عبدالکریم غنی پور در گفت‎‎وگو با ایسنا افزود: در زمان‏‌های گذشته که پسری 6 ساله بودم، در کنار درس خواندن باید پشت دار زیلو پنجه زنی می‌‏کردم.

وی با بیان این‌که این شیوه و کار در همه منازل میبد مرسوم بود، ادامه می‏‏‌دهد: فرزندان پسر باید در کنار درس خواندن زیلوبافی را می‎آموختند تا کمک خرج برای خانواده باشند و هر روز صبح قبل از شروع مدرسه ابتدا باید پنجه زنی را در کنار استاد زیلو باف انجام می‏‌دادند تا بتوانند اجازه مدرسه رفتن را از پدر بگیرند.

غنی پور با بیان این که "محله بشنیغان" میبد، مهد زیلو  این شهرستان بود، می‎گوید: در گذشته‌های دور حدود ۷۰ درصد فرش ایران را میبدی‌ها می‌بافتند و زمانی ۸۰۰ دستگاه زیلوبافی در میبد وجود داشت که به لطف موکت و قالی‏های ماشینی و به صرفه بودن این محصولات، مردم در سال‎‎های بعد به قالی و موکت روی آوردند و بازار زیلو میبد را از رونق انداختند اما به علت حساسیتی که  این فرش‌‏ها داشت و مضرات آنها مجدداً 10 سالی است که زیلو جایگاه خود را پیدا کرده است.

وی خاطرنشان می‏‌کند: اجداد، پدر و برادرانم هم زیلوباف بودند و من این هنر را به نزد پدر به ارث بردم و آن را یک هنر آباء و اجدادی می‌دانم که باید ادامه می‏‌دادم.

غنی‏‌پور ادامه می‌دهد: من در کنار درس خواندن، زیلوبافی را با عشق و علاقه دنبال کردم و زمانی که دیپلم گرفتم مدعی بودم تا در شغل دولتی استخدام شوم اما مشکلاتی پیش آمد که از آن صرفنظر کردم و با پیشنهادهای شغلی دیگر مصمم شدم که در کنار زیلوبافی تا مقطع کاردانی، درس بخوانم و همان زیلوبافی را نیز ادامه دهم چون احساس کردم عاشق شغل و هنر زیلو بافی هستم.

وی می‎گوید: تنها کسی در میبد بودم که از ابتدا چله‏‌تابی با دستگاه‌های برقی که نیاز زیلوبافان بود را شروع کردم و تمام دستگاه‌های زیلوی میبد  را شخصاً چله‏‌تابی می‎کردم.

این هنرمند بنام شهرستان میبد، برجسته‏‌ترین اثر خود را بافت زیلوی حسینیه جماران معرفی می‎‎کند، اظهار می‎کند: اکنون ۲۰ سال است که در شهرستان میبد به لطف دوستان و اعتمادی که به بنده شده است، مدیر شرکت تعاونی زیلوبافی هستم و 10 بافنده به طور مستقیم در این شرکت با دستگاه‏‌های بزرگ، زیلوبافی می‌کنند و ۵۰ نفر دیگر به طور غیر مستقیم در خانه انواع سجاده، جانماز، تابلو فرش و زیلوهای کوچک، روتختی و روکش صندلی ماشین می‌بافند.

وی، میزان تولید زیلو در این شرکت تعاونی را روزانه ۱۰۰ کیلوگرم عنوان می‎کند و می‎‎گوید: در این شرکت، سفارش بافت زیلو زیاد است و زیلوهای سفارشی دفتر مقام معظم رهبری نیز در این شرکت و زیر نظر بنده بافته می‏‌شود، اما زیلوی حسینیه جماران را با دست خودم بافتم و آن را با دست خود در حسینیه  جماران پهن کردم.

غنی‏‌پور عنوان می‎‎کند: بعد از جهانی شدن زیلو، متقاضیان زیلو بیشتر شده اما عمده مشکل اصلی زیلوبافان بیمه آنهاست. با وجود پیگیری‏‌های مسئولان تاکنون، دولت برای بیمه کردن زیلوبافان زیر بار نرفته است و این مشکل اصلی، انگیزه زیلوبافی را از جوان‏‏‌ها گرفته و آنها حاضر هستند که با حقوق کمتر و مشکلات و سختی کار بیشتر در مراکز صنعتی به کار مشغول شوند.

این هنرمند میبدی، دیگر مشکل حوزه زیلو را بسته‌‏‏بندی نکردن مناسب آنها ذکر می‏‏‌کند و می‎‎گوید: البته به تازگی بسته‌بندی مناسب برای زیلو با طرح و نقش زیبا انتخاب شده اما شخصی که آن را تهیه و در اختیار زیلو بافان  قرار دهد، وجود ندارد.

مدیر شرکت تعاونی زیلوی میبد با بیان این که بیشترین سفارش زیلوی این شرکت از شهرهای تهران اصفهان و قم است، خاطرنشان می‏‏ کند: زیلو  یک زیرانداز خنک و مناسب برای فصل تابستان است چرا که کاملاً از جنس پنبه است اما در مساجد میبد در فصل زمستان بر روی زیلو‏ها قالی می‌اندازند تا گرمتر باشد.

به گفته غنی‌پور، زیلوهای پشمی دیگری هم وجود دارد که به کشورهای اروپایی و سردسیر  صادر می‌شود چون گرمتر از زیلوهای رایج است و این زیلوها به کشورهای روسیه، آلمان، ایتالیا و نظیر آنها و از طریق تجار صادر می‌شود.

انتهای پیام