به گزارش ایسنا، «سجاد علی‌بیگی»، سرپرست هیئت گمانه‌زنی برای تعیین عرصۀ تپه نوشیروان شهرستان سرپل ذهاب در استان کرمانشاه با اعلام این خبر گفت: یافته‌های سطحی و حجم بالای نهشته‌های استقراری در تپه نوشیروان نشان می‌دهد که عمدۀ استقرار در این تپه مربوط به دورۀ نوسنگی و هزارۀ دوم پیش از میلاد بوده است.
علی‌بیگی افزود: بر اساس یافته‌های کنونی به نظر می‌رسد که نوشیروان در هزارۀ دوم پیش از میلاد به اوج وسعت خود رسیده و تقریباً همه برجستگی ظاهری تپه دارای بقایای استقراری این دوره بوده است.
او در ادامه گفت: همه مواد و یافته‌های سفالی دوره‌های مس وسنگ تا اوایل دورۀ اشکانی و یافته‌های هزارۀ پنجم، سوم، دوم پیش از میلاد در نوشیروان موادی است که در سرزمین‌های پست بین‌النهرین رایج بوده و با توجه به این موضوع باید پذیرفت که این نواحی در دورۀ مس و سنگ و مفرغ، بخشی از محدودۀ فرهنگی بین‌النهرین بزرگ بوده است.
او با اشاره به این نکته که منطقه سرپل ذهاب شامل دشت‌های بشیوه و پاتاق، قلعه شاهین و زهاب است، افزود: این منطقه در سال 1394 با هدف کشف و شناسایی محوطه‌های باستانی محدودۀ اجرای طرح گرمسیری وزارت نیرو و وزارت جهاد کشاورزی توسط هیاتی زیر نظر سیامک سرلک از پژوهشکدۀ باستان‌شناسی بررسی و در نتیجۀ آن مجموعاً 193 محوطه شناسائی شد که دارای شواهدی از دورۀ پارینه سنگی میانی تا دورۀ متأخر اسلامی است.
او همچنین گفت: تپه نوشیروان یکی از استقرارهای بزرگ دشت زهاب با وسعتی حدود 10 هکتار است که طی این برنامه مورد بررسی و بازدید قرار گرفت.
به گفته این باستان‌شناس، محوطه در میانۀ دشت و حوضۀ جنوبی رودخانۀ دله شیر قرار گرفته و چشم‌انداز پیرامون آن را اراضی هموار و حاصلخیز کشاورزی در بر گرفته است.
علی بیگی با اشاره به شکل‌گیری روستای نوشیروان بر سطح و دامنۀ تپه گفت: به استناد تصویر هوایی سال 1969 نیمۀ غربی تپه مملو از ساخت و سازهای متراکم روستایی بوده که تا سال 1380 اغلب آنها در محل خود باقی مانده‌اند.
او در ادامه گفت: این ساخت و سازها آسیب‌های فراوانی به لایه‌های استقراری محوطه وارد آورده است.
این عضو هیئت علمی گروه باستان‌شناسی دانشگاه رازی کرمانشاه افزود: خاکبرداری برای پی کنی، تسطیح اراضی و کندو کاو برای ایجاد سطوح هموار همچنین استفاده از خاک محوطه برای تهیۀ خشت و آماده کردن اندود طی این سال‌ها، آسیب‌های زیادی بر پیکرۀ این محوطۀ مهم وارد کرده است.
او در ادامه به انجام فعالیت‌های کشاورزی با هدف توسعۀ اراضی اشاره کرد و گفت: این فعالیت‌ها باعث شده دامنۀ محوطه شخم زده شود و حتی برخی روستائیان سعی در الحاق بخش‌هایی از محوطه به اراضی تحت تملک خود به ویژه در بخش غربی دارند.
این باستان‌شناس با اشاره به گردآوری مجموعۀ نسبتاً بزرگی از قطعات سفال طی بررسی‌های محوطۀ بزرگ نوشیروان گفت: این مجموعه از نظر زمانی متعلق به دورۀ نوسنگی(هزارۀ هفتم پیش از میلاد؛ سنت سراب- جارمو)، مس و سنگ میانی(هزارۀ پنچم پیش از میلاد؛ فرهنگ عبید)، هزارۀ دوم پیش از میلاد و معدود یافته‌هایی از دورۀ اشکانی است.
به گفته وی، با توجه به اهمیت محوطه و وجود شواهد مهمی از دورۀ نوسنگی میانی و جدید و به‌ویژه هزارۀ دوم پیش از میلاد همچنین تهدیدهای موجود در خصوص عرصه و حریم محوطه، برنامۀ تعیین عرصه و حریم تپه در راستای مطالعات فرهنگی طرح گرمسیری در دستور کار قرار گرفت.
او با اشاره به دستیابی به اطلاعات مفید درباره روند شکل گیری محوطه با توجه به گمانه‌زنی و بررسی‌های انجام شده در نوشیروان گفت: این گمانه‌زنی با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری تا پایان مرداد ماه ادامه خواهد داشت.
انتهای پیام