به گزارش ایسنا، روزنامه آرمان نوشت: «شکایت زلزله‌زدگان از بی‌‌‌آبی شاید در نگاه اول تشنگی، لباس‌ها و ظرف‌های شسته نشده و مشکلات رفع حاجت را به چشم آورد اما پس ماجرا چیز دیگری است. در واقع فقدان آن نشأت گرفته از بی‌‌‌کفایتی و بی‌تدبیری برخی مسئولان که یادشان می‌رود حادثه هیچ‌گاه خبر نمیکند. با این حال گر چه نباید اقدامات دلسوزانه را در این راستا از یاد برد اما همواره شاهد هستیم که موازی‌کاری‌ها و نبود مدیریت یکپارچه در مواقع بحرانی نه تنها مشکلات را کاهش نداده بلکه به شدت فاجعه نیز افزوده است.
ایران طی مدت اخیر به خود کم زلزله ندید. حادثه پشت حادثه. از کرمان، شیراز و بوشهر و کرمانشاه گرفته تا کلانشهر تهران. گر چه زلزله تهران تلفات چندانی را از خود به جای نگذاشت اما بر اساس اظهار نظرات صاحبنظران همچنان صدای پای زلزله در تهران به گوش می‌رسد. آن چنان که هر لحظه باید منتظر لرزشی در پایتخت باشیم که خسارت بسیاری را به بار خواهد آورد. با این حال باید از امروز به فکر فردای خود باشیم؛ چرا که حادثه هیچ‌گاه خبر نمیکند و در این بین به علت قصور مسئولان امکان دارد که مردم در شرایط بحرانی روزگار سختی را از سر بگذرانند. مصداق آن زلزله اخیر کرمانشاه است که همچنان هموطنان مصیبت‌زده در وضعیت نامناسبی به سر می‌برند. آن چنان که مردم به علت عدم مدیریت یکپارچه نسبت به مسئولان بی‌‌‌اعتماد شده و دائما انتقادهای خود را روانه آنها می‌کنند. حال تصور کنید که اگر در تهران زلزله‌ای رخ دهد، چه خواهد شد؟ آن چنان که از مدت‌ها پیش گوشمان از هشدار زلزله احتمالی در تهران پر شده است، اما نه تنها جدی گرفته نشده بلکه همچنان با جان شهروندان تهرانی بازی می‌شود. به عبارت دیگر تاکنون در این راستا طرح‌هایی به میان آمده‌اند که به درستی عملیاتی نشده و در دست‌انداز پیچ و خم‌های اجرایی گیر افتاده‌اند. برای مثال امسال پس از زلزله ۵.۲ ریشتری که تهران را لرزاند، قرار شد «طرح آبرسانی اضطراری تهران» در دستور وزارت نیرو قرار بگیرد؛ چرا که در شرایط بحرانی ضرورت دارد آب مورد نیاز مردم مصیبت‌زده تامین شود. گر چه مدت‌‌های مدیدی از این رویکرد می‌‌گذرد اما همچنان شاهد فقدان مخازن اضطراری آب در سطح تهران هستیم که بر عمق ماجرا می‌افزاید. از این رو باید دوباره ضعف‌های موجود را در بوق و کرنا کنیم تا به چشم مسئولان بیاید؛ چرا که معمولا مدتی بعد از بروز حوادث خلأهای موجود از یاد می‌روند؛ بدون آن که ترتیب اثری داده شود. این در حالی است که جان آدمی در میان است و باید با خدمات ارزنده در حفظ آن کوشا باشیم.
مخازن آب اضطراری پایتخت
بر اساس آمارها ۳۶۰ نقطه تهران در این طرح برای نصب مخازن آب اضطراری مشخص شده‌اند که به اعتبار ۴۵۰ تا ۵۰۰ میلیارد تومانی نیاز دارند ولی آن چه در عمل شاهد آن بودیم تنها نصب دو مخزن در نقطه پارک شهر و زرگنده به صورت آزمایشی است. در واقع باید گفت که خرداد امسال نخستین مخزن و سامانه آبرسانی اضطراری کشور در منطقه یک تهران به بهره‌برداری رسید. در ساخت این مخزن از لوله جنس چدن داکتیل با قطر ۲۰۰۰۰ میلی متر استفاده شده و تمامی لوله و اتصالات استفاده شده در ساخت مخزن در برابر زمین لرزه مقاوم است. مراحل اجرایی و ساخت این مخزن که تابستان ۱۳۹۵ در محله زرگنده آغاز شده بود، خرداد امسال پس از ٩ ماه به پایان رسید. ماه جاری دومین مخزن طرح آبرسانی اضطراری تهران در پارک شهر افتتاح شد. هزینه انجام طرح مخزن پارک شهر نزدیک به ۵۵۰میلیون تومان بوده است. این دو مخزن ۱۰۰هزار لیتر ظرفیت دارند و برای بروز حوادث طبیعی طراحی شده‌اند و در شرایط بحرانی در سه روز ابتدایی آب مورد نیاز حدود ١١هزار نفر را تامین می‌کنند. با این حال باید تعداد مخازن ذخیره آب اضطراری افزایش یابد تا تسهیلات بیشتری را در اختیار پایتخت‌نشینان قرار دهد.»
آرمان در ادامه می‌نویسد:
«مدیریت یکپارچه شهری به معنای اتخاذ یک رویکرد کل‌نگرانه و طراحی‌سازوکارهایی جهت پیگیری رویکرد مذکور در مدیریت شهر است. الگوی مدیریت یکپارچه شهری نه تنها باید به عنوان الگوی اصلی اداره کلانشهری همچون تهران مورد توجه قرار گیرد، بلکه لزوم به‌کارگیری این الگوی مدیریتی در زمان وقوع بحران، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.» اینها را پروانه مافی، نماینده مردم تهران در مجلس به «آرمان» میگوید. به گفته او لازم است که سیستم مدیریت بحران کشور از یک «برنامه جامع» پیروی کند تا پیش از وقوع بحران و نیز در زمان بحران مسئولیت پاسخگویی در برابر اقدامات صورت گرفته تنها بر عهده یک سازمان واحد باشد.
مافی عنوان می‌کند: کلانشهر تهران و بسیاری از شهرهای دیگر کشور تاب‌آوری بسیار پایینی در برابر حوادث طبیعی و انسان ساخت دارد. بنابراین وجود سازمانی همچون «سازمان مدیریت بحران کشور» به منظور ایجاد مدیریت یکپارچه در امر سیاستگذاری، برنامه‌ریزی، ایجاد هماهنگی و انسجام در زمینه‌های اجرایی و پژوهشی، اطلاع‌رسانی متمرکز، نظارت بر مراحل مختلف مدیریت بحران و بطور کلی بهره‌مندی از توانمندی‌های ملی، منطقه‌ای و محلی در مواجهه با حوادث طبیعی و سوانح پیش‌‌بینی نشده برای کشور حائز اهمیت است.
این نماینده مجلس خاطرنشان می‌کند: البته این نکته را باید مد نظر قرار دهیم که وجود سیستم جامع مدیریت بحران به تنهایی نمی‌تواند، اثر بخش باشد و این الگو زمانی کارآیی و اثربخشی حقیقی خود را پیدا می‌کند که دیدگاه بحران‌محوری به دیدگاه آینده‌نگرانه یا مبتنی بر ارتقا تاب‌آوری تغییر یابد.
او توضیح می‌دهد: بدین معنا که سیستم مدیریت بحران در کشور باید به سمتی حرکت کند تا قبل از وقوع بحران، اقدامات پیشگیرانه انجام دهد و در انتظار وقوع بحران و ارزیابی تبعات آن نباشد. از نظر من اگر این دیدگاه در سیستم مدیریت بحران کشور اصلاح شود و در قالب یک الگوی جامع به مرحله عملیاتی برسد، خسارت‌های مالی و جانی ناشی از وقوع بحران بدون شک کاهش چشمگیری خواهد داشت.
مافی ادامه می‌دهد: افزایش تاب‌آوری شهری تنها به معنای اقداماتی در راستای مقاوم‌سازی و ایمن سازی کالبد شهر نیست، بلکه باید پیش‌بینی‌هایی برای جلوگیری از افزایش تلفات پس از وقوع بحران صورت گیرد.
او می‌افزاید: برای مثال باید «سوله‌های مدیریت بحران» در نقاط مختلف شهر تعبیه شود که افراد بازمانده و حادثه دیده که محل اسکان خود را از دست داده‌اند در این اماکن ساماندهی شوند، اما متاسفانه وضعیت سوله‌های مدیریت بحران در شهرهای کشور به هیچ‌وجه مطلوب نبوده و شهر تهران تنها ۱۰۲ سوله دارد که قرار است تا پایان برنامه پنج‌ساله دوم شهرداری تهران به ۱۵۰ عدد برسد، اما باز هم پاسخگوی جمعیت بیش از ۹میلیون نفری تهران نیست.
این نماینده مجلس میگوید: علاوه بر سوله‌های مدیریت بحران، موارد دیگری همچون منابع آب اضطراری، سیستم‌های هشداردهنده و ... باید مد نظر قرار گیرند تا تلفات ناشی از حوادثی همچون زلزله تا حد امکان کاهش یابد. در سخن آخر نیز باید این نکته را متذکر شوم که هزینه پیشگیری از بحران بسیار کمتر از هزینه‌های ناشی از تلفات مالی و جانی آن است.»
انتهای پیام