به گزارش ایسنا، اویل پرایس در گزارشی به بررسی عوامل مثبت و منفی پرداخته که در سال ۲۰۱۹ روی هر دو بخش عرضه و بخش تقاضا در بازار نفت تاثیر می‌گذارند.
عوامل مثبت:
ایران
بزرگترین و روشن‌ترین ریسک برای عرضه نفت مربوط به ایران است. مدت معافیت آمریکا به هشت خریدار نفت ایران در ماه مه به پایان می‌رسد. پس از این که نفت برنت در نوامبر به بالای ۸۰ دلار در هر بشکه صعود کرد، دولت ترامپ دچار نگرانی شده و با عقب نشینی از موضع قبلی خود برای به صفر رساندن صادرات نفت ایران، مجموعه ای از معافیت‌ها را صادر کرد. تمدید این معافیت‌ها، برای بازار اهمیت خواهد داشت به خصوص که هنوز عرضه مناطق دیگر در معرض ریسک اختلال قرار دارد.
لیبی
لیبی پس از این که موفق شد تولیدش را به بالاترین رکورد در چند سال اخیر افزایش دهد، به دلیل فعالیت گروه‌های مسلحانه ۴۰۰ هزار بشکه در روز از تولیدش را از دست داد. این عضو آفریقایی اوپک سال‌هاست که دچار بی‌ثباتی شده و اگرچه اهداف بلندپروازانه ای برای افزایش تولید در سال ۲۰۱۹ دارد اما احتمال دارد با کاهش عرضه، بازار را غافلگیر کند.
ونزوئلا
ونزوئلا امسال را در حالی به پایان می‌رساند که تولیدش به حدود یک میلیون بشکه در روز رسیده است که ۶۰۰ هزار بشکه در روز از ژانویه تاکنون کاهش نشان می‌دهد و هیچ ناظری را نمی‌توان یافت که پیش‌بینی کند تولید این کشور بهبود خواهد یافت.
شیل آمریکا
هر طور که حساب کنیم، تولید نفت شیل آمریکا همچنان به رشد انفجاری خود ادامه خواهد داد. در حقیقت تولیدکنندگان شیل از پیش‌بینی‌های سال ۲۰۱۸ فراتر رفته‌اند و تولیدشان حدود یک میلیون بشکه در روز بالاتر از برآوردهای اولیه بوده است. این مسئله با توجه به محدودیت‌های ظرفیت خط لوله در مناطق بزرگ شیل قابل توجه است. با این حال افت اخیر قیمت نفت، مشکلات مالی و ادامه مسائل مربوط به خط لوله ممکن است سرانجام رشد تولید شیل را آهسته کند با این حال هیچ کس انتظار ندارد تولید شیل کاهش پیدا کند یا ثابت بماند اما به دلیل این که سناریوهای مختلف برای قیمت نفت، رشد چشمگیر شیل را پیش‌بینی کرده‌اند حتی ذره ای عملکرد ناامیدکننده آن باعث خواهد شد بازار متوازن‌تر از حد انتظار شود.
کاهش تولید اوپک پلاس
کاهش تولید ۱.۲ میلیون بشکه در روز از سوی اوپک پلاس به حذف بخشی از مازاد عرضه کمک خواهد کرد. این گروه ممکن است ناچار شود میزان کاهش تولید خود را افزایش دهد اما دستیابی به توافق در این خصوص دشوار خواهد بود. اوپک پلاس می‌تواند به سادگی این توافق را تا پایان سال تمدید کند تا مطمئن شود قیمت نفت از این پایین‌تر نخواهد رفت.
عدم رشد عرضه
این مسئله بیشتر پس از سال ۲۰۲۰ مشکل ساز خواهد بود اما کاهش چشمگیر هزینه که در سال ۲۰۱۴ آغاز شد هنوز واقعا ملموس نشده است. افزایش عرضه شیل تاحدودی کمبود پروژه‌های مرسوم جدید را پوشانده است. با کاهش پروژه‌های جدید از سال ۲۰۲۰ محدودیت عرضه ملموس‌تر خواهد شد. افت اخیر قیمت نفت ممکن است باعث شود هزینه اندک روی توسعه تولید برای یک سال دیگر ادامه پیدا کند.
عوامل منفی:
رکود اقتصادی
شاید بزرگترین ریسک برای قیمت نفت، رکود اقتصادی است. اقتصاد جهانی در حال حاضر سیگنال‌های هشداردهنده ای را بروز داده که شامل کندی رشد اقتصادی در چین، رشد منفی تولید ناخالص داخلی در بخش‌هایی از اروپا، بحران‌های ارزی در بازارهای نوظهور و نوسان مالی در سراسر جهان بوده است. تحلیلگران شرکت "وود مک کنزی" در این باره نوشتند: زنگ خطر به صدا درآمده است. رشد تقاضا یکی از ارکان قوت بازار نفت از زمان افت قیمت‌ها بوده و از سال ۲۰۱۲ هر سال از یک میلیون بشکه در روز فراتر رفته است. ما رشد تقاضا برای نفت در سال ۲۰۱۹ را ۱.۱ میلیون بشکه در روز پیش‌بینی می‌کنیم اما این روند در خطر است.
رشد صنعت شیل آمریکا
با وجود بازبینی نزولی که آژانس بین‌المللی انرژی نسبت به گزارش قبلی خود داشته است، همچنان انتظار دارد عرضه غیراوپک در سال میلادی آینده ۱.۵ میلیون بشکه در روز رشد کند که فراتر از تقاضای جهانی خواهد بود. عمده رشد عرضه از جانب آمریکا صورت می‌گیرد زیرا فعالیت خطوط لوله جدید قرار است از نیمه دوم سال آغاز شود.
عدم پایبندی اوپک پلاس
روسیه اعلام کرده که تولید نفت خود را تا ژانویه که توافق جدید اوپک پلاس اجرایی می‌شود کاهش نخواهد داد. به این ترتیب این ریسک وجود دارد که کاهش تولید محقق نشود. عربستان سعودی عمده کاهش تولید را برعهده می‌گیرد و از آنجا که به شدت خواهان بالا رفتن قیمت نفت است، به کاهش تولید قابل توجهی دست خواهد زد. اما درباره این که اوپک پلاس می‌تواند به ماموریت متعادل کردن بازار دست پیدا کند، تردید وجود دارد.
انتهای پیام