به گزارش ایسنا، این اواخر چندین هشدار قابل توجه وجود داشته که شرکت‌های حفاری شیل ممکن است مایل باشند روند افزایش تولید را برای جلوگیری از اُفت شدید دوباره قیمت آهسته کنند اما به نظر می‌رسد حقیقت این است که آنها نمی‌توانند چنین کاری را انجام دهند زیرا باید بدهی‌های خود را پرداخت کنند.

اکنون که قیمت‌های جهانی نفت یک بار دیگر روند نزولی پیدا کرده است، شرکت‌های حفاری با چالش جدیدی مواجه شده‌اند و دارندگان اوراق قرضه آنها دیگر خوش‌بین نیستند.

سهامداران نخستین کسانی بودند که نسبت به بهبود قیمت‌ها تردید پیدا کردند زیرا شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که توافق کاهش تولید اوپک موفق نشده تاثیر مطلوبی که همه انتظار داشتند را ایجاد کنند. سهام انرژی از ابتدای سال رو به کاهش بوده است.

اکنون طلبکاران به سهامداران پیوسته‌اند. آمار بلومبرگ در ماه ژوئن نشان داد اوراق قرضه پرریسک در صنعت انرژی دو درصد ضرر کرده‌اند.

در مقایسه اوراق قرضه پرریسک انرژی سال گذشته با وجود ۸۹ ورشکستگی در این صنعت، ۳۸ درصد افزایش داشت. شاخص بخش انرژی ۵۰۰S&P ، از ابتدای سال میلادی جاری ۱۶ درصد ریزش کرده است. به گفته یک تحلیلگر بلومبرگ اینتلیجنس، اوراق قرضه بخش انرژی در حال معامله شدن مانند سهام است و این برای شرکت‌هایی که آنها را صادر کرده‌اند، خبر خوبی نیست. اوراق قرضه ثبات بیشتری نسبت به سهام دارند و دارندگان اوراق قرضه نسبت به سهامداران آرام‌تر هستند زیرا اگر سود یک شرکت کاهش پیدا کند یا برای حمایت در برابر ورشکستگی از دولت درخواست کند این سهامداران هستند که لطمه می‌بینند. اینکه دارندگان اوراق قرضه وحشت زده می‌شوند نشانه این است که ممکن است اخبار بد بیشتری در افق باشد.

شاید بدترین خبر این باشد که اوپک و شرکایش تصمیم بگیرند استراتژی تاثیرگذار بر قیمت نفت را تغییر داده و با دنبال کردن توصیه اوژن واینبرنگ، مدیر تحقیقات کالای کومرس بانک، به تولید با حداکثر ظرفیت روی بیاورند. این اقدام متهورانه‌ای خواهد بود و معلوم نیست اوپک به چنین کاری مبادرت کند. با این همه به نظر می‌رسد این تنها گزینه‌ای است که علیه شیل موثر واقع خواهد شد.

مشکل تولیدکنندگان شیل این است که با وجود پیشرفت‌های قابل ملاحظه در کاهش هزینه، شرکت‌های حفاری شیل برای رشد و سپس برای دوام آوردن در برابر رکود، ناچار شدند در چند سال اخیر استقراض سنگینی کنند. موسسه اعتبارسنجی مودیز سال گذشته هشدار داد که شرکت‌های حفاری شیل و تامین‌کنندگان خدمات آنها با حجم بدهی ۱۱۰ میلیارد دلار روبرو هستند که موعد پرداخت آنها تا سال ۲۰۲۱ فرامی‌رسد. تنها در سال آینده این صنعت باید ۲۱ میلیارد دلار از بدهی خود را بازپرداخت کند و تا سال ۲۰۲۱ این رقم به ۲۹ میلیارد دلار رشد خواهد کرد. بعلاوه مودیز اعلام کرده ۶۵ درصد از این بدهی دارای ریسک بالا است.

شرکت‌های حفاری شیل آمریکا وارد یک چرخه منحوس شده‌اند. آنها به دلیل اینکه لازم بود برای بازپرداخت بدهی خود درآمد کسب کنند، تولیدشان را افزایش دادند. این رشد تولید به اشباع عرضه جهانی دامن زد و قیمت‌ها را به شدت کاهش داد. بنابراین شرکت‌های حفاری در واقع پول کمتری از آنچه که انتظار می‌رفت، به دست می‌آورند. هزینه ‌های پرداخت بدهی افزایش پیدا می‌کند بنابراین شرکت‌های حفاری ناچار هستند برای جبران حاشیه سود پایین‌تر، نفت بیشتری تولید کند.

این وضعیت جالبی در بازار نفت است. شرکت‌های حفاری آمریکایی احتمالا به خوبی آگاه هستند که اگر تولید با حداکثر ظرفیت را آغاز کنند، ضربه بیشتری به شیل آمریکا خواهند زد و بهتر است که رشد تولیدشان را آهسته کنند زیرا هر بار که گروه صنعتی بیکر هیوز کاهش هفتگی شمار دکل‌های حفاری را گزارش می‌کند، مطمئنا قیمت‌ها بهبود پیدا می‌کند. با این همه به نظر می‌رسد که این شرکت‌ها نمی‌توانند با نزدیک شدن موعد پرداخت بدهی هنگفتشان، روند فعالیت‌شان را آهسته کنند.

رقیبان جهانی شامل اوپک، روسیه و شرکای کوچک‌ترشان نیز بایستی آگاه باشند که اگر تولید با حداکثر ظرفیت را آغاز کنند، می‌توانند به شیل آمریکا ضربه بیشتری وارد کنند اما آنها نیز نمی‌توانند چنین اقدامی انجام دهند زیرا کسری بودجه آنها در مرحله نخست جنگ با شیل که اوپک چنین تاکتیکی را به کار بست، افزایش یافت. دیدن آنچه که در مرحله بعد اتفاق خواهد افتاد، جالب است خواه افزایش قیمت باشد یا ریزش قیمت.

انتهای پیام