چیزی شبیه رویا یا یک خواب شیرین پاییزی. خزان است و خزان نیست؛ درختان پشت تپهها، میان بهار و پاییز گرفتارند. سبزی و نارنجی برگهایشان، بوم نقاشی است که به دیوار کوه آویخته. آسمان خانه آنهاست؛ آنجا که سفیدی ابرها به خط الراس کوه‌ها می‌رسند و دست در دست هم، سبزی و نارنجی دشت‌ها را نظاره می‌کنند. اما بوته‌های سبز آخرین نفس‌هایشان را می‌کشند و شاخه‌های خشکیده‌شان هنوز تقلای زندگی دارد. ارتفاعات سواد کوه و منطقه «آلاشت»، پُر از این بومهای نقاشی است؛ شهرستانی در استان مازندران که حدود چهار ساعت از تهران فاصله دارد. آلاشت در لغت به معنی آشیانه عقاب است.
ایران زیباست؛ پاییز در آشیانه عقاب