بهروز تشکر در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به وضعیت روزنامه‌نگاران بیان کرد: به نظرم فضا برای روزنامه‌نگار بیشتر از خبرنگار تلویزیون وجود دارد؛ زیرا روزنامه‌نگار میدان عمل بیشتری در حوزه تحقیقاتی دارد. ما دو نوع روزنامه‌نگار داریم؛ روزنامه‌نگاری که کار کپی پیست انجام می‌دهد و روزنامه‌نگاری که درباره یک موضوع تحقیق و پرونده‌سازی می‌کند تا به سرانجام یک موضوع برسد. اما متاسفانه اغلب روزنامه‌نگاران به سمتی رفته‌اند که وقتی یک اتفاق می‌افتد برای نوشتن مطلبی از جاهای مختلف، مطالب خود را برمی‌دارند؛ بنابراین قبول دارم که بخشی از دلایل پاسخگو نبودن مسؤولان، روزنامه‌نگاران هستند زیرا رفتار آن‌ها به گونه‌ای است که گویا خود را وامدار یکی از دستگاه‌ها و وزارتخانه‌ها می‌دانند.

او اضافه کرد: زمانی که تعدادی از مدیران مسوول و صاحب امتیاز نشریات ما به دنبال افزایش اشتراک هستند تا نشریاتشان خریداری شود یا دنبال آگهی گرفتن هستند، چطور می‌توانند مسوولی را نقد کنند.

این مجری تلویزیون به مشکلات نشریاتی که در داخل کشور چاپ می‌شوند، اشاره کرد و گفت: از میان نشریاتی که چاپ می‌شوند چه تعداد مستقل و قائم به خود هستند؟ اگر مستقل هم باشند در نهایت به یک سمت و سوی سیاسی گرایش پیدا می‌کنند. ما باید در این راستا نشریات سرگرمی، گردشگری و حتی ورزشی را جدا کنیم اما به نظرم این نشریات سرگرمی و تخصصی هم می‌توانند زبان نقد داشته باشند. زمانی که هزینه چاپ و تحریریه یک نشریه فراهم نمی‌شود و برای حفظ مجوز باید چاپ شود مجبور است تن به این مساله دهد که در بخشی از صفحه روزنامه، گزارش فلان وزارتخانه یا نهاد چاپ شود. اگر این روزنامه بخواهد مسوولی را نقد کند چون امتیازش را وزارت ارشاد می‌دهد و به نوعی مجوز دولتی دارد، نگران این مساله است که وارد بحث دادگاه مطبوعات یا لغو امتیاز شود.

او ادامه داد: در یک زمان به روزنامه‌ها آگهی می‌دادند اما وزارت ارشاد آن را هم محدود کرده و می‌گوید گرفتن آگهی از فیلتر من رد شود؛ البته به معنای دخالت مستقیم نیست. همچنین آگهی مناقصه، مزایده و ... را به هفته‌نامه‌ها هم نمی‌دهند زیرا قانون می‌گوید این آگهی‌ها باید در دو نوبت و حداکثر در فاصله ۷۲ ساعت باید چاپ شوند؛ بنابراین این آگهی‌ها به روزنامه داده می‌شود نه به هفته‌نامه. پس هفته‌نامه‌ها چگونه بودجه تامین کنند؟ من نشریه‌ای سراغ دارم که ۱۰ شماره خود را به شکل دیجیتالی چاپ می‌کند تا امتیازش لغو نشود.

تشکر با اشاره به تاثیر مشکلات روزنامه‌ها در نقد منصفانه مسوولان، اظهار کرد: وقتی روزنامه‌نگار را تحت شرایط خاصی قرار می‌دهند تا چه اندازه می‌تواند نقد منصفانه داشته باشد؟ نقد منصفانه می‌تواند راهکار ارائه کند و حتی روزنامه‌نگار می‌تواند نقد منفی داشته باشد اما روزنامه‌نگار تا حدی امکان دارد که در جهت نقد پیش برود زیرا مشکلات صنفی هم دارد. شاید این مشکل را خبرگزاری‌ها نداشته باشند زیرا چاپ ندارند مگر اینکه بخواهند ویژه‌نامه‌ای منتشرکنند.

این مجری تلویزیون درباره پاسخگویی مسوولان در برنامه‌های گفت‌وگو محور گفت: ما در برنامه گفت‌ومحور وضعیت مناسبی داریم؛ برای مثال دولت به دنبال ارائه گزارش 100 روزه است و در برنامه‌ای که امکان حضور وزرا وجود دارد چرا نباید بیایند تا برنامه خود را ارائه دهند. وظیفه من این است که فضایی را مهیا کنم تا وزرای دولت بیایند و گزارش خود را به مردم بدهند. این مساله دلیل نمی‌شود که بگویند تلویزیون از دولت طرفداری می‌کند زیرا تلویزیون محلی برای همه نهادها و دستگاه‌های کشور است. اصل ماجرا آگاه‌سازی مردم است که نمونه آن در زلزله کرمانشاه اتفاق افتاد.

او به شبکه‌های اجتماعی و زیر ذره‌بین بودن مسوولان اشاره و بیان کرد: شبکه‌های اجتماعی در دسترس مردم در زلزله کرمانشاه تا حدی تاثیرگذار بودند که باعث شد تعداد زیادی از مسوولان، افراد  مشهور و مردم عادی به سمت کمک کردن به مردم زلزله‌زده کرمانشاه بروند؛ البته شایعاتی هم در شبکه‌های اجتماعی به وجود آمد که برخی را به اشتباه انداخت. برای مثال عکس جنگ و زلزله‌های گذشته را به عنوان عکس زلزله کرمانشاه منتشر کردند. شبکه‌های اجتماعی تا چند سال آینده نقش موثری خواهند داشت و با رسانه‌های مختلف دنیا مانند تلویزیون، خبرگزاری‌ها و ... برابری خواهند کرد همچنین با وجود شبکه‌های اجتماعی مسوولان دیگر نمی‌توانند جا خالی دهند و عملکردشان به شکل شفاف زیر ذره‌بین نگاه مردم است؛ برای مثال زمانی که آقای جهانگیری به هر دلیلی با کفش داخل چادر زلزله‌زده‌ها شد، جو و شرایط خاصی را در فضای مجازی ایجاد کرد .

تشکر ادامه داد: مردم امروزه می‌توانند با دوربین گوشی خود از رویدادی فیلم بگیرند و برای یک برنامه بفرستند. برخی که می‌خواهند به ما خبری بدهند، برای ما فیلم می‌فرستند و ما از آن‌ها استفاده می‌کنیم و لازم نیست خبرنگار حرفه‌ای داشته باشیم. به نظرم مشارکت مردم در تلویزیون بسیار خوب شده است. در واقع ما منتظر پاسخ مسوولان نمی‌مانیم.

مجری برنامه «تهران ۲۰» با اشاره به حضور مسوولان در برنامه‌های گفت‌وگو محور تلویزیون گفت: ما در برنامه گفت و گو  محور تلویزیونی مساله‌ای به نام محدویت وقت داریم، زمانی که مسوولی به برنامه می‌آید، اولین سوالی که می‌پرسد این است که ما چقدر زمان داریم و سعی می‌کند آن زمان را مال خود کند؛ بنابراین زمانی که ما سوالی از مسوول می‌پرسیم با شگرد خاصی می‌گوید قبل اینکه به پرسش شما پاسخ دهم اجازه دهید مقدمه‌ای را بگویم. او در همان مقدمه هفت یا هشت دقیقه از زمان برنامه را می‌گیرد. در این صورت اگر وارد حرف او شویم می‌گوید شما اجازه نمی‌دهید حرف خود را بزنم و اگر هم وارد صحبت‌های او نشویم، فرصت پرسیدن سوالات دیگر را نخواهیم داشت و مدیریت زمان از دست ما هم خارج می‌شود.

او ادامه داد: اگر عملکرد مسوولان مناسب باشد، پس از چه چیزی واهمه دارند؟ پس باید جواب سوال خبرنگار و روزنامه‌نگار را بدهند. اگر برخی مسوولان پاسخگو نیستند به دلیل این است که نمی‌خواهند به چالشی وارد شوند. همچنین نگران این موضوع هستند که کاری که به عنوان مسوولیتشان باید انجام می‌دادند و نداده‌اند، موضوع اصلی پرسش‌ها شود؛ برای مثال بیمارستانی که هفت ماه پیش در کرمانشاه ساخته شد اگر در زلزله تخریب نمی‌شد معلوم نبود در آینده چه اتفاقی برایش می‌افتاد. ما می‌خواهیم در برنامه مسوول راه و شهرسازی را به عنوان مهمان بیاوریم اما حاضر نمی‌شود که بیاید.

این مجری تلویزیونی با اشاره به وظیفه روزنامه‌نگاران و خبرنگاران اظهار کرد: زمانی که اتفاقی رخ می‌دهد و مسوولی پاسخگو نیست، باید مردم را از طریق رسانه‌ها در جریان قرار دهیم. وظیفه روزنامه‌نگاران و خبرنگاران خوب دیدن، شنیدن، درک کردن و منتقل کردن یک اتفاق است. ما نباید خود را قائل به پاسخگویی مسوولان بدانیم به دلیل اینکه در این شرایط باید همیشه در انتظار باشیم. اگر مسوولی حاضر نشد که پاسخگوی پرسش ما باشد، ما می‌توانیم بخشی از اتفاق را برای مردم بیان کنیم و بگوییم که سعی کردیم مسوول مربوطه پاسخی دهد اما نداده است.

خبرنگاران ایسنا توانستند یک جریان مطمئن را ایجاد کنند

بهروز تشکر در پایان به عملکرد خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در هجده سال فعالیت اشاره کرد و گفت: من حدود ۱۳ سال پیش به ایسنا آمدم و از ادارات بازدید کردم. در آن زمان ایسنا جوان بود و تصورم این بود که چون خبرنگاران ایسنا جوان، جویای نام و تحول‌گرا هستند، می‌توانند یک جریان مطمئن را ایجاد کنند و به منبع و مرجع خبرنگاران تبدیل شود. خوشحالم که در گذر سال‌ها این اتفاق افتاده است و من به‌عنوان منبع خبری معتبر از ایسنا استفاده می‌کنم.

انتهای پیام