به گزارش ایسنا، رآکتور تحقیقاتی تهران رآکتوری با ظرفیت ۵ مگاوات در سال ۱۹۶۷ توسط ایالات متحده آمریکا در مرکز تحقیقات اتمی تهران در دانشگاه تهران ساخته شد. هسته مرکزی این رآکتور در عمق ۸ متری استخری با ظرفیت ۵۰۰ هزار لیتر که از آب آشامیدنی تهران تأمین می‌شود، قرار دارد.

در نوامبر ۱۹۶۷ یک شرکت آمریکایی ۵.۸۵ کیلوگرم اورانیوم ۹۳ درصد را برای رآکتور فراهم آورد. در می۱۹۸۷ ایران قراردادی با آرژانتین برای تغییر هسته رآکتور برای تغییر سوخت آن از اورانیوم ۹۳ درصد به اورانیوم ۲۰ درصد غنی شده ۲۳۵-U امضاء کرد. ارزش این قرارداد ۵.۵ میلیون دلار بود و پس از آن نیز آرژانیتن ۱۱۵.۸ کیلوگرم اورانیوم ۲۰ درصد برای ایران فراهم کرد.

در سال‌های گذشته با توجه به عناد کشورهای غربی با ایران، مانع خرید سوخت این راکتور از سوی ایران شدند و در نهایت وقتی ایران با بحران نبود سوخت و انتقال این بحران به مراکز درمانی و تحقیقاتی رو به رو شد، خود دست به کار شد و سوخت این راکتور را توسط نیروهای متخصص داخلی ساخت؛ امری که از سوی کشورهای غربی غیرممکن قلمداد می‌شد.

علاوه بر راکتور تهران، در این مجموعه آزمایشگاه جابر بن حیان و بخش تولید رادیوایزوتوپ قرار دارد که به تولید رادیوداروهای مورد نیاز مراکز درمانی کشور را تولید می‌کند که بخشی حیاتی در درمان و تشخیص بیماری‌ها به ویژه بیماری‌های سرطانی است.

عمر مفید راکتور تهران حدود ۴۰ سال است اما با تغییر سوخت و ترمیم بخش‌های مختلف، این راکتور تا کنون سرپا بوده است. در عین حال راکتور تحقیقاتی ۴۰ مگاواتی اراک که در چارچوب برجام تغییراتی در آن داده شده است، در آینده نزدیک جایگزین راکتور تهران در تولید و تهیه رادیوایزوتوپ‌ها و رادیوداروهای مورد نیاز در کشور خواهد شد.

به گفته کارشناسان با توجه افزایش جمعیت در محدوده ساختگاه راکتور تهران، این مجموعه باید هر چه سریع‌تر از محدوده شهری خارج شود.

انتهای پیام