به گزارش ایسنا، آئین رونمایی از آلبوم موسیقی «وَ» اثر مشترک امیر فرهنگ اسکندری و زکریا یوسفی شامگاه ۱۱ اسفند ماه در شهر کتاب «فرشته» با حضور جمعی از هنرمندان و علاقه‌مندان موسیقی برگزار شد و این در حالی بود که اجرای این برنامه را علیرضا سعیدی (خبرنگار حوزه موسیقی) بر عهده داشت.
علیرضا میرعلینقی (پژوهشگر و مورخ موسیقی) در ابتدای این مراسم در سخنانی مطرح کرد: بنده این شانس را داشتم که از ابتدا در جریان روند تولید این این آلبوم بوده‌ام. باید بگویم که «وَ» جزو معدود آلبوم‌هایی است که من هیچ پیشنهاد و نقدی به این اثر نداشتم و اثر در چهارچوب‌های خودش کاملاً استاندارد حرکت کرد. این زمانه، زمانه مناسبی برای یکی شدن مرزهای این جهان به هم ریخته است و اکنون به دلیل انفجار اطلاعات و انقلاب رسانه‌ها باید دنبال ارتباط باشیم و مرزبندی‌های بیهوده و محدودکننده در موسیقی را بشکنیم و درهم آمیزیم.
او ادامه داد: ما باید به دنبال هر آنچه قابلیت ایرانی شدن دارد، باشیم و سازهای ایرانی را ارج دهیم. این روزها آلبومی که خواننده نداشته باشد، چندان مورد استقبال قرار نمی‌گیرد و این نشان‌دهنده بدعادت شدن مخاطبان موسیقی است؛ ذوق عمومی مردم تربیت نشده و باید تربیت شود.
میرعلینقی ادامه داد: خیلی وقت‌ها سازهای کوبه‌ای در آثار به مثابه نمک قضیه استفاده می‌شود اما اینجا و در این آلبوم این طور نیست. در آلبوم «وَ» دو ساز و دو نوازنده با یکدیگر گفتگو می‌کنند و زکریا یوسفی از سازهای متفاوت کوبه‌ای استفاده کرده و باید بگویم که زکریا در این آلبوم چند نفر است و تنها یک همراهی‌کننده ساده برای ساز ملودیک نیست. امیرفرهنگ اسکندری نیز بستر مناسبی با ساز عودش فراهم کرده است و من به آینده نوازندگی او امید بسیاری دارم. او در مرز باریک میان بداهه و آهنگ سیر می‌کند و این کار مهمی است. در نهایت امیدوارم این آلبوم مقدمه‌ای برای اجرای زنده این اثر باشد و این دو هنرمند به زودی ما را مهمان این اصوات زیبا کنند.
در ادامه این مراسم، علیرضا قربانی (خواننده موسیقی ایرانی) پشت تریبون قرار گرفت و در سخنان کوتاهی مطرح کرد: من انتشار این اثر را تبریک می‌گویم و بدون تعارفات مرسوم امروز با افتخار در این مراسم هستم. باید چند نکته را بگویم. اول اینکه امروزه کار کردن در زمینه موسیقی بی‌کلام و البته موسیقی جدی بی‌کلام به ویژه با سازهایی مثل عود که این روزها مهجور هستند، یک کار عاشقانه و تماماً قلبی است. آنچه از این اثر شنیدم نمایانگر ذائقه خوب این دو هنرمند در همراهی با یکدیگر است. معمولاً در بسیاری از مواقع در همراهی سازها قدرت‌نمایی‌هایی تکنیکی می‌بینیم که معمولاً این قدرت‌نمایی حس را از بین می‌برد اما این کار دارای حس است.
او ادامه داد: زکریا را سال‌هاست می‌شناسم از وقتی که او نوجوان بود و به هر حال صدای سازش برای خیلی از شما آشناست. ساز امیر فرهنگ اسکندری را هم برای اولین بار است که می‌شنوم و باید بگویم که سونوریته بسیار زیبایی دارد. من حس ساز ایشان را بسیار دوست دارم و کنجکاو بودم که او را بیشتر بشناسم. من هم مثل آقای میرعلینقی معتقدم ایشان مسیر روشنی دارند و با اینکه از بهترین‌ها هستند اما بهتر هم می‌شوند.
در بخش دیگری از این مراسم، زکریا یوسفی درباره اثر جدیدش در سخنانی مطرح کرد: البته که نوازنده‌ها بهتر است راجع به اثرشان صحبت نکنند و حرفشان را با سازشان بزنند اما باید بگویم که این اثر در راستای هم‌نشینی‌های من و امیرفرهنگ شکل گرفت که ما دوست داشتیم این هم‌نشینی‌ها هدفمند باشند و خروجی قابل قبولی داشته باشند. یکی از مزایای موسیقی بی‌کلام این است که قدرت دارد که احساس را بدون هرگونه کلام و حرفی به مخاطبش منتقل کند و هرکسی می‌تواند استنباط شخصی خود را نسبت به آن اثر داشته باشد.
این هنرمند ادامه داد: یکی از شانس‌های من در این سال‌ها فعالیت و تجربه کردن با هنرمندانی با تفکرات مختلف بوده است و این برای من خوشحال‌کننده است. یکی از این همکاری‌ها هم فعالیت‌های هنری با علیرضا قربانی بوده است که اجرهای داخلی و خارجی مختلفی با هم داشته‌ایم و در این راستا با موزیسین‌های ایرانی و بین‌المللی و نگرش‌های آنان در فستیوال‌های مختلف آشنا شدم و قطعاً بر اندیشه‌ام تاثیرگزار بوده است.
او همچنین گفت: یکی از چیزهایی که در راستای تولید این آلبوم برای من خیلی مهم بوده این است که زیبایی و محتوای هنری را فدای سرعت و تکنیک در نوازندگی نکنیم تا مخاطب بتواند از نظر حسی ارتباط خوبی با مخاطبش بگیرد.
امیر فرهنگ اسکندری نیز در سخنانی گفت: انگیزه اصلی من برای تولید آلبوم «وَ» فردیت بخشیدن به ساز عود به عنوان یک ساز ملودیک است. در گروه نوازی‌های آنسامبل‌های ایرانی معمولاً از عود به عنوان یک ساز بیس استفاده می‌شود در صورتی که شخصیت این ساز تنها به گروه نوازی ختم نمی‌شود و همچنین دلم می‌خواست صدای این ساز را به گوش مخاطبان ایرانی برسانم؛ چون خیلی‌ها اندازه تار و سه‌تار عود را نمی‌شناسند. البته باید از زکریا هم تشکر کنم که به ملودی‌های این اثر جان داد.
بخش پایانی این برنامه نیز به اجرای مشترک این دو هنرمند اختصاص داشت.
انتهای پیام