به گزارش ایسنا، زهرا ساروخانی گفت: این ساباط که توسط پایگاه میراث فرهنگی نوش‌آباد و با راهنمایی یگان حفاظت مستقر در نوش آباد شناسایی شد اولین ساباط شناسایی شده درمحدوده استان اصفهان است.
وی افزود: بنای ساباط شامل دو اتاق با یک آب انبار در مجاورت آن است که با مصالح خشت و آجر احداث شده و قدیمی‌ترین بخش برجای مانده از این ساباط در اتاق ضلع غربی با مصالح سنگ است که در بازسازی های بعدی مصالح خشت جایگزین آن شده است.
او با بیان این‌که پرونده این ساباط در حال تکمیل برای ثبت در فهرست آثار ملی است، افزود: با توجه به مستندات موجود، قدمت این ساباط به دوره صفویه می‌رسد که در دوره قاجار و پهلوی اول مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته است. علاوه‌بر این ساباط قلاع و کاروانسراهای زیادی در ضلع غربی و شمالی محدوده نوش آباد، از دوره صفویه تا قاجار بر جای مانده اند که بیانگر وجود مسیر مهم ارتباطی شمال به جنوب کشور (جاده فرعی ابریشم) در این محدوده است که با اندک فاصله ای مسیرهای جدید امروزی جایگزین آن شده اند.
براساس این گزارش، واژه ساباط ریشه در فارسی کهن دارد. جزء اول آن "سا" به معنای آسایش و جزء دومش پسوند "باط"، نمودار ساختمان و بنا و عمارت است که در انتهای واژه‌های دیگری نظیر رباط، کاربات و خرابات آمده است. روی هم رفته، این واژه به جای آسایشگاه و استراحتگاه امروز به کار می‌رفته است. ساباط به کلیه بناهایی که به منظور آسودن به پا می‌شده، چه در شهر و چه در بیرون از آن اطلاق می‌شد. این بناها عمدتا به چند تخت‌گاه، یک آب‌انبار و گاهی یک یا دو اتاق کوچک بوده که تنها به منظور رفع خستگی و اندکی آسودن مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
انتهای پیام