به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «غروب پنج‌شنبه برای فوتبال ایران غروب بسیار سردی بود؛ حتی سردتر از پاییز سخاوتمند امسال که با بارش‌های سراسری زمین را سیراب کرده است. تیم ملی کشورمان مطابق یک برنامه از پیش تعیین‌شده برای برگزاری یک بازی دوستانه مقابل ترینیداد و توباگو قرار گرفت. با توجه به این که بازی دوستانه این هفته تیم کشورمان مقابل ونزوئلا در قطر برگزار خواهد شد و هنوز معلوم نیست برای اردوی بعدی بتوان مسابقه‌ای تدارکاتی ترتیب داد، بازی پنج‌شنبه می‌توانست حکم آخرین دیدار دوستانه تیم ملی کشورمان در خانه را داشته باشد و به عنوان «بازی بدرقه» ملی‌پوشان به سمت جام ملت‌های آسیا تلقی شود اما با وجود رایگان اعلام شدن تماشای این مسابقه، نهایتا چیزی حدود هزار نفر روی سکوهای ورزشگاه آزادی جا گرفتند؛ جماعتی که ویدئوهای حاشیه‌ای بازی نشان می‌داد هدف خیلی از همان‌ها هم تشویق برانکو ایوانکوویچ برای ناراحت کردن کارلوس کی‌روش بوده است! بازی را تیم کشورمان با تک گل کریم انصاری‌فرد برد، اما نهایتا این بازی با حواشی عجیبش به قطعه‌ای دیگر از پازل تنش‌ها در فوتبال ایران تبدیل شد؛ جنگ و جدل‌هایی که حالا دیگر از حد گذشته است.
دوقطبی‌تر از همیشه
موضوع واضح است. جنگ تمام‌عیار کی‌روش - برانکو که از حدود دو سال پیش شروع شد، حالا به بالاترین سطح ممکن رسیده و به جنگ تیم ملی - پرسپولیس تبدیل شده است. همه می‌دانند که این دو مربی رابطه خوبی با هم ندارند اما بعد از آن که کی‌روش پس از مسابقات جام جهانی از روسیه به طور رسمی به برانکو هشدار داد که باید ایران را ترک کند، وضع به مراتب بدتر شد. مربی پرتغالی گمان می‌کرد به لطف نتایج خوبی که در جام جهانی به دست آورده، به چنان پایگاه اجتماعی مطلوبی دست یافته که دیگر می‌تواند دشمن و شاید رقیب اصلی‌اش برای ادامه حضور روی نیمکت تیم ملی را به طور کامل از صحنه حذف کند اما محاسبات کی‌روش اشتباه بود و جنگ از آن به بعد شکل علنی‌تری پیدا کرد. اوضاع زمانی بدتر شد که پرسپولیس با وجود محرومیت از جذب بازیکن گام به گام در لیگ قهرمانان آسیا پیش‌رفت و خودش را به فینال رساند اما سرمربی تیم ملی کوچک‌ترین اعتنایی به این موضوع نکرد. کی‌روش که در این سال‌ها موفقیت تیم‌های ایرانی در لیگ و جام حذفی و حتی کامیابی تیم‌های ملی بانوان و رده‌های سنی مختلف را هم تبریک می‌گفت، به پیشروی غیر منتظره پرسپولیس واکنشی نشان نداد.
او حتی در جریان بازی برگشت پرسپولیس با کاشیما آنتلرز هم حاضر نشد به استادیوم بیاید و این مسابقه را در کنار رئیس فیفا، رئیس کنفدارسیون فوتبال آسیا، وزیر ورزش و بسیاری دیگر از مسئولان بلندمرتبه تماشا کند. همین بی‌توجهی هم گناه بزرگی بود که حتی عادل فردوسی‌پور را نیز به عنوان متحد اول کارلوس، وادار به انتقاد از سرمربی تیم ملی کرد. با این وجود تیر خلاص به مختصر توجیهات و امیدهای باقی‌مانده زمانی شلیک شد که مشاور ایرانی فدراسیون فوتبال قطر فاش کرد مربی دروازه‌بان‌های تیم ملی بعد از پایان بازی با کاشیما با مشت‌های گره کرده از عدم قهرمانی پرسپولیس ابراز خوشحالی کرده است. اظهارات فردی به نام مهرداد مسعودی ابتدا در فضای مجازی منتشر شد اما پس از آن او در مقابل دوربین‌های تلویزیون هم موضوع را تایید کرد.
به این ترتیب تماشاگران کم‌تعداد بازی ایران و ترینیداد و توباگو هم تصمیم گرفتند به جای تشویق تیم ملی اسم برانکو را صدا بزنند؛ مردی که نقل قول منتشر شده از او در مورد ارزش بالاتر صعود به فینال لیگ قهرمانان در مقایسه با صعود به فینال جام ملت‌های آسیا، هیزمی دیگر بر این آتش افروخته بود. نهایتا بعد از بازی با ترینیداد و توباگو، خبرنگار یک سایت ورزشی قصد مصاحبه با لوپز، مربی گلرهای تیم ملی را داشت که با حملات لفظی و فیزیکی اوسیانو کروز، دستیار اول کی‌روش مواجه شد. حالا اخبار و تصاویر مربوط به این اتفاق در سطح وسیع در فضای مجازی منتشر شده و فضا را از هر زمان دیگری دو قطبی‌تر کرده است.
به سود هیچ‌کس
چنان که گفته شد این جدال عمری دراز دارد و انگار قرار هم نیست به این راحتی به پایان برسد. در مورد ریشه‌های این دعوا زیاد صحبت شد و هر کس به‌زعم خودش یکی را تقصیرکار می‌داند؛ هر چند اجماع عمومی روی انفعال نابخشودنی فدراسیون و خوب مدیریت نشدن این تنش در دو سال گذشته است. با این وجود بدون تردید می‌شود گفت این دعوا به سود هیچ‌کس نیست؛ نه آنها که دیروز از لج برانکو و پرسپولیس با مشت گره کرده از پیروزی کاشیما ابراز خوشحالی کردند و نه آنها که شاید منتظرند تا یک ماه دیگر با ابراز خوشحالی از ناکامی احتمالی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا، نامهربانی‌های اخیر را تلافی کنند. به خودتان بیایید لطفا؛ پرسپولیس یک تیم پرهوادار از کشور ماست و تیم ملی هم نماد مشترک ۸۰ میلیون ایرانی محسوب می‌شود؛ آسیب دیدن هیچ‌کدام از این دو به سود دیگری نیست، اصلا به نفع هیچ‌کس نیست.»
انتهای پیام