به گزارش ایسنا مجید برزگر نویسنده، کارگردان و تهیه کننده سینمای ایران از اعضای قدیمی انجمن سینمای جوانان ایران است و فعالیت خود را از سال ۱۳۶۷ در سینمای جوان همدان آغاز می‌کند. او فیلم‌های «فصل باران‌های موسمی»، «پرویز»، «یک شهروند کاملا معمولی» را ساخته و فیلم‌های بلند و کوتاه دیگری را هم به عنوان تهیه کننده در کارنامه‌اش دارد؛ سالها مدرس انجمن سینمای جوان بوده و در دوره‌های مختلف جشنواره‌ فیلم کوتاه به عنوان داور حضور داشته است.

برزگر که انجمن سینمای جوان را «خانه دوم» خودش و بسیاری دیگر از سینماگران امروز می‌خواند در گفت‌وگویی با ایسنا، با اشاره به سیاست دولت و سازمان سینمایی مبنی بر کوچک‌سازی و ادغام برخی از سازمان‌ها، درباره شرایط انجمن سینمای جوان توضیح داد: این یک خطای استراتژیک است. یه اشتباه از سوی سازمان سینمایی. ببینید! طرحی می‌آید و بر اساس طرحی که ارائه شده، بنا است تا ارتباط دفاتر انجمن سینمای جوان که در شهرستان‌ها هستند با تهران و ستاد مرکزی قطع شود و آنها به شیوه هیئت امنایی اداره شوند. به این معنی که لابد از اداره ارشاد استان، استانداری و جاهای دیگر که در شهرها وجود دارد یک نفر انتخاب شود و مراکز به صورت هیئت امنایی اداره شوند. حالا سوال اینجاست که به طور مثال معاون سیاسی استاندار یک استانِ پرمسئله و حساس، چقدربرای این موضوع فرصت دارد؟ چقدر  دغدغه سینما دارد؟ چقدر دغدغه فیلم کوتاه دارد؟ و اصلا بین تمام گرفتاری‌های یک استان چقدر فرصت می‌کند به سینمای جوان فکر کند و اصلا چقدر تخصص دارند؟ آیا فرصت پیدا خواهند کرد جلساتشان را حتی شش ماه یکبار برگزار کنند؟ همه اینها به کنار، لابُد این مجموعه نیاز به دفتر و نیرو و منشی و حسابرس و ... هم دارد. این شیوه نه تنها مجموعه را کوچک نمی‌کند بلکه آن را کلاف سردرگمی خواهد کرد که مسیر اصلی‌اش را گم خواهد کرد. این همان خطری است که سینمای جوان تهران را هم تهدید می‌کند و من نگرانم که نکند این اتفاقات و تغییرات به دفتر اصلی هم وارد شود و ستاد مرکزی سینمای جوان هم منحل شود.

 او در ادامه صحبت‌هایش بیان کرد: من مخالف این اتفاق برای سینمای جوان هستم اما موافق کوچک سازی دولت در شکل کلی آن هستم.  فیلم کوتاه باید شامل چتر حمایتی دولت باشد. در همه جای دنیا هم همین طور است و حوزه فیلم کوتاه نیاز به حمایت وسیعی دارد و اتفاقاً شاید بخش‌های دیگر سینما نیاز به این حمایت‌ها نداشته باشند. سینمایی که امروز با حضور سرمایه گذاران کوچک و بزرگ حمایت می شود چه نیازی به این دم و دستگاه بزرگ در دولت دارد؟ دستگاه‌های عریض و طویل دولتی دیگری در این سیستم وجود دارند که بازدهی کمی هم دارند و اتفاقاً نسبت به بودجه دریافتی‌شان و تعداد کارکنانشان خیلی قابل بررسی و نقد هستند. حالا  سازمان سینمایی دست روی جایی(انجمن سینمای جوان) گذاشته است که می‌دانید بودجه سالانه اش حدود ۱۲ تا ۱۴ میلیارد است _که امروز به اندازه ساخت ۲ فیلم سینمایی بلند است_ این مجموعه وسیع، ۷۰ دفتر در سراسر ایران دارد که پاتوق و محلی است برای کشف سینماگران و همه این ۷۰ دفتر حدود ۱۸۰ نفر کارمند دارد. یعنی اگر این ۱۸۰ نفر در ۷۰ دفتر تقسیم شوند شاید به کمتر از سه نفر در هر دفتر برسد در حالی که به طور مثال فقط در یک ساختمان فارابی ۱۸۰ نفر کار می‌کنند! جاهای دیگر را بررسی کنید تا بدانید نسبت‌ها چگونه است و این  ۱۸۰ نفر برای تمام انرژی و شور وشوقِ بی‌پایان سینماگران جوان در گوشه و کنار این سرزمین، چگونه فعالیت می‌کنند.

این کارگردان با تاکید بر این سوال که "امروز بار اصلی سینمای ایران بر دوش چه کسی است؟" اضافه کرد:  گمان کنم بر دوش بخش خصوصی و ارگان‌ها و موسسات است تا جایی مثل بنیاد فارابی. اما با تمام این حرفها حتی فارابی هم باید بماند. کافی است به صدا و سیما، تعداد کارمندانش و البته خروجی و تاثیرش نگاه کنیم. همین طور به بسیاری از نهاد ها، به بودجه هایشان. به کارکنانشان، به خروجی شان! چرا کسی خروجی و محصولات و تاثیرات را بررسی نمی‌کند؟ چرا کسی نقش دیپلماسی فرهنگی سینمای ایران را بررسی نمی‌کند؟ کدام ارگان و نهاد و مجموعه توانسته به اندازه سینمای ایران، هر روز و مُدام نام ایران را در گوشه‌ای به صدای بلند بخواند؟ چه سینمای بلند و چه سینمای کوتاه ما؟ سینمای کوتاه ایران دست کم با هزار حضور بین المللی در سال، به طور متوسط روزی سه بار نقش ایران را در مناسبات سینمایی یادآوری می‌کند. آیا این اتفاق کمی است؟ می‌شود نقش سینمای جوان را نادیده گرفت؟

وی گفت: این یک هشدار جدی برای طراحان این طرح است که با اجرای آن ممکن است مجموعه‌ای را از دست دهند که به شدت در این سالها تاثیرگذار بوده است. نیروهای موثری برای سینمای امروز ایران تربیت کرده است. اسامی موثری که نمی‌توان امروزِ سینمای ایران را بدون آنها تصور کرد! از طرفی این‌ ایده هیئت امنایی کردن انجمن سینمای جوان درست نیست و باعث افزایش تعداد کارکنان هم خواهد شد و اگر قرار باشد هر شهر تولیدات خاص خودش را داشته باشد، موضوع حسابرسی و ذیحسابی مطرح می‌شود؛ دفتر و حساب و منشی می‌خواهد. حتما چیزی بیش تر این خواهد شد. حذف انجمن سینمای جوان مثل این می‌ماند که ما بگوییم کشور به رمان و داستان کوتاه و ادبیات و شعر نیازی ندارد چون در چرخه صنعت و اقتصاد حضور ندارند! زبان فارسی چه می شود؟ این حرف کاملا بی‌ربط است، مگر می‌شود کشوری به این‌ها نیاز نداشته باشد حتی اگر تیراژ کتابش کم باشد. یا مثل این می‌ماند که بگوییم مردم دیگر چون اخبار را از طریق فضای مجازی می‌خوانند و چون کاغذ هم گران است نیازی به روزنامه نداریم. در نهایت هیچ کدام از این روشها راه حل نیست بلکه حذف صورت مسئله است و درنهایت میتوانم بگویم که اجرای این طرح تاسف برانگیز است و در بهترین حالت فکر می‌کنم که به درستی کارشناسی نشده است! من موافق تغییرات و بازنگری‌هایی در خود مجموعه فیلم کوتاه و انجمن سینمای جوان هستم. حتما هم دوستان ما در سینمای جوان ایده هایی دارند و باید آسیب‌شناسی‌های دقیقی صورت بگیرد، اما حذف آن اشتباه است.

این فیلمساز درباره تبعات احتمالی هیئت امنایی شدن انجمن و واگذاری تصمیم گیری برای ساخت فیلم‌های کوتاه، مستند، سریال‌ها و ... به هر شهرستان، بیان کرد: اتفاقی که می‌افتد این است که یک شهر تمام بودجه خود را جمع می‌کنند و از یک کارگردان از تهران دعوت می‌کند، تعدادی هنرپیشه هم می‌آورد و سعی می‌کند یک فیلم بسازد، فقط یعنی می خواهد با ستارگان عکس بگیرد! نتیجه هم اصلا مهم نیست. مطمئنم در این شرایط فیلم کوتاه به دورترین مسئله در ذهن مسئولین تبدیل خواهد شد و آنها قطعاً متمایل خواهند بود که بیشتر ویترین خود را حفظ کنند و حواس شان به گیشه باشد و می دانیم که آن روش تولید، گیشهای نخواهد داشت.

او اضافه کرد: اگر بحث صنعتی شدن سینما را داریم باید در واقع جریان اصلی سینما آسیب‌شناسی شود و نه انجمن سینمای جوان. می‌دانید و می‌بینید بازدهی انجمن سینمای جوان بسیار بیشتر از شرایط و امکاناتی است که در اختیارش قرار گرفته. می‌خواهم نکته دیگری بگویم و آن این است که بسیاری از ما _ کسانی که کارشان را در این انجمن-  شروع کرده‌ایم _ بدون هیچ هزینهای، همچنان ارتباط خود را با این انجمن حفظ کردیم.  ما در آموزش، ورک شاپ‌ها، جشنواره‌ها ، قرارها  و پاتوق هایی که هر سال برگزار می‌شود کنار آن ۱۸۰ نفریم، بی آنکه هزینه‌ای به مجموعه اضافه شود! آیا می شود از این سرمایه و این موقعیت به راحتی چشم پوشید؟ بی تردید و با قاطعیت می‌توان گفت که انجمن سینمای جوان از نظر مالی، باری بر دوش دولت نبوده و نیست. جایی که بیشترین نشاط را در طول سال در سراسر این سرزمین منتشر می‌کند.

این کارگردان و تهیه کننده خاطرنشان کرد: امروز و در شکل فعلی یک نظام ارگانیک وجود دارد که فیلمسازان و دفاتر با ستاد در ارتباط هستند و با نظم کارها انجام می‌شود، فیلم‌ها تولید می‌شوند، ارتباط با بخش آموزش وجود دارد و ستاد به عنوان مغز مجموعه کارها را پیش می‌برد. بنابر این اگر قرار باشد ستادی وجود نداشته باشد و مثلا جشنواره فیلم کوتاه یکی از رویدادها در امور جشنواره‌ها شود ارتباط تمام سینماگران با این مجموعه قطع می‌شود و فقط به ارسال فیلم محدود خواهد شد و این ارتباط گرم و صمیمی که باعث رشد فیلمساز می‌شود و حتی فیلتری است که می‌تواند سطح آثار را ارتقا دهد از دست خواهد رفت و بحث آموزش که امکانی را در شهرستان‌ها و حتی تهران ایجاد کرده که افراد متخصص و تحصیل کرده به وجود بیایند، کنسل خواهد شد.

مجید برزگر در پایان صحبت‌های خود بیان کرد: وقتی که سرپرست سازمان سینمایی دستور انجام این کار را می‌دهد و از آن طرف و در مخالفت  نماینده‌های مجلس هم واکنش نشان می‌دهند، مشخص می‌شود موضوع جدی است. با این حال کاش  به تصحیح ساختارها بپردازیم و نه حذف آن.

انتهای پیام