محمدرضا یزدی - مجسمه‌ساز و عضو هیات مدیره انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز - درپی انتشار نامه دفتر هنرهای تجسمی وزارت ارشاد خطاب به انجمن‌های هنری درباره برگزاری مستمر دوسالانه‌ها، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: دلایل مختلفی برای بی‌نظمی و توالی نداشتن برگزار دوسالانه‌ها وجود دارد. اولین دلیل این است که انجمن‌های هنری اجراکننده این رویداد نیستند و نمی‌توانند دوسالانه‌ها را در چشم‌انداز خود قرار دهند و دبیرخانه تعریف کنند.
او ادامه داد: اگر برگزاری دوسالانه‌ها در اختیار انجمن‌ها قرار نگیرد، هیأت مدیره‌ها نمی‌توانند برای این کار برنامه‌ریزی درستی داشته باشند. به‌عنوان مثال، آخرین دوره دوسالانه مجسمه‌سازی شش سال پیش برگزار شد. از طرفی انجمن‌های هنرهای تجسمی دست‌شان در موضوعات مالی باز نیست و این اختیار را ندارند که در مسائل مالی دخل و تصرف کنند. به همین دلیل، باید بودجه‌ای برای این کار در اختیار آن‌ها قرار گیرد.
یزدی گفت: بی‌ینال‌ها رویدادهایی نیستند که بتوان از یک‌ماه قبل برای آن‌ها شورا تشکیل داد و فراخوان اعلام کرد، بلکه کاری همه‌جانبه است. بخشی از دوسالانه در نمایشگاه دیده می‌شود و بخش دیگر آن، فعالیت‌های زیرساختی است که باید به شکل منظم طی دو سال انجام شود. یک دوسالانه نیاز دارد تیم‌های کارشناسی مختلفی روی آن کار کنند.
این هنرمند مجسمه‌ساز بیان کرد: انجمن‌ها باید بودجه فعالیت‌های پژوهشی زیرساختی برای رشد و تعالی این رویداد داشته باشند. از طرفی مشکلات داخلی برخی انجمن‌ها نیز در بی‌نظمی برگزاری دوسالانه‌های هنری تأثیر دارد که به نظر من با سپردن بُعد اجرایی و دبیرخانه‌ای به انجمن‌های تخصصی، این مسائل قابل حل است.
او ادامه داد: حالا که وزارت ارشاد به این فکر افتاده که وضعیت دوسالانه‌ها را سروسامان بدهد، باید بدانند هر دوسالانه‌ای شرایط اجرایی متفاوت و چارچوب و ضوابط خود را دارد که با یکدیگر قابل قیاس نیستند. بنابراین تخصیص بودجه به هر دوسالانه‌ای باید به‌طور تخصصی کارشناسی شود.
او با ارائه این پیشنهاد که باید محلی به‌عنوان پایگاه اصلی و دائمی دوسالانه‌ها در نظر گرفته شود، گفت: در حال حاضر فضای نمایش هنر معاصر ما، شکل و پتانسیل خوبی ندارد. این پیشنهاد خوبی است که وزارت ارشاد درصدد تأسیس نمایشگاه دائمی منطبق بر معماری روز برای برپایی دوسالانه‌ها باشد.
یزدی ادامه داد: انجمن‌ها نیازهای خود را بهتر می‌دانند و در نقاط چالش‌برانگیز زمان‌بر، نسبت به هر ارگان دیگری تسلط بهتری دارند. این نمی‌شود که فقط در مقطعی کوتاه، انجمن‌ها با موسسه توسعه هنرهای تجسمی رابطه‌ای داشته باشند، بلکه باید تیم سیاستگذاری هرچه زودتر مشخص شود و تیم پژوهشی شروع به رصد کردن کند.
این هنرمند درباره حمایت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از انجمن‌های هنری نیز گفت: وزارت ارشاد موضع شفاف و کارآمدی نسبت به انجمن‌ها ندارد و آن‌ها به حال خود رها هستند. ما موسسه‌های فرهنگی هستیم و زیر نظر وزارت ارشاد فعالیت می‌کنیم. اگر ما یک نهاد صنفی هستیم، چرا زیر نظر وزارت ارشاد فعالیت می‌کنیم و اگر زیر نظر وزارت ارشاد هستیم، چرا از ما حمایت نمی‌شود؟
یزدی بیان کرد: برای توسعه هنر، انجمن‌ها باید تقویت شوند. اکنون انجمن‌ها از لحاظ مالی در مضیقه هستند، این‌که خودشان، خودشان را حفظ می‌کنند کار بزرگی است. حمایت نکردن وزارت ارشاد، نقطه ضعف بزرگی است. بخش مهمی از مقوله فرهنگ به هنر ارتباط پیدا می‌کند و خط مشی کلی هنرها را انجمن‌ها تعیین می‌کنند؛ اما چگونه است که این بخش هیچ بودجه‌ای ندارد؟!
او با بیان این‌که هم از انجمن‌ها توقع دارند و هم از آن‌ها حمایتی نمی‌شود، اظهار کرد: امیدوارم مسئولان وزارت ارشاد نسبت به این موضوع مسئولیت بیشتری برعهده بگیرند و به اهمیت انجمن‌های هنری پی ببرند. این‌که تصور کنند آن‌ها به‌صورت خودگردان و بدون بودجه، کارشان را ادامه می‌دهند، درست نیست.
این مجسمه‌ساز گفت: انجمن‌ها با گرفتن حق عضویت، بخشی از درآمد خود را تأمین می‌کنند؛ اما این مقدار پول مثلا در انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز به‌قدری ناچیز است که در خوش‌بینانه‌ترین حالت، ۲۰ درصد هزینه‌ها را تأمین می‌کند. بقیه بودجه نیز از فعالیت کمیته‌های انجمن، هیأت مدیره‌ها و حمایت برخی ارگان‌ها تامین می‌شود. این در حالی است که ارگانی مانند شهرداری موظف به حمایت از انجمن‌های هنری نیست، بلکه این وظیفه وزارت ارشاد است.
او بیان کرد: در دولت یازدهم مطرح شد که می‌خواهند بخش فرهنگ و هنر را به اصحاب این حوزه بسپارند. ما هم به دنبال این بودیم که چه زمانی این اتفاق رخ می‌دهد.
این هنرمند اضافه کرد: من به‌عنوان عضوی از هیأت مدیره انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز روی صحبتم با مسئولان است که مقداری فاصله خود را با جامعه هنری کم کنند و حمایت‌گرانه‌تر و متعهدانه‌تر نسبت به این جامعه عمل کنند. ما و مسئولان وزارت ارشاد می‌توانیم درباره مشکلات با یکدیگر صحبت کنیم تا نتیجه کار در نهایت به تغییر باروری فرهنگی جامعه بینجامد. تصمیم‌گیری مسئولان در حالی که گاهی حتی مشاوران حرفه‌ای را نیز در کنار خود ندارند، مسیری نیست که به بالندگی هنر منجر شود.
انتهای پیام