به گزارش ایسنا، هر زمان که حرف از ورزش بانوان شده ، طاهره طاهریان جزو اولین کسانی که بوده که به خوبی توانسته در مورد دغدغه ها و ریز و درشت مسائل مربوط به ورزش بانوان صحبت کند. سال‌ها فعالیت برای راه‌اندازی و رشد  ورزش بانوان او را در زمره کارشناسان خبره این حوزه  قرار داده است.طاهریان حدود دو ماه پیش توانست با رای بالایی به عنوان نایب رییس اول در انتخابات کمیته ملی المپیک انتخاب شود. او در این مسئولیت جدید هم  دغدغه رشد ورزش زنان ایران را دارد. زمانی که با او همصحبت می شویم در نگاه و کلامش حساسیت و علاقه اش نسبت به ورزش بانوان کاملا مشهود است.  طاهریان در گفت و گویی که با ایسنا داشت صحبت‌های جالبی در مورد حضور و فعالیت زنان در ورزش از همان سال‌های ابتدایی آغاز به کار تا حال حاضر مطرح کرد. در ادامه گفت و گو ایسنا با طاهریان را می‌خوانید:

* حضورتان در دنیای ورزش اتفاقی بود یا برای آن برنامه داشتید؟

هیچ برنامه‌ریزی نداشتم و اتفاقی بود. سال 1365 مسئول تربیت ‌بدنی منطقه یک آموزش و پرورش بودم. آقای رضوی در سازمان تربیت ‌بدنی پیگیر بود که یک نفر را به عنوان مسئول بانوان انتخاب کند و به دعوت او آمدم. اول موافق قبول این مسئولیت نبود و خیلی‌ها هم به من می‌گفتند این مسئولیت را قبول نکنم.

* چرا؟

چون محدودیت‌هایی زیادی وجود داشت، اما در نهایت قبول مسئولیت کردم. دو سال بعد از آن در زمان ریاست آیت الله  رفسنجانی هم مسئولیت امور بانوان به معاونت امور زنان ارتقا پیدا کرد.

* اشاره کردید به محدودیت‌هایی که در آن زمان وجود داشت، در حال‌ حاضر وضعیت به چه صورت است، مدیریت ورزش بانوان راحت‌تر شده است؟

از قبل خیلی راحت‌تر شده است و نگاه، نگاه مثبتی است و به ورزش بانوان اهمیت می‌دهند. آن زمان که ما کار را شروع کردیم، نگاه، نگاه مثبتی نبود. اصلا ورزش قهرمانی به این شکل وجود نداشت. البته در حال‌ حاضر هم کار سخت است، درست است که زمان تغییر کرده  ولی الان هم اگر با معاون بانوان وزارت ورزش و جوانان صحبت کنید او هم می‌گوید کار سخت است.

*فکر می کنید ورزش قهرمانی جای خود را بین زنان ایرانی پیدا کرده است؟

بله. فکر می‌کنم جای خود را پیدا کرده است. حمایت‌های آیت الله رفسنجانی شرایط خوبی را ایجاد کرد.  اگر حمایت‌های او نبود ما نمی‌توانستیم فعالیت‌هایمان را ادامه‌ دهیم یا حداقل کارها خیلی کند انجام می‌شد. به دلیل حمایت شدن،  ورزش قهرمانی رونق پیدا کرد، چون اجازه داده شد فدراسیون ورزش اسلامی زنان تشکیل شود. اگر این فدراسیون تشکیل نمی‌شد ورزش قهرمانی هم رونق پیدا نمی‌کرد ، تشکیل این فدراسیون باعث شد زنان ایران مدال بگیرند، مربیان و داوران تربیت ‌شوند و زنان مدیریت تیم‌های ملی خود را بر عهده بگیرند. این فدراسیون باعث توسعه  ورزش  قهرمانی در کشورهای اسلامی دیگر مانند  کویت و قطر شد، چرا که فرصت کار قهرمانی پیدا کردند. اعتقاد دارم ما الگو به کشورهای اسلامی دیگر دادیم و آنها ساختار درست کردند.  پس از  بازی‌های آسیایی 1990 پکن، رییس سازمان تربیت ‌بدنی وقت آقای غفوری فرد می‌گفت‌ خیلی زنان کشورهای اسلامی به ما برای فعالیت زنان ایرانی در ورزش قهرمانی تبریک گفتند. از آن موقع ورزش قهرمانی پیشرفت کرد تا به بازی‌های آسیایی اینچئون رسید و حضور زنان و مدال هایی که کسب کردند را دیدید. در بازی‌های آسیایی جاکارتا هم این توقع برای حضور هر چه‌ بیشتر وجود دارد  و حتی توقع اینکه تعداد رشته‌های بیشتری در بازی جاکارتا حضورداشته باشند، هست.

* در دوران مدیریت خود فکر می‌کنید تاثیرگذارترین کاری که انجام دادید چه چیزی بود؟

ما یک مجموعه بودیم که کارها را انجام می دادیم و هیچ فکر نکردم چه کار تاثیرگذاری بوده  که خودم شخصا انجام داده باشم و همه این تاثیرگذاری را داشته‌اند. اما یک مورد که همیشه به یادم هست مربوط به اولین اعزام تکواندو بانوان است. اولین بار که قرار بود تکواندو بانوان به ژاپن برود، مسئولان سازمان تربیت ‌بدنی از من خواستند نامه‌ای بنویسم و مسئولیت این تیم را بر عهده بگیرم. کار سختی بود چون باید تعهد می دادم و به نوعی ریسک بود. ممکن بود اتفاقی رخ دهد و خیلی به نفع ورزش زنان نباشد. آن روز خودم تصمیم گرفتم و نامه‌ای به سازمان تربیت ‌بدنی دادم و اعلام کردم که مسئولیت تیم را بر عهده می گیرم، اولین بار  تکواندو بانوان از ایران بیرون رفت و پس از آن به بازی‌های آسیایی بوسان اعزام شد و برای اولین بار بود پروانه تهرانی مدال برنز گرفت. تصمیمی که در آن زمان گرفتم به نظرم خیلی مهم بود. البته اول شک و تردید داشتم، اما بعد گفتم نهایتا ممکن است دیگر در مسئولیت کاری‌ام نباشم و مهم نیست اما بهتر است این تصمیم را بگیرم که تکواندو بتواند رشد کند. این تصمیم را انفرادی گرفتم، اما بقیه تصمیم‌ها جمعی بود. 

اعتقاد دارم هر روز ورزش زنان، روز تصمیم‌هایی بود که با کمک بقیه افراد مسئول در ورزش گرفته می‌شد.برای اولین بار در بازی های آسیایی 1990 پکن با حمایت آیت الله هاشمی رفسنجانی  مجوز خروج زنان گرفته شد درواقع ما تقاضا کردیم و او حمایت کرد و انجام شد. وقتی هم که  موافقت فدراسیون جهانی بسکتبال برای حضور زنان ایرانی با حجاب اسلامی در مسابقات گرفته شد، تصمیم مهمی بود. البته من در آن دخالتی نداشتم، اما به نظرم این قبیل تصمیمات برای ورزش زنان رشد به همراه دارد. به نظرم تمام آن تصمیم هایی که برای ورزش بانوان گرفتیم  شیرین بود ، چه زمانی که نتیجه‌ کار موفق نبود و چه زمانی که نتیجه‌ موفقیت آمیز بود.

* اشاره به گرفتن تصمیمات مهم برای ورزش بانوان داشتید، اخیرا وزنه‌برداری بانوان راه‌اندازی شده و مسئولانی همچون شما چقدر از این دختران که در ابتدای راه هستند، حمایت می‌کنید؟

متولی کار فدراسیون وزنه‌برداری و معاون ورزش بانوان وزارت ورزش و جوانان است. ما هم هر حمایتی که نیاز باشد، انجام می‌دهیم. به‌ هر حال عده‌ای علاقمند به وزنه‌برداری و عده‌ای دیگر به کشتی‌ علاقه دارند. بنابراین ما باید به آنها کمک کنیم. البته باید از همه جهات حضورشان( فنی، پوششی) بررسی شود. اگر تصمیم در فدراسیون وزنه‌برداری و وزارت ورزش و جوانان گرفته شود، من هم قطعا حمایت می‌کنم، نه به عنوان فردی که در حال‌ حاضر در این سمت هستم ،‌ بلکه به عنوان یک کارشناس و فردی که علاقمند هست ورزش زنان رشد کند. بنابراین حمایت خواهیم کرد.

* سال‌هایی که کار را تازه شروع کرده بودید، استقبال زنان از ورزش به چه صورت بود و چگونه متقاعد می‌شدند که وارد ورزش حرفه‌ای و قهرمانی شوند؟

نگاه منفی در جامعه وجود داشت. برای اینکه این نگاه به نگاه مثبتی تبدیل شود باید از افرادی که تصمیم گیرنده بودند، کمک می گرفتیم. یادم هست برای انجام این کار به استان‌ها  سفر می‌کردیم و با افراد مسئول و اثرگذار دیدار می‌کردیم. تلاش بر این بود نظر مثبت آنها اعم از ائمه جمعه و استاندار را بگیریم. البته این را هم بگویم خانم هاشمی که آن زمان نائب رییس کمیته ملی المپیک بود، حمایت می‌کرد و حمایت آیت الله هاشمی را هم داشتیم.

همچنین از مجلس شورای اسلامی و نمایندگان زن حاضر در مجلس شورای اسلامی کمک می‌گرفتیم. یادم می‌آید مشاور امور زنان در زمان آیت الله رفسنجانی، خانم حبیبی بود و نظر مثبت او را می گرفتیم و اگر در بخشی نگاه منفی بود با تعامل و رفت و آمد و صحبت ، مسئله راحل می‌کردیم. با افراد مختلفی که می‌دانستیم اثرگذار هستند و باید از آنها کمک بگیریم ، دیدار می‌کردیم و تلاش می‌کردیم یک نگاه منفی را به یک نگاه مثبت تبدیل کنیم. این کار علاوه بر سازمان تربیت ‌بدنی، بر روی ورزش دانشگاهی، دانش‌آموزی و المپیکی هم تاثیر گذار بود. تلاش می‌کردیم تغییرات در بخش‌هایی که مربوط به ورزش بانوان است، انجام شود و زنان مدیر بتوانند حضور پیدا کنند و تصمیم بگیرند خودش کمک می‌کرد کم کم نگاه منفی به مثبت تبدیل شود.

IOC هم در ابتدا نظر مثبتی به جداسازی ورزش بانوان و مردان نداشت، اما این نگاه باید کم کم تغییر می‌کرد. زنان مسلمان می‌خواستند در ورزش قهرمانی فعالیت کنند و در برخی از رشته‌ها با پوشش اسلامی امکان فعالیت آنها وجود داشت. در نهایت IOC و OCA  پذیرفتند و شورای المپیک آسیا از فدراسیون ورزشی اسلامی زنان حمایت کرد. برای تغییر این نگاه‌ها  همه تلاش کردند، اما باید باز هم بگویم  آیت الله رفسنجانی هم در دورانی که در مجلس شورای اسلامی بود و هم در ریاست جمهوری از ورزش زنان حمایت کرد. این حمایت باعث شد تا سختی‌های مسیر مقداری هموارتر شود و سریع‌تر به نتیجه‌ برسیم.

* به نظر شما در این سال‌ها در تربیت مدیران ورزشی زن موفق بوده‌ایم؟

بله. یک روزی وقتی می‌خواستیم فردی را انتخاب کنیم تعداد اندکی برای انتخاب وجود داشتند. در کل تعداد تحصیل کرده‌های ورزش زنان، داوران و مربیان کم بود. امروز شرایطی ایجاد شده که ما لیست‌هایی داریم و می‌توانیم  مدیران را معرفی کنیم. انقلاب اسلامی به ما کمک  کرد و فرصت داد تا مدیر زن تربیت شود چون در برخی اوقات امکان حضور مدیر مرد وجود نداشت. در حال‌ حاضر در دنیا تعداد مسئولان فدراسیون‌ها ، داوران و مربیان زن کم است و IOC تکلیف می‌کند که باید به زنان سهمیه بدهند. جمهوری اسلامی فرصتی ایجاد کرد که کار بر عهده خود زنان گذاشته شود. در فدراسیون‌ها هم کار بخش بانوان را باید خانم‌ها انجام می دادند، به همین دلیل نایب رییس زن تربیت شد و خود این مسئله باعث رشد مدیریت زنان شد.

* فکر می‌کنید این مدیران زن تاثیرگذاری لازم را در گرفتن همه تصمیمات ورزش بانوان دارند؟

ما توقع بیشتری داریم. شاید خود من توقع تاثیرگذاری بیشتری دارم، چون قدرت این کار را داریم.  گاهی موانع قانونی وجود دارد ، البته الان ماده "30" در اصلاحیه اساسنامه فدراسیون‌های ورزشی، اختیار داده که اداره ورزش زنان بر عهده نایب رییس بانوان با هماهنگی رییس فدراسیون باشد. البته این اساسنامه باید مصوب شود. اگر این اساسنامه تصویب شود زنان قانوناً خودشان باید تصمیم گیری کنند، پیشنهاد و برنامه بدهند الان در شرایط کنونی چون اساسنامه اصلاح نشده است زنان در نایب رییسی صاحب رای نیستند،  ولی  پیشنهادی  معاون ورزش بانوان داشته و در اصلاح اساسنامه هم لحاظ شده  و وقتی تصویب نهایی شود، این پیشنهاد مدیریت زنان در تصمیم گیری و تصمیم سازی است.

* مشکل دیگر ورزش زنان مشخص نبودن بودجه این بخش در فدراسیون‌ها است. فکر می‌کنم شما در پیشنهادی در این مورد به کمیته ملی المپیک داشته‌اید؟

پیشنهاد من در هیات اجرایی این بود که سهم بودجه زنان مشخص باشد و برای سال 97 بودجه زنان را جدا می‌کنیم. یعنی مشخص می‌شود در فدراسیون‌ها سهم بودجه قهرمانی زنان چقدر است.

* به نظر شما فدراسیون‌ها از سهم بندی بودجه  تبعیت می‌کنند؟

نمی‌توانند این کار را انجام ندهند، چون آن جا نایب رییس داریم و گزارش باید بدهند. قطعا بر روی کار باید نظارت شود و نمی‌توانند این کار را انجام ندهند، چون قانون و مصوبه است.

* در مورد حضورتان در کمیته ملی المپیک هم صحبت می‌کنید، با چه رویکردی وارد انتخابات کمیته ملی المپیک شدید؟

ابتدا چنین قصدی نداشتم که بیاییم اما از من به عنوان کارشناس خبره دعوت شد و فرصت پیدا کردم وارد مجمع شوم. برای نایب رییسی کاندیدا شدم، هیچ برنامه‌ریزی برای این که به من رای دهند نداشتم، چون اعتقادم بر این بود که اغلب من را می‌شناسند. بنابراین سازماندهی یا اینکه همه چیز از قبل مشخص شده باشد، نبود و از قبل نمی‌دانستم چه کسی به من رای می‌دهد و چه کسی رای نمی‌دهد. اعضای مجمع به من لطف داشتند و من را انتخاب کردند. در حال‌ حاضر تمام تلاشم این است پاسخ اعتماد کسانی که به من رای دادند را بدهم و کاری کنم که به نفع  المپیک و مجمع عمومی است و باید تلاش کنیم زمینه حضور پر رنگ در بازی‌های آسیایی و سپس  المپیک 2020 را فراهم کنیم. ان‌شاء‌الله بتوانم من هم در این انجام این دو ماموریت مهم فرد مفیدی باشم.

* قطعا تا الان در جریان وضعیت بانوان در رشته‌های مختلف قرار گرفتید. اوضاع را برای بازی‌های آسیایی 2018 چطور ارزیابی می کنید؟

یک مقدار زود است. چون باید رشته‌هایی که در بازی‌های آسیایی شرکت می‌کنند، مشخص شود. کسانی هم اعزام می‌شوند که قطعا مدال می‌گیرند ، زیرا آنجا دیگر میدان تجربه نیست. زمانی که در ستاد عالی بازی‌ها تصمیم گیری نهایی در مورد اعزام رشته‌ها گرفته شود آن موقع نظر خودم را در مورد شرایط  بانوان می گویم.

* در این سال‌ها که در ورزش بانوان بودید، صحنه‌ای وجود داشت که از دیدن آن احساس غرور کنید؟

وقتی میزبان بازی‌های کشورهای اسلامی شدیم و نتایج خوبی گرفتیم ، آن جا احساس غرور کردم، احساس کردم داریم رشد می‌کنیم. وقتی که خانم عاکف در تیراندازی پارالمپیک سیدنی هم مدال گرفت خیلی احساس غرور کردم و خودم هم در آنجا حضور داشتم. گرفتن مدال تکواندو در بازی‌های آسیایی بوسان هم صحنه خوبی بود. در بازی‌های آسیایی اینچئون زمانی که به عنوان یک کارشناس صحنه های مدال آوری بانوان را می دیدم احساس غرور می‌کردم. وقتی خانم گماری در بازی‌های آسیایی 2014 مدال گرفت واقعا حس خوبی داشتم. زمان مسابقه او باران می بارید و پوشش او با دیگر حریفان متفاوت بود و این که در این شرایط توانست مدال بگیرد، واقعا برایم روز خاصی را رقم زد.

* آن سال‌ها که تازه کار در ورزش بانوان را کرده بودید، مجوز گرفتن برای راه‌اندازی کدام رشته سخت تر بود و بابت آن تلاش زیادی کردید؟

شرایط خیلی متفاوت با الان شده است. هیچ وقتی برای راه‌اندازی هیچ رشته‌ای دچار مشکل نشدیم. وقتی می دیدیم رشته‌ای مشکلی برای حضور ندارد، پیشنهاد می دادیم و می‌پذیرفتند. یعنی در معرفی رشته برای پوشش و حجاب تا سال 80 که ما بودیم هرگز سختی کار نداشتیم.  رشته را معرفی می کردیم و در دستگاه ورزش و کمیته ملی المپیک در مورد آن صحبت می‌کردیم. حتی برای معرفی لیدا فریمان به عنوان اولین پرچمدار خانم هم با مخالفتی نشد.

* پس چرا بعد از آن شرایط سخت‌تر شد؟

نمی‌دانم چرا بعدا سخت شد. پیگیر هم نبودم اما  تا سال 80 که خودم سر کار بودم هیچ وقت مشکلی نداشتیم، رشته را معرفی می‌کردیم و مورد تایید قرار می گرفت. حمایت می‌کردیم می گفتیم این رشته به فلان دلیل، محدودیتی ایجاد نمی‌کند و می پذیرفتند. الان هر چه فکر می‌کنم  در معرفی هیچ رشته حتی فوتبال مشکل نداشتیم. مثلا  کار قایقرانی را در استخر حجاب شروع کردیم پس از آن فعالیت آن را  کم کم مطرح  کردیم و زمانی که می‌خواستیم کار را شروع کنیم دیگر کسی مخالفت نمی‌کرد. تا زمانی که خودمان متقاعد و توجیه نمی شدیم و بر روی آن کار کارشناسی نمی‌کردیم، آن را توسعه نمی‌دادیم. زمانی که به یقین برای اجرا می رسیدیم آن را مطرح می کردیم. شاید دلیل این هم که مخالفتی با پیشنهادات ما نمی‌شد، همین بود چون کار، کارشناسی انجام می دادیم سپس از آن دفاع هم می کردیم معمولا رای می آورد. یادم می‌آید کار کارشناسی برای راه اندازی فوتبال بانوان انجام دادیم و از چند استان نظرسنجی گرفتیم و متوجه شدیم  بانوان نمی‌خواهند فوتبال بازی کنند ،‌ بلکه می‌خواهند فوتبال را نگاه کنند، بعد روی این موضوع ورود کردیم.

*اتفاقا الان بحث ورود زنان به ورزشگاه ها یک از موضوعات پر بحث ورزش است نظر شما نسبت این موضوع چیست؟

متولی این کار وزارت ورزش و جوانان است و باید به وزارت ورزش و جوانان فرصت داده شود که کار کند. البته کار شده و وزارت ورزش و جوانان پیگیر است. من از سوی بخش معاونت ورزش زنان ریاست جمهوری در زمان ملاوردی و ابتکار در خیلی جلسات حضور پیدا می‌کردم. احتیاج دارد زمانی را به وزارت ورزش و جوانان بدهیم تا به نتیجه‌ برسد. وزارت ورزش و جوانان متولی است اما باید برای انجام این کار باید از دستگاه ذی ربط کمک بگیرد. به نظرم کار سختی نیست و ساده است . آن موقع هم که ما بودیم پیشنهاد داده بودیم و زنان به تماشای  رشته هایی  مثل رزمی‌ها و رشته های سالنی ورود پیدا کردند. تنها مساله  فوتبال است و به نظرم احتیاج به ایجاد دستورالعمل و آماده کردن فضا دارد، شاید در این مورد احتیاج به زمان است و گرنه در بقیه موارد دارد کار می‌شود.

من خودم مخالفتی نسبت به این مسئله  ندارم ، بالاخره مطالبات خانم ها است . در دوره من هم خانم می‌آمدند و می‌رفتند و کسی در این مورد صحبتی نمی‌کرد . الان هم  کار دارد انجام می‌شد و  وزارت ورزش و جوانان پیگیر است و باید به آن زمان بدهیم تا کار را در مرحله عمل قرار دهد.

* بعد از سال‌ها فعالیت در ورزش زنان، چه حسی نسبت به آن داردید؟ فکر می کنید احساس مادری نسبت به آن داشته باشید؟

بله واقعا همین طور است. نسبت به ورزش بانوان خیلی حساس هستم. نسبت به دختران ورزشکار، داوران و مربیان و  مدیران ورزشی حساسیت دارم و احساس مسئولیت دارم. دلم می‌خواهد همیشه کارهای مربوط به ورزش بانوان به خوبی انجام شود. چون زنان توانایی اداره کارها را در ورزش دارند. از طرفی مجموعه‌ها و نفراتی سال‌های سال زحمت کشیده اند و در شرایط سخت کار کردند و تمام تلاش ما این است روز به روز شرایط ورزش  زنان بهتر شود. در بخش قهرمانی شرایط بهتری به وجود آید. بخشی حرفه‌ای گری زنان هنوز شروع نشده  و این خیلی مهم است. در بخش حرفه‌ای گری بحث باشگاه‌ها مطرح است،  ورزش قهرمانی به دلیل حمایت در بخش باشگاه‌ها  رونق پیدا می‌کند اما هنوز در باشگاه‌ها تعریف نشده که زنان چه جایگاهی در ورزش حرفه‌ای دارند. پیشنهاد ما این بود در هیات مدیره از زنان هم دعوت شوند که عضو باشند تا از باشگاه داری در بخش حرفه‌ای  ورزش زنان دفاع کنند. برای کل ورزش احساس مسئولیت دارم، اما برای ورزش بانوان حساسیت بیشتری دارم. علاقمندم روز به روز شرایط بهتری در ورزش بانوان از لحاظ ساختاری، مربیگری ، مدیریتی، داوری و جایگاه قهرمانی و حرفه‌ای‌گری ایجاد شود.

* فکر می کنید ورزش زنان ایران توانایی خودش را به جهان ثابت کرده است؟

بله. هیچ بخشی از فعالیت زنان به اندازه ورزش نتوانسته خودش را مطرح کند. ورزش یک مقوله اجتماعی است و همه با آن درگیر  و بیننده آن هستند. اعتقاد دارم در هیچ بخشی به  اندازه ورزش نتوانسته‌ایم توانایی زنان را در جمهوری اسلامی نشان دهیم. وقتی زنان ایرانی روی سکو  قهرمانی می‌رود و در جهان مقام به دست می آورد، در واقع توانایی یک  زن مسلمان ایرانی را نشان می‌دهند. علی‌رغم تبلیغات منفی که می‌شود، ورزش نشان می‌دهد  زنان ایرانی هیچ محدودیتی برای ورزش کردن ندارند و هیچ کسی مخالف ورزش کردن آنها نیست. در واقع ورزش بیشترین تبلیغ را برای نشان دادن فعالیت زنان مسلمان ایرانی داشته است.

*حالا فکر می کنید زنان ورزشکار ایرانی به خود باوری و اعتماد به نفس کامل رسیده‌اند؟

نمی گویم قطعا این خودباوری ایجاد شده و احتیاج به زمان است. البته نسبت به گذشته خیلی تغییر کرده اند اما هنوز جای رشد دارد.  این فرصت برای آنها ایجاد شده است، اما برای رسیدن به خودباوری کامل  نیاز به زمان است چون تجربه کمی در میادین بین‌المللی داریم و باید تجربه بیشتری به دست آوریم چراکه برخی از رشته‌ها هنوز خیلی نوپا هستند.

* دختران ورزشکار با شما درد دل هم می‌کنند؟

بله. درد دل  می‌کنند و اغلب قهرمانان زن تقاضا دارند که تفاوتی بین آنها و قهرمانان مرد قائل نشویم و از امکانات و امتیازات مساوی برخوردار باشند. نمی گویم برابر  چون تفاوت قابل توجهی بین ورزش مردان و زنان وجود دارد، اما آنها می‌گویند حداقل وقتی شرایط یکسانی دارند در آن شرایط باید توجه یکسانی هم  باشد.

* شاید این  تصور باشد یک مدیر خانم خیلی نمی تواند  وقت خود را صرف خانواده کند. شما چقدر برای خانواده وقت  می گذارید؟

این را باید از فرزندانم بپرسید (با خنده) . ما یک  وظیفه مادری داریم که باید حتما انجام بدهیم. و خانه را مدیریت کنیم. من نیز تلاش کردم وظیفه خودم را هم در خانه و هم در محیط کاری ام انجام دهم، اما فکر می‌کنم در این میان خودم بیشتر صدمه خوردم. سعی کردم وظیفه اصلی‌ام که در خانه است را انجام دهم، به شغلم هم برسم و کارها را هر چه بهتر انجام دهم   برای همین از فرصت‌هایی که برای خودم بود نتوانستم بهتر استفاده کنم. تلاشم این بوده از هر دو وظیفه ام  مراقبت کنم .حالا چقدر موفق بوده ام را نمی دانم.

* دعایی برای ورزش ایران به ویژه ورزش بانوان در سال 97 دارید؟

آرزو می‌کنم مردم ایران شرایط بهتری همراه با سلامتی داشته باشند. انءشاالله  سال آینده در بخش ورزش  شرایط خوبی داشته باشیم همراه با موفقیت بیشتر.  در بازی‌های آسیایی با موفقیت حاضر شویم . زنان ما بتوانند مدال بیشتر و موفقیت بیشتر نسبت به گذشته ( ارتقا رکورد) داشته باشند. ان‌شاء‌الله شرایطی ایجاد کنیم که زنان بیشتری وارد عرصه ورزش شوند. اهمیت به ورزش همگانی بیشتر شود، چون ورزش یک ضرورت است. آرزو می‌کنم تمام زنان ما در تمام اقشار و در تمام سنین به این ضرورت توجه کنند و برای خود برنامه‌ریزی ورزشی داشته باشند، حداقل شده 30 ‌دقیقه پیاده روی در روز.

ایسنا: آتناخلیلی

انتهای پیام