره اولخان که یک زن ۳۹ ساله قزاق تبار است گفت، او بخشی از یک شبکه از اعضای اقلیتهای عمدتاً مسلمان در سین‌کیانگ است که ابتدا به بازداشتگاه‌های موسوم به "مراکز آموزشی" برده شده و از آنجا آنها را به کارگاه‌ها منتقل کرده اند و در آنجا با حقوقی بسیار کمتر از میانگین پایه حقوق منطقه کار کرده اند.
مقام‌های چین می‌گویند، این مراکز آموزشی بخشی از تلاش برای مبارزه با افراطگری و تروریسم و جدایی‌طلبی در سین‌کیانگ هستند؛ منطقه‌ای که عمدتاً شامل گروههای اقلیت مسلمان است. این مقام‌ها هرگونه استفاده از اعضای این اقلیتها به عنوان نیروی کار اجباری را رد کرده اند.
اما گروههای حقوق بشری و کسانی از این اقلیتها که به کار گرفته شدند مثل اولخان می‌گویند، این رویه علیه اقلیتهای چینی به صورت گسترده اعمال شده و دست کم یک شرکت خارجی به دلیل نگرانی‌ها از بابت این کار اجباری، تعاملش را با تولید کننده چینی قطع کرده است.
اولخان اظهار داشت که بعد از گذراندن ۱۵ ماه در دو کمپ "بازآموزی" متفاوت او را به اجبار به یک کارخانه ساخت دستکش در شهرک صنعتی "جیا فانگ" واقع در سین‌کیانگ منتقل کردند.
بر اساس اعلام کارشناسان سازمان ملل، بیش از یک میلیون تن از اعضای اقلیتهای مسلمان چین شامل اویغورها، قزاق‌تبارهایی مثل اولخان، قرقیزتبارها و قوم "هوئی" در این مراکز بازداشت در سراسر سین‌کیانگ نگهداری می‌شوند.
اولخان می‌گوید که از حق شهروندی در قزاقستان برخوردار بوده اما برای دیدن خانواده‌اش به چین سفر کرده بود و در این سفر او را بازداشت کرده و به "مراکز بازآموزی" منتقل کردند.
او اظهار کرد که زندگی در این کمپها بی رحمانه بوده و مأموران این کمپها به خاطر گذراندن تنها دو دقیقه وقت بیشتر در دستشویی با باتوم‌های برقی به سر ساکنان این کمپها می‌کوبند.
او در این مصاحبه که از شهر آلماتی بزرگترین شهر قزاقستان انجام داد گفت: آنها در زمان حضورشان در کمپها آزادی ترک کمپ را نداشته‌اند و هنگامی که او و صدها نفر دیگر از اعضای کمپ را به کارخانه منتقل کردند وضعشان بهتر شده است.
او گفت: هر روز بعد از کار ما به خوابگاهی در سه کیلومتری کارخانه منتقل می‌شدیم.
اولخان اظهار داشت که به خاطر نزدیک به دو ماه کار در آنجا تنها ۳۲۰ یوآن معادل ۴۸ دلار پول دریافت کرد و در ماه دسامبر کارش در کارخانه به اتمام رسید و اجازه بازگشت نزد خانواده‌اش در قزاقستان را پیدا کرد.
این در حالی است که میانگین پایه حقوق در سین‌کیانگ برای هر ماه ۸۲۰-۱۴۶۰ یوآن است.
مقام‌های چین و همچنین مقام‌های محلی وجود هرگونه ارتباطی بین این کمپها با موضوع کار اجباری با حقوق کم را رد کردند.
یک مقام دولت محلی سین‌کیانگ به خبرگزاری فرانسه گفت: هیچ گونه قرارداد کار بین این مراکز آموزشی و شرکت‌ها وجود نداشته و هیچ شرکتی از این مراکز آموزشی نیروی کار دریافت نکرده است.
با این حال گروههای حقوق بشری تاکید می‌کنند که قطعاً ارتباطی بین آنها وجود دارد و برخی شرکت‌های خارجی همکار با این کارخانه‌ها از بابت این مساله اظهار نگرانی کرده و اخطار داده‌اند.
انتهای پیام