به گزارش ایسنا، پایگاه خبری و تحلیلی The Atlantic در تحلیلی می‌نویسد: «آنچه که دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا نسبت به آن تردید دارد همان ضرورت نیروهای بیشتر آمریکایی در افغانستان است و البته این موضوعی نیست که جای تعجب داشته باشد. ماه گذشته میلادی و پیش از دیدار با کهنه سربازان آمریکایی در جنگ افغانستان، ترامپ به خبرنگاران گفت "ما برای قریب به ۱۷ سال در افغانستان بوده‌ایم و من می‌خواهم این را بفهمم که چرا ما برای این مدت در این کشور بوده‌ایم، چه کاری انجام می‌دهیم و با ایده‌های مربوط به افغانستان چه باید کنیم؟" ترامپ در پاسخ به سوالی درباره افزایش تعداد نیروهای آمریکایی در افغانستان گفت که "در حال بررسی این مساله هستیم". در ژوئن سال جاری میلادی، ترامپ به پنتاگون این اجازه را داد تا سطح نیروهای آمریکایی را در افغانستان تعیین کند. هنوز، جیمز ماتیس، وزیر دفاع آمریکا استقرار ۳۹۰۰ سربازی را که رئیس جمهوری مجوز اعزامشان را در ژوئن به افغانستان صادر کرد، عملی نکرده و احتمالا این تاخیر به دلیل تردیدهای ترامپ در ادامه روند حضور آمریکا در این کشور جنگ زده است.
این تردیدی است که باراک اوباما، رئیس جمهوری سابق آمریکا هم با آن دست به گریبان بود و کمپین انتخاباتی خود را روی آن و پیروزی در جنگ افغانستان بسته بود اما در پایان دوران ریاست جمهوری‌اش تنها کاری که توانست انجام دهد، کاهش نیروهای آمریکایی در این کشور آسیایی بود. اما از یک طرف، باراک اوباما ۳۰ هزار نیرو را برای ارتقا و تقویت امنیت در افغانستان و به توصیه مشاوران نظامی اعزام کرد. "جفری گلدبرگ" در سال ۲۰۱۶ گزارش داد اوباما احساس می‌کرد تحت فشار پنتاگون این کار را انجام داده است. در سال ۲۰۱۳، ترامپ در توئیتی نوشت که با برنامه اوباما برای خروج سریع نیروهای آمریکایی از افغانستان موافق است. او در توئیت خود با طرح این سوال که "چرا باید پول‌های خودمان را همچنان دور بیندازیم؟" پیشنهاد کرد که بهتر است این پول‌ها در هزینه‌های داخلی و در کشور هزینه شوند. (شایان ذکر است که ترامپ دیدگاه‌های متناقضی در خروج نیروهای آمریکایی داشته: در بحبوحه جنگ عراق، او در چندین مصاحبه گفت که اوباما نیروهای آمریکایی را از این کشور خارج کرد اما در جریان کمپین انتخابات ریاست جمهوری، اعلام کرد که خیزش داعش در عراق ناشی از کاهش و خروج نیروهای آمریکایی به دستور اوباما بوده و اعلام کرد که آمریکا باید در ازای از میان برداشتن صدام، نفت عراق را داشته باشد؛ سناریویی که اخیرا درباره منابع طبیعی افغانستان هم آن را مطرح کرده است.)
سیاست افغانستانی که اوباما در پیش گرفته بود بیشتر قابل تایید است به طوریکه روزنامه نیویورک تایمز مقارن با پایان دوران ریاست جمهوری باراک اوباما گزارش داد که چالش‌های مقابله با تروریسم واقعی هستند و شاید این بخاطر این باشد که این مساله حالا نسبت به زمانیکه اوباما کاخ سفید را در ژانویه ۲۰۱۷ ترک گفت، واقعی تر بنظر می‌رسد.
بازرس ویژه نظارت بر بازسازی افغانستان موسوم به "سیگار" در گزارش سه ماهه خود به کنگره آمریکا در مه سال جاری میلادی آورده است، طالبان ۱۱ درصد از ۴۰۷ منطقه افغانستان را یا تحت کنترل دارد یا بر آنها نفوذ دارد. دولت کابل کنترل یا نفوذ حدود ۶۰ درصد از این مناطق را دارد. به دست گرفتن کنترل ۲۹ درصد از مناطق دیگر در این کشور جنگ زده هنوز محل مناقشه است. این ارزیابی براساس داده‌های به دست آمده از نیروهای آمریکایی و افغان و هیات ناتو در افغانستان است.
"بیل روجیو"، در مجله "لانگ وار" می‌نویسد: تنها مشکلی که هم نیروهای آمریکایی و افغان و هم هیات ناتو با آن روبرو هستند بی اهمیت شمردن و کم اهمیت جلوه دادن کنترل نواحی‌ای است که طالبان در گذشته در دست داشته است.
طالبان همچنان به راه خود در به دست آوردن قلمروهای بیشتر در افغانستان ادامه داد و باعث شد تا نیروهای امنیتی افغانستان در ولایت‌های قندهار، قندوز و هلمند شکستی فضاحت بار را تجربه کنند. تمامی اینها همانطور که "سیگار" گزارش داد پس از آن صورت گرفت که پنتاگون ۶۷۵ میلیارد دلار در ۱۵ سال در افغانستان هزینه کرد (که این میزان از مجموع ۷۱۴ میلیارد دلاری است که آمریکا در این کشور هزینه کرده است). البته در این گزارش به افزایش تلفات آمریکایی‌ها در این جنگ اشاره نشده که شامل دو سرباز آمریکایی هم می‌شود که در جریان حمله اخیر طالبان به کاروانشان در افغانستان کشته شدند. این مساله باعث شد تا ترامپ درباره دورنمای افزایش هزینه‌ها و اعزام نیروهای بیشتر به افغانستان دچار تردید شود و این دیدگاهی است که مورد قبول بسیاری از کارشناسانی است که درباره افغانستان کار کرده‌اند.
"لورل میلر"، تحلیلگر موسسه رند (RAND) که اخیرا رئیس دفتر نماینده ویژه در امور افغانستان و پاکستان بوده، به پایگاه خبری Vox گفت: پیروزی ارتش در بازه زمانی قابل پیش بینی محتمل نیست. این واقعا وضعیتی پیچیده است. درباره سیاست‌های افغانستان و شکاف در جامعه این کشور شکایات زیادی مطرح شده است. به هیچ یک از آنها بدون اشتراک در اختیارات سیاسی و از طریق روند سازش نمی‌توان به درستی پاسخ داد و این رویکرد به ناکجاآباد می‌رود.»
انتهای پیام