به گزارش ایسنا، لیگ هفدهم با سقوط نفت تهران و سیاه جامگان مشهد به پایان رسید. دو تیمی که استحقاق سقوط را داشتند.
تیم سیاه جامگان از فصل اولی که به لیگ برتر آمد مشکلات مدیریتی جدی داشت و کافی است عبارت اعتصاب در سیاه جامگان را در گوگل سرچ کنید تا نتایج جالبی را مشاهده کنید. آنها سه سال در لیگ برتر بودند و در دو سال با پیروزی در هفته پایانی در لیگ برتر ماندنی شدند و هر سال هم با تعویض چند مربی کار را پیش بردند. آنها دوست داشتند جای ابومسلم را بگیرند، تا حدی هم در داشتن حواشی و بحران‌های درون تیمی موفق بودند و از این جهت شباهت زیادی به ابومسلم داشتند.
سیاه جامگان با تعویض چهار مربی در این فصل هم نتوانست در لیگ برتر باقی بماند.
اما نفت تهران، تیمی که چند سال پیش شانس قهرمانی در لیگ را با هدایت منصوریان داشت. آنها با منصوریان سهمیه آسیایی گرفتند و در آسیا نتایج خوبی هم گرفتند. بعد از تعویض کادر مدیریتی تیم نفت، این تیم وارد چالش‌های جدی شد. سال گذشته این تیم بحران‌های بزرگی داشت ولی علی دایی موفق شد این تیم بحران زده را قهرمان جام حذفی کند. دایی در نشست‌های خبری‌اش مدام از مدیریت نفت انتقاد می‌کرد و حتی یک بار مدعی شد که یخ فروش هم از تیمش طلب دارد.
بعد از این که مدیریت نفت تهران از بهنام پیشرو گرفته شد، فردی به نام جهانیان مالک نفت تهران شد. او از همان آغاز کار، غیرمتعارف رفتار می‌کرد و خیلی زود علی کریمی را آورد و با خود او هم خیلی زود دچار چالش شد. حمید درخشان پشکسوت پرسپولیس در این میان اشتباه محاسباتی کرد و هدایت نفتی را پذیرفت که مشخص بود آینده‌ای ندارد. سهمیه نفت را گرفتند و به ذوب آهن دادند. این رفت و آمدهای کریمی و درخشان منجر به جدایی چند بازیکن شد و این تیم بارها و بارها رنگ اعتصاب را به خود دید اما این پایان این بازی نبود و حتی پای آتیلا حجازی هم به میان کشیده شد. در نهایت با کنار گذاشته شدن جهانیان، مالکان جدیدی نفت را در اختیار گرفتند و افاضلی هدایت نفت را برعهده گرفت و با این تیم به دسته پایین‌تر سقوط کرد.
بحران مدیریتی و تعویض مداوم سرمربی در ایران، تجربه شکست خورده‌ای است و کافی است به لیگ‌های قبلی نگاه کنید و ببینید صنعت نفت آبادان و مس کرمان قبلا این راه را آزموده بودند. شاید واقعا لیگ ایران توانایی داشتن ۱۶ تیم را نداشته باشد و بهتر است مثل کشورهای عربی به ۱۴ تیم بسنده کند.
انتهای پیام