به گزارش ایسنا، مرتضی آتش زمزم که با گروه تولیدش این روزها در مرز میانمار و بنگلادش مشغول ساخت مستندی سینمایی برای مخابره شرایط غیرانسانی و ناگوار مسلمانان روهینگیا است، گفت: ما به عنوان نماینده‌ای کوچک از سینمای ایران تلاش کردیم خودمان را به این منطقه بحران زده برسانیم تا بخشی از درد و رنج دلخراش مسلمانان آواره روهینگیا را در قالب مستندی سینمایی به گوش جهان و دولتمردان برسانیم. آن هم در شرایطی که اینجا اوضاع مردم بسیار ناگوار است. ما کار تصویربرداری را از منطقه پالان خالی و رودخانه ناف واقع در مرز میانمار و بنگلادش شروع کرده ایم.

او افزود: اینجا دو فاجعه نظر ما را جلب کرد؛ یکی قضیه مسلمان کشی توسط دولت میانمار که متاسفانه با بی اعتنایی آنگ سان سوچی تداوم یافته و دیگر اینکه بیش از سیصد تا چهارصد هزار نفر از مسلمانانی که از این نسل کشی گریخته اند، به کشور بنگلادش آمده اند و اینجا از تمام امکانات اولیه زندگی مثل آب،برق و حتی غذای کافی بی بهره اند. در این شرایط که جامعه جهانی هم کمکی به این مردم آواره نمی کند، مردم بنگلادش با اینکه خودشان وضع معیشتی و اقتصادی مناسبی ندارند، اما تلاش می کنند تا به آوارگان تا حد توان کمک رسانی کنند. امیدوارم از ایران هم بیشتر محموله های غذا، کمک های پزشکی و وسایل اسکان به اینجا ارسال شود که بشدت مورد نیاز مردم آواره است.

کارگردان «مالیخولیا» گفت: ما از کمک رسانی مردم بنگلادش و وضع مرارت بار مسلمانان آواره و بی پناه در مستندمان تصاویر زیادی گرفته ایم که امیدوارم زودتر آماده شود بلکه تا دیر نشده این تصاویر توجه جامعه جهانی را نسبت به حل این مسئله جلب کند.رضا شاکری و کاووس آقایی مرا در ساخت این مستند یاری می کنند. بلد منطقه و راهنمای ما هم امجد حسین نام دارد که بومی اینجاست و کمک کرده تا با مردم آواره ارتباط برقرار کنیم و مطالباتشان را در مستندمان بیاوریم.

او در پایان گفت: آوارگان میانمار چشم انتظار حضور یک مقام بلندپایه ایرانی هم هستند. به نظرم اعتبار جهانی دکتر محمد جواد ظریف می‌تواند در صورت حضور او در منطقه، نگاه‌ها را به مسلمانان آواره روهینگیا جلب کند.

این فیلمساز همچنین اخیرا با انتشار متنی در صفحه اینستاگرام خود درباره حوادث میانمار موضعگیری کرد که در آن آمده: «آنگ سان سوچی زمانی که در حصر خانگی توسط حکومت دیکتاتور برمه بود  و زمانی که جایزه صلح نوبل را گرفت و همه ما آرزوی آزادی اش را داشتیم، هیچکس فکر نمیکرد روزی خودش دستش را تا کتف در خون مردم بی گناه فرو کند. حتی نتوانستم تصویری منتشر کنم و درد مردم روهینگیا را نمایش دهم و  دل شما را ریش نکنم، عکس برنده خاموش را منتشر کردم، برنده جایزه صلح نوبل و رهبر دولت میانمار که با سکوت خود چراغ سبز قتل عام کودکان و زنان را داده است، از مذهب بودایی که اصلش بر بی آزاری ومردم داریست در تعجبم. از راهبه های بودایی  که سر لشکر این نسل کشی  هستند. از سازمان ملل خاموش و رسانه های چشم بسته روی این  نسل کشی؛ از شبکه خبر پرس تی وی تا بی بی سی و سی ان ان... و گزارش های لحظه به لحظه از عراق و سوریه و گزارش یک هفته در میان از میانمار.از دولتهای  اسلامی ...گویی منافعی برایشان ندارد مظلومی یافت نمی شود؟ اینجا اسلام در خطر نیست ؟!اینجا إنسان پیدا نمیشود؟! اینجا میانمار است...ای کاش می شد جایزه صلح نوبل را پس گرفت ،ای کاش می شد در جهان بیگناهی کشته نمی شد، کاش جنگ و خون ریزی در جهان نبود ، کاش همه دینشان انسانیت بود...».

انتهای پیام