به‌ گزارش ‌ایسنا، حسین معدنی، کاپیتان و پاسور پیشین تیم‌ ‌ملی والیبال ایران پس از طی یک دوره بیماری و به دلیل گرفتگی مجرای صفرا در سن ۴۳ سالگی درگذشت.

حسین معدنی متولد ۱۷ اردیبهشت ۱۳۵۰، هفت سال عضو تیم‌ ‌ملی والیبال ایران بود. او همواره پیراهن شماره "۱۳" را به تن می‌کرد و پنجه‌های بی نقصش هیچ گاه از یادها نرفت. حسین به عنوان بازیکن موفق شد در سال ۲۰۰۲ عنوان بهترین پاسور آسیا را از آن خود کند.

او پس از اتمام دوران بازیگری، خیلی زود وارد عرصه مربیگری شد. مرد خوش ذوق و باسواد والیبال ایران در سمت مربیگری هم پله‌های ترقی را بسیار سریع طی کرد و ابتدا دستیار گائیچ شد و پس از رفتن گائیچ به جای او هدایت تیم‌ ‌ملی را بر عهده گرفت.

تیم‌ ‌ملی والیبال ایران در زمان سرمربیگری حسین معدنی نمایش خوبی از خود به نمایش گذاشت. باید استارت موفقیت‌های والیبال ایران در آسیا را به نام حسین معدنی نوشت. تیم‌ ‌ملی با هدایت معدنی در بازی‌های آسیایی گوانگژو و قهرمانی مردان آسیا به مدال نقره دست یافت. از مهم‌ترین افتخارات معدنی در سمت سرمربی تیم‌ ‌ملی والیبال ایران کسب دو مدال طلا در جام کنفدراسیون‌ها در سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ است. یکی از خاطره انگیزترین بازی‌های تیم‌ ‌ملی والیبال ایران نیز در زمان سرمربیگری حسن معدنی بود. جایی که تیم‌ ‌ملی ایران در مسابقات جهانی برابر تیم ایتالیا بازی تحسین برانگیزی را به نمایش گذاشت تازه در آنجا بود که متوجه شدیم والیبال ایران توان رویارویی با قدرت‌ها را دارد. معدنی همچنین تنها مربی ایرانی بر روی نیمکت تیم‌ ‌ملی والیبال ایران در لیگ جهانی ۲۰۱۴ بود.

کاپیتان سابق تیم‌ ‌ملی در رده باشگاهی هم کم افتخار نداشت کسب یک عنوان قهرمانی آسیا، دو نایب قهرمانی و دو عنوان سومی از افتخارات معدنی با تیم‌های باشگاهی اش است.

با وجود حضور مربیان بزرگ بر روی نیمکت تیم‌ ‌ملی والیبال ایران باز هم نمی‌توان نقش کاپیتان شماره "۱۳" ایران را انکار کرد. معدنی در زمان سرمربیگری گائیچ، ولاسکو و کواچ همواره نقش پر رنگی داشت  ولی نه تنها آن گونه که باید دیده نشد در مقابل بیشترین نقدها هم به او می‌شد  ولی مرد با اخلاق و خوش فکر والیبال ایران هیچ گاه والیبال را تنها نگذاشت.

حسین معدنی در هر پستی اخلاق را در اولویت قرار می‌داد. والیبالیست تحصیلکرده و خوش اخلاق ورزش ایران همیشه با جدیت و پشتکار در مسابقات مختلف حاضر بود. موفقیت‌های اخیر والیبال را به هیچ وجه نمی‌توان از حسین معدنی جدا کرد.

حسین معدنی جانش را برای والیبال گذاشت. با وجود این که بیماری کهنه در بدنش رخنه کرده بود، اما هیچ گاه والیبال را تنها نگذاشت. در خرداد ماه سال ۱۳۹۳ بیماری در حال‌ تخریب بدنش بود. بیماری اش همانند والیبال ایران در حال پیشرفت بود. هیچ کسی تصور نمی‌کرد در پس چهره شاداب و امیدوار حسین معدنی چنین دردی نهفته باشد. جراحی‌های مختلف بر روی کیسه صفرا ناموفق بود و با وجود این که پزشکان به او اجازه مرخصی نمی دادند او بیمارستان را ترک کرد و در کنار تیم‌ ‌ملی به لیگ جهانی رفت. والیبال ایران بدون معدنی به  المپیک رفت و به آرزویش رسید  ولی تقدیر اجازه نداد او به حقش برسد.

سرانجام در بامداد دهم مرداد ۱۳۹۳ حسین معدنی با تمام خوبی‌هایش چشم از جهان فرو بست. "روحش شاد و یادش گرامی باد."

انتهای پیام