به گزارش ایسنا دکتر سید محسن طباطبایی مزدآبادی در سلسله پیش نشست‌های همایش اقتصاد شهری  با اشاره به وقوع زلزله ۵.۲ ریشتری در استان تهران گفت: مخاطرات محیطی امری طبیعی هستند که هم در کشورهای توسعه‌یافته و هم مناطق توسعه نیافته رخ می‌دهند اما لزوما هر مخاطره طبیعی یک فاجعه طبیعی نیست.

وی با اشاره به اینکه آنچه که عمق فاجعه را زیادتر می‌کند ابعاد انسانی و زیرساختی قضیه است،اظهارکرد: اگرچه مخاطرات و مخصوصا زلزله در هر دو گروه کشورها و شهرهای توسعه یافته و رو به توسعه رخ می دهد اما در اکثر مواقع زلزله شهرها و بخصوص مناطق فقیر نشین شهری را برای گرفتن قربانی انتخاب می‌کند.

طباطبایی مزدآبادی با تأکید براینکه چنانچه بسیاری از بلایای طبیعی سابق امروز رخ می دادند به مراتب زیانبارتر و مرگبارتر بودند، گفت: این موضوع به‌طورحتم با گسترش بی‌رویه شهرنشینی و شهرسازی بی‌قاعده در ارتباط است.

وی با بیان اینکه سیستم شهرهای امروزی که با رشد جمعیت، گسترش زیرساخت‌ها و پیشرفت‌های اقتصادی همراه بوده است، حساسیت بیشتری به زلزله دارد،اظهارکرد: نگاه به زلزله باید از حالت سنتی خود که آن‌را مهندسی زلزله می‌نامند و ابعاد فنی در مورد سازه‌ها را مورد توجه قرار می دهد خارج شود و به عنوان شاخه‌ای از برنامه‌ریزی شهری مورد توجه قرار گیرد.

این مدرس مدیریت استراتژیک دانشگاه تهران با یادآوری اینکه شهرهای متراکم همواره در خطر بزرگ زلزله قرار دارند اما باید بیندیشیم که فضاهای شهری را چگونه برای مواجهه با بلایا آماده کنیم، گفت: زلزله ۹/۶ ریشتری که در سال ۱۹۸۸ در اسپیتاک ارمنستان حدود ۲۵هزار نفر را به کام مرگ کشاند اگر فقط ۵ دقیقه دیرتر اتفاق می افتاد تلفات انسانی به نصف می‌رسید چرا که مدارس تعطیل می شدند و دانش آموزان مدارس را ترک می کردند. این نشان می‌دهد که برخی فضاهای شهری چه نقش پررنگی در کاهش یا افزایش خسارات دارند و بایستی مورد توجه ویژه قرار گیرند.

طباطبایی با بیان اینکه نمی توان کتمان کرد که بین خسارات انسانی زلزله و سطح توسعه شهرها ارتباط معناداری وجود دارد، گفت: زلزله ۸ ریشتری سال ۲۰۰۳ در هوکاییدو ژاپن تنها یک نفر تلفات داشت اما زلزله ۶/۶ ریشتری بم یک سوم مردم این شهر را به کام مرگ فرستاد.

وی با اشاره به اینکه مدیران شهری در کشورهای رو به توسعه باید بیاموزند که هزینه کردن برای تقویت زیرساخت‌ها و ساخت شهری مقاوم با برنامه‌ریزی مطلوب یک دورریز اقتصادی محسوب نمی‌شود،اظهارکرد: در صورت انجام ندادن این کار باید هزاران برابر آن را برای بازسازی ویرانی‌های پس از بلایا هزینه کنند.

این مدرس دانشگاه تهران با تاکید براینکه برنامه‌ریزی کاربری زمین (land use) به عنوان زیربنای برنامه‌ریزی شهری در این زمینه ابزاری بسیار مهم است، خاطرنشان کرد: هنگامی که برنامه‌ریزان، تصمیم‌سازان، صاحبان املاک و تمامی ذی‌نفوذهای این حوزه تصمیم به برنامه‌ریزی می گیرند در همان لحظه در واقع باید برای میزان خسارت در برابر زلزله نیز تصمیم گیری کنند.

وی افزود: آن‌ها باید به‌خوبی بدانند که قیمت زمین چگونه می‌تواند باعث گسترش عمودی سازی شود و بالا رفتن طبقات به چه میزان بر بالارفتن خسارات تاثیر گذار است.

به گزارش روابط عمومی انجمن علمی  اقتصاد شهری، طباطبایی مزدآبادی در پایان تاکید کرد: یک ارتباط دقیق بایستی بین گروههای برنامه‌ریز در شهر ایجاد شود.

انتهای پیام