به گزارش ایسنا به نقل از دیلی‌میل، ماهواره مایاک در تاریخ 14 ژوئیه(23 تیر) از پایگاه فضایی بایکونور قزاقستان راهی فضا شد و از آن زمان تاکنون، منجمان و دانشمندان در حال رهگیری مسیر این سامانه فضایی بوده‌اند؛ اما سازندگان این ماهواره به تازگی اعلام کرده‌اند که آن‌ها احتمالا شی دیگری را مشاهده کرده‌اند و اینکه مایاک آنطور که انتظار می‌رفت، در مدار زمین عمل نکرده است.
"الکساندر شاینکو" (Alexander Shayenko)، مهندس پروژه مایاک، اعلام کرد: ترکیبی از چند اشتباه از جمله محاسبات غلط احتمالا منجر به ناکامی این ماهواره شده است. انتظار می‌رفت مایاک با جای‌گیری مناسب در مدار زمین، یکی از شفاف‌ترین اشیای آسمان شب لقب گیرد و برای تماشاچیان زمینی قابل رویت باشد.
وی در ادامه گفت: حالا که مایاک در مدار است، به احتمال زیاد برای آماتورها و حرفه‌ای‌ها قابل رویت نخواهد بود. این سامانه طبق برنامه به مدار زمین رسید اما مشخص نیست که آیا با موفقیت بازتاباننده خورشیدی خود را باز کرده یا خیر.
منجمان معمولا شفافیت اجرام کیهانی را با استفاده از مقیاسی موسوم به "قدر ظاهری" (magnitude apparent) اندازه می‌گیرند و هرچه این مقیاس کمتر باشد، شفافیت جرم کیهانی بیشتر است.
خورشید به عنوان شفاف‌ترین جرم آسمان، دارای قدر ظاهری -27است در حالی که قدر ظاهری ماه کامل بین -13 و -12 قرار دارد. ایستگاه فضایی بین‌المللی هم با داشتن قدر ظاهری -6 معمولا شفاف‌ترین شیء مصنوعی به شمار می‌آید این در حالی است که قدر ظاهری سیاره زهره حدود -5 است.
روس‌ها قبلا مدعی شده بودند با پرتاب شدن ماهواره مایاک، این سامانه با قدر ظاهری -10 خواهد درخشید و پس از ماه درخشانترین شی مصنوعی در آسمان شب خواهد بود. در واقع "مایاک" در زبان روسی به معنی "فانوس دریایی" است.
فناوری مزبور توسط دانشجویان دانشگاه پلی‌تکنیک مسکو طراحی و ساخته شده و در داخل یک ماهواره کیوبست 3Uاستاندارد قابل جاسازی است. ابعاد این سامانه 340.5* 100* 100 میلی‌متر گزارش شده و حدود 3.6 کیلوگرم هم وزن دارد.
این بسته کوچک مجهز به یک منبع انرژی، سیستم کنترل و مهم‌تر از همه بازتاباننده خورشیدی جهت منعکس‌کردن نور خورشید است که گفته می شد شفافیت مایاک ناشی از وجود این بازتاباننده‌ها خواهد بود. این بازتاباننده به شکل یک هرم مرتفع سه متری است و قرار بود دو هدف علمی اصلی مایاک را برآورده کند. این هرم که از یک غشای فلزی نازک انعکاسی ساخته شده، برای شکار پرتوهای خورشید و بازتاب نور آن‌ها به زمین طراحی شده بود. روس‌ها مدعی شده بودند این امر، ماهواره مایاک را به دومین شی درخشان آسمان شب پس از ماه تبدیل می‌کند.
یکی از اهداف طراحی این ماهواره ثابت کردن این نکته بود که فضا برای تیم‌های علمی کوچک هم قابل دستیابی است. طراحان مایاک همچنین مدعی بودند این ابزار با استفاده از ساختار چتر مانندش مدارهای زباله‌های فضایی را پایین می‌آورد تا آن‌ها در جو زمین آتش بگیرند.
هدف دوم این ماهواره افزایش کشش بر روی ماهواره اعلام شده بود و تیم علمی یک سیستم ترمز فضایی جدید را آزمایش کرد که قرار بود به مایاک کمک کند پس از انجام ماموریت خود سریعا از مدار زمین خارج شود و هنگام ورود دوباره به جو، آتش گیرد.
دانشمندان معتقد بودند در صورت عملکرد مناسب این فناوری، می‌توان آن را به عنوان روشی برای خارج کردن ماهواره‌های دیگر از مدار زمین هم به کار برد تا مدار پایینی از وجود آن‌ها تخلیه شود. هم اکنون مدار زمین مملو از زباله‌های فضایی است که روز به روز خطرآفرین‌تر می‌شوند.
سامانه مایاک روز 14 ژوئیه(23 تیر) ساعت 9:36 دقیقه به وقت محلی از پایگاه فضایی بایکونور قزاقستان و بر پشت موشکSoyuz 2.1a راهی فضا و ساعاتی بعد وارد مدار زمین شد.
انتهای پیام