در فکرهایشان پرسه می‌زنند، با خودشان پرسه می‌زنند، در فضایی که سکوتش همهمه دارد، مثل وهم یا تنهایی، ملال، ناامیدی شاید. به جایی در دور دست فکر می‌کنند. به روز بعد، به خانه، به یادی. یا چیز دیگری که هنوز کسی ندیده است، یا یکی که دیگر نیست. آدم‌ها در فکرهایشان تنهاترند، بیشتر خودشان می‌شوند. آدم‌ها به رنگ فکرهایشان می‌شوند، به رنگ چراغ‌های خیابان، وقتی که تنها می‌شوند.
پرسه در خیابان - ۲۰
این مجموعه از «خیابان‌های تهران» با رنگ و زمینه‌ای تازه از آنچه در پیرامون ماست اما نمی‌بینیم.