به گزارش ایسنا، در تمام سطوح جامعه، مردم خواستار کاهش ردپای کربن ناشی از فعالیت‌های روزانه‌شان هستند؛ از جمله در حمل و نقل. در پاسخ به این روند، صنعت خودروسازی نیز در حال تغییر است. تکنولوژی وسایل نقلیه در طول پنج سال آینده بیش از ۱۰۰ سال گذشته تغییر خواهد کرد.
پیمان‌های جهانی همچون توافق‌نامه پاریس، بسیاری از کشورها را واداشته با وضع قوانین، کنترل سخت‌گیرانه‌تری بر خروج مواد آلاینده از خودروهای تولیدی‌شان داشته باشند. در بخش‌های مختلف جهان، دولت‌ها، روش‌هایی برای بهبود مصرف سوخت خودروها، انتشار مواد آلاینده و ایمنی خودروها در پیش می‌گیرند. مثلا در بزریل، برنامه ثبت اطلاعات خودروها، در آمریکا، قوانین مربوط به کنترل انتشار مواد آلاینده و در چین، برنامه ملی توسعه و تحقیق تکنولوژی‌های پیشرفته ( در قالب ۸۶۳ برنامه مختلف) پیاده شده است. در کشورهای اروپایی با پیاده‌سازی دستورالعمل خودروهای نقلیه از کار افتاده، تلاش شده بازیافت خودروها افزایش، ضایعات کاهش و عملکرد زیست‌محیطی ارتقا پیدا کند. آلمان در نظر دارد تولید خودروهای برقی خود را تا سال ۲۰۲۱ به ۱.۳ میلیون واحد برساند که از این نظر جایگاه مهمی در جهان محسوب می‌شود.
آمریکا
قوانین، محرک مهمی برای استفاده از تکنولوژی‌های نوین هستند، زیرا شرکت‌های خودروساز را وا می‌دارند برای حل مشکل انتشار مواد آلاینده در پی راه‌حل‌های جدید باشند. جنبشی که بدون وجود قوانین، غیرمحتمل است. قانون هوای پاک در سال ۱۹۷۰، احتمالا مشهوترین قانون تاریخ آمریکاست که منجر به پیشبرد تکنولوژی شده است. این قانون، صنایع مختلف را ملزم به رعایت استانداردهای زیست‌محیطی می‌کرد که در آن زمان هیچ تکنولوژی‌ای برای تحقق آن وجود نداشت. صنایع خودروسازی برای عمل به این قوانین، ابزارهای نوینی تولید کردند که آلودگی را کاهش می‌داد. این روند با تزریق سوخت الکترونیک و سپس روی کار آمدن ترمزهای ضدقفل در دهه ۱۹۶۰ آغاز شد. تا سال ۱۹۹۰ اتومبیل‌ها اساسا از نو مهندسی شدند تا به شکل کامپیوترهای کاربردی که روی چهار چرخ سوار شده بودند، عمل کنند. در سال ۱۹۸۱ مبدل‌های کاتالیستی سه راهه توانستند به تکنولوژی محبوبی برای تحقق استانداردهای زیست‌محیطی خودروها تبدیل شوند.
اولین استانداردهای تخصصی قانون هوای پاک، مربوط به کنترل مونوکسیدکربن، ترکیبات آلی فرار و اکسیدهای نیتروژن بود. با نگاهی به اکسیدهای نیتروژن به عنوان نمونه، می‌توان دریافت که این استانداردها در طول ۳۰ سال، تا چه اندازه سخت‌گیرانه‌تر شده‌اند. استاندارد اولیه برای خودروهای سواری ۳.۱ گرم به ازا هر مایل بود که تا سال ۱۹۷۵ برای سازندگان خودروهای نقلیه لازم‌الاجرا بود که تا سال ۱۹۷۹ به دو گرم در مایل و تا سال ۱۹۸۱ به یک گرم در مایل کاهش یافت.
اصلاحیه قانون هوای پاک در سال ۱۹۹۰، استاندارد جدیدی به نام Tier ۱ را معرفی کرد که از خودروسازان می‌خواست یک گام بلند ۴۰ درصدی در زمینه کاهش میزان اکسیدهای نیتروژن بردارند و آن را به ۰.۶ گرم در هر مایل برسانند. در سال ۱۹۹۸، EPA استاندارد Tier ۲ را تصویب کرد که مقرر می‌کرد میزان انتشار اکسیدهای نیتروژن خودروها تا سال ۲۰۰۴ به ۰.۰۷ گرم در مایل کاهش یابد. Tier ۲ خواستار تغییر در فرمولاسیون گازوئیل نیز بود. به این ترتیب در فاصله زمانی ۳۰ ساله بین ۱۹۷۵ و ۲۰۰۵، حد مجاز انتشار اکسیدهای نیتروژن ۹۸ درصد کاهش یافت.
با کمک قوانین، خودروها امروزه بسیار ایمن‌تر شده‌اند و میزان مرگ‌ومیر به ازا هر مایل رانندگی در آمریکا، از نزدیک به ۲۰.۶ مرگ به ازا هر ۱۰۰ هزار نفر از مردم در سال ۱۹۷۵ به حدود ۱۰.۳ به ازا هر ۱۰۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۳ رسیده است که یک کاهش ۵۰ درصدی است.
کانادا
صنعت خودروسازی کانادا یکی از بزرگترین‌های «فناوری سبز» در جهان است و قرار است تا سال ۲۰۲۵ بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار در این زمینه سرمایه‌گذاری کند. این روند، کارایی مصرف سوخت خودروهای تولیدی کانادا را به طور بی‌سابقه‌ای ۵۰ درصد افزایش داده است.
تولید خودرو در کانادا بسیار کارآمد است. میزان تولید مستقیم و غیرمستقیم گازهای گلخانه‌ای به ازا هر خودرویی که در این کشور ساخته می‌شود، نصف اروپاست. هر پنج شرکت خودروسازی فعال در کانادا - اف سی ای کانادا، فورد، جنرال موتورز، هوندا و تویوتا - در نظر دارند تا سال ۲۰۲۰-۲۰۲۵، مصرف انرژی خود را هر سال یک تا سه درصد کاهش دهند. در اونتاریو - جایی که عمده صنایع خودروسازی در این کشور مستقرند - کمتر از یک درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از فعالیت‌های صنعتی، مربوط به صنایع خودروسازی است.
آیین‌نامه انتشار مواد آلاینده از خودروهای سواری و کامیون‌های سبک مدل سال‌های ۲۰۱۷-۲۰۲۵، تولیدکنندگان خودرو را ملزم می‌کند ۲۰۰ میلیارد دلار در زمینه توسعه تکنولوژی‌های پیشرفته خودرویی سرمایه‌گذاری و بیش از هر چیز بر کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تمرکز کنند. شرکت‌ها باید ۱۰۰ میلیارد دلار به توسعه و تولید خودروهای برقی اختصاص دهند.
این قوانین هر سال سه تا پنج درصد، ارتقا پیدا می‌کنند و قرار است خودروهای سبک سال ۲۰۲۵ در مقایسه با سال ۲۰۰۸، ۵۰ درصد سوخت کمتری مصرف کنند. اعمال این قوانین از سال ۲۰۱۱ به بعد باعث شده که در مجموع ۲۶۶ مگاتن ( یا ۲۶۶ میلیون تن) گاز گلخانه‌ای معادل دی‌اکسیدکربن کمتری در این کشور تولید شود. این قوانین خودروسازان را مجبور می‌کند از نظر میزان مصرف سوخت، وزن کم، اصول آئرودینامیک، به کارگیری اینترنت اشیا، انرژی‌های جایگزین و دیگر مسائل فنی دائما بر روی بهبود خودروهایشان کار کنند.
یکی دیگر از این قوانین، افزایش استفاده از منابع جایگزین سوخت در خودروهای نقلیه است؛ خودروهای برقی، پیل‌های سوختی، برقی هیبریدی، گاز طبیعی فشرده (CNG) و هیدروژنی از این دست خودروها هستند. از سال ۲۰۱۱ تا سال ۲۰۱۷، ۱۱ خودروی برقی جدید در کانادا معرفی شده است و در سایه قوانین جدید، انتظار می‌رود این روند شتاب بیشتری به خود بدهد.
چین
اولین قانونی که انتشار مواد آلاینده از خودروها را کنترل کرد، در سال ۲۰۰۰ تصویب شد و معادل استاندارد یورو۱ بود. چهار سال بعد، استانداردهای سخت‌گیرانه‌تری روی کار آمد که با استانداردهای یورو ۲ مطابقت داشت. استاندارد ملی III که معادل استاندارد یورو ۳ است در سال ۲۰۰۷ و استاندارد IV در سال ۲۰۱۰ لازم‌الاجرا شد. همزمان با افزایش نگرانی نمایندگان و شهروندان در خصوص هوای به شدت آلوده در چین، وزارت محیط‌زیست این کشور (SEPA) ژانویه امسال از ضرب‌العجل و تعیین بازه زمانی برای عمل به استانداردهای ملی V خبر داده است.
این کشور در ژانویه ۲۰۱۶ با هدف تولید وسایل نقلیه با تکیه بر انرژی‌های نوین یکسری اقدامات جدید در پیش گرفت. در بخشنامه‌های جدید، مسائل مربوط به عرضه سوبسیدهای دولتی که قرار است برای تاسیس زیرساخت‌های مناسب خودروهای نوین و تشویق استفاده از اینگونه خودروها در سطح استانی در دسترس قرار بگیرد، با جزئیات دقیق مشخص شده است.
دستورالعمل‌هایی نیز در خصوص محدودیت استفاده از مواد اولیه و بازیافت منتشر شده که از سوی خودروسازان لازم‌الاجراست. در این مجموعه دستورالعمل‌ها، جزئیات دقیق فراخوان محصولات خودرویی معیوب نیز مشخص شده و شرکت‌های تولید، صادرات، خرید و فروش، لیزینگ و تعمیر و نگهداری محصولات خودرویی به منظور حمایت از حقوق مصرف‌کننده، باید به آن پایبند باشند.
اروپا
قوانین و استانداردهای اتحادیه اروپا علاوه بر کاهش انتشار دی‌اکسیدکربن، دی‌اکسید نیتروژن و ذرات معلق، اهداف دیگری را نیز مدنظر دارد؛ از جمله کاهش آلودگی صوتی و حذف گازهای گلخانه‌ای فلورینه در سیستم تهویه هوای خودروها. این قوانین، محدودیت‌هایی برای خودروسازان در نظر گرفته از جمله این که:
تا سال ۲۰۲۱ خودروهایی که در هر کیلومتر بیش از ۹۵ گرم دی اکسیدکربن در هوا منتشر کنند، اجازه فروش در بازار نخواهند داشت.
تا سال ۲۰۲۱، کارخانه‌ها ملزم به ساخت خودروهای سبکی هستند که در هر ۱۰۰ کیلومتر، کمتر از ۴.۱ لیتر بنزین مصرف کنند.
تا سال ۲۰۲۰، لازم است با بهبود کیفیت سوخت، انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از سوخت اتومبیل‌ها، ۱۰ درصد کاهش پیدا کند.
دستورالعمل‌های اتحادیه اروپا در خصوص انتشار مواد آلاینده از خودروها در سال ۱۹۹۲ با نام یورو ۱ معرفی شد. استانداردهای یورو ۲ و یورو ۳ بعد از چهار سال و دو استاندارد بعدی (یورو ۴ و ۵) بعد از پنج سال اعمال شدند. در حال حاضر، همه کارخانه‌های خودروسازی که در اروپا فعال‌اند باید با استاندارد یورو ۶ مطابقت داشته باشند که در سال ۲۰۱۵ معرفی شده است. میزان مجاز اکسیدهای نیتروژن از ۰.۹۷ گرم در کیلومتر در استاندارد یورو ۱ به ۰.۰۶ گرم در کیلومتر در استاندارد یورو ۶ رسیده است. میزان انتشار ذارت در یورو ۱ تعریف نشده و در یورو ۶ برابر با ۰.۰۰۴۵ گرم در کیلومتر است.
با وضع این قوانین در اروپا، میزان انتشار ذرات بسیار ریز از خودروهای دیزلی ۹۶ درصد و گاز سمی دی‌اکسید نیتروژن ۸۴ درصد کمتر شده است. انتشار دی‌اکسیدکربن در خودروهای دیزلی، ۸۲ درصد و در خودروهای بنزینی، ۶۳ درصد کمتر شده است.
اجرای قوانین و استانداردهای سخت‌گیرانه جدید EU هزینه تولید هر خودرو جدید را ۱۵۰۰ یورو افزایش داده و باعث شده کیفیت هوای بریتانیا از هر زمان دیگری در چند قرن اخیر بهتر باشد. صنایع خودروسازی بریتانیا اعلام کرده‌اند در طول پنج سال اخیر، صدها میلیون پوند صرف تولید موتورها و سیستم‌های پاک‌کننده خروجی خودروها کرده‌اند تا بتوانند خود را با استانداردهای یورو ۶ وفق دهند.
مایک هاوز، مدیر اجرایی انجمن تولیدکنندگان و تاجران خودرو بریتانیا (SMMT) می‌گوید: امروزه فیلترهای دیزلی روی کار آمده‌اند که ۹۹ درصد از کل ذرات معلق سوخته را به دام می‌اندازند و خودروهایی که استاندارد یورو ۵ دارند به ازا هر یک کیلومتر فقط یک گرم ذره معلق منتشر می‌کنند.
قوانین جدید اتحادیه اروپا خودروسازان را مجبور می‌کند خودروهایشان را در شرایط واقعی آزمایش کنند نه در آزمایشگاه. این کار مانع از ادعاهای دروغین در خصوص میزان انتشار مواد آلاینده از این خودروها می‌شود.
در آینده صنایع خودروسازی همچنان دست به اختراعات جدید می‌زنند تا خود را با قوانین و دستورالعمل‌های سخت‌گیرانه‌تر وفق دهند. این موضوع باعث می‌شود پول زیادی در بخش تحقیق و توسعه این صنعت سرمایه‌گذاری شود که متعاقبا اثر مثبتی بر اقتصاد جهانی خواهد داشت.
منابع:
https://ideas.repec.org
https://blogs.thomsonreuters.com
https://www.reportlinker.com
https://www.canada.ca
https://ec.europa.eu
https://www.theguardian.com
https://www.acea.be
https://equitablegrowth.org
https://sencanada.ca
https://lop.parl.ca/
https://deepblue.lib.umich.edu/
https://www.duo.uio.no
https://www.autoindustrylawblog.com
ترجمه از مرضیه ناظری، ایسنا- منطقه خراسان
انتهای پیام