مصطفی گندمکار کارگردان فیلم «آلان» درباره‌ی اینکه فیلمش از جشنواره‌های خارجی به سینمای ایران معرفی شده است؟ به ایسنا گفت: برای بررسی این مساله به نظرم علت‌های زیادی می‌تواند وجود داشته باشد اما من به دنبال پیدا کردن دلیلی برای دیده نشدن این فیلم در داخل نیستم، چرا که بعد از برگزیده شدن «آلان» در جشنواره‌ی «کلرمون» فرانسه و استقبال خوبی که از این فیلم به عمل آمد، فتح‌بابی شد برای حضور در جشنواره‌های معتبر جهانی همچون: جشنواره سائوپائولو برزیل که مهمترین جشنواره قاره آمریکاست و جشنواره‌های معتبر اروپایی در فرانسه و ایتالیا و در نهایت در اولین نمایش آسیایی در دهوک کردستان عراق که جایزه بزرگ بهترین فیلم کُردی را از آن خود کرد، به نظر من حق هر فیلمسازی هست که از کشور خودش به جهان معرفی شود اما متاسفانه برای من به گونه‌ای وارونه این اتفاق افتاد و این اتفاق هم در کشور ما پدیده جدیدی نیست.
او درباره‌ی بازتاب برگزیده شدن فیلمش در جشنواره‌ی «دهوک» توضیح داد: قبل از لحظه اعلام برنده شدن «آلان» در جشنواره دهوک، هیات داوری یک جمله درباره این فیلم گفت: "فیلمی سرشار از غم و اندوه، اما با ریتمی سریع و شاد و ترکیبی از واقعیت و سورئالیست" و بعد نام فیلم «آلان» را برد. برای من این نکته خیلی جالب بود که هیات‌داوران خیلی دقیق و درست فیلم مرا دیدند چرا که این فیلم ریتم شادی دارد اما در لایه‌های پنهان خود ، ترس و اندوه را به یدک می‌کشد. در نتیجه ریتم فیلم با تم آن در تضاد قرار دارد، ریتم فیلم شاد و پویاست که در فرم،حرکت دوربین، بازی‌ها و موقعیت کلی پیداست اما مقصد فیلم رسیدن به غم اندوه است پس نقطه تفاوت فیلم، نمایش غم و اندوه در ریتمی شاد و پویاست و این نکته‌ای‌ست که توسط هیات داوران به درستی دیده شد.
گندمکار در پاسخ به این نقطه‌نظر که فضا و موقعیت فیلم خیلی به مستند شبیه است، طوری که تماشاگر خودش رو در فیلم احساس می‌کند، این جریان چطور اتفاق افتاد؟ پاسخ داد: خوب این جریان برمی‌گردد به علاقه من به روایت سوم شخص در سینما که در سینمای کیارستمی و برادران داردن و این طیف سینماگرها دیده می‌شود و دغدغه من این بوده است که مخاطب خود را در بطن حوادث فیلم احساس کند و برای رسیدن به این مهم، دوربین به عنوان یک شخص ناظر ماجرا را روایت کند و به اصطلاح دوربین نامحسوس باشد. برای انجام این فرم مشکلات زیادی از جمله: کارکردن با نابازیگر و هدایت آنها در راستای فرم مورد نظر پیش روی من بود. نکته دیگه‌ای که به مستند بودن فضا کمک می‌کند نوع روایت فیلم است. در قصه شما هیچ نقطه‌ای نمی‌بینید که تاکید شده باشد. همه وقایع در یک سطح از اهمیت نمایش داده می‌شوند، چیزی که شاید در تناقض با جریان مرسوم قصه‌گویی در سینمای داستانی باشد. مساله متفاوت در روایت فیلم «آلان» سعی در قضاوت نکردن است، فیلمسازان زیادی به حذف قضاوت مولف معتقد هستند اما از نظر من حذف قضاوت تقریبا نشدنی است ما در روایت داستان تنها توان کم کردن قضاوت مؤلف را داریم و این مهم در روایت فیلم «آلان» رخ داده است.
کارگردان «آلان» درباره‌ی آینده کاریش گفت: بعد از اینکه جشنواره‌های داخلی فیلم را ندیدند و یا دیدند و درک نکردند، یا دوست نداشتند و کنار گذاشتند، اولین نمایش جهانی «آلان» در فستیوال معتبر کلرمون فراند فرانسه بود. این اتفاق یک سکوی پرتاب بود برای جشنواره‌های دیگر که تاکنون نیز ادامه داشته و دارد. اما جا دارد از همین تریبون از کسی که از میان این همه بی مهری، توجهی ویژه و سرشار از لطف و محبت به این فیلم داشت تشکری ویژه داشته باشم. آقای رضا میرکریمی کارگردان برجسته سینمای ایران و دبیر سی و پنجمین جشنواره بین المللی فیلم فجر، بعد از برگزیده شدن فیلم «آلان» در جشنواره کلرمون ایشان استقبال خوبی از فیلم کردند و آلان را به سی و پنجمین جشنواره بین المللی فیلم فجر دعوت کردند و اولین اکران داخلی " آلان " در این فستیوال انجام شد. این اتفاق شروع خوبی برای نمایش داخلی بود که مدیون لطف ایشان هستم. بعد از آن نیز «آلان» در هشتمین جشن خانه سینما در بخش مسابقه حضور پیدا کرد و خوشبختانه امروز مسیر فیلم هموارتر شده و به عنوان یکی از فیلم‌های مهم سینمای کوتاه ایران چه در داخل و چه در خارج شناخته شده است.
انتهای پیام