به گزارش ایسنا، درخت نخل از آن دسته گیاهانی به‌شمار می‌رود که همه اجزایش برای انسان مفید و قابل استفاده است؛ از تنه‌ی آن که در ساختمان‌سازی استفاده می‌شود چه ساختمان‌هایی که با اتکا به تنه آن استوار و پا برجا مانده تا برگ‌هایش و پوست و میوه و هسته‌های میوه و ...
عمر 300 تا 500 ساله بناهای ساخته شده با استفاده از تنه درخت نخل، پایداری این درخت در استحکام ساختمان‌ها را اثبات می‌کند و زیبایی و ماندگاری دستبافت‌هایی تولید شده از برگ نخل، نشانه‌ای از کاربری‌های بی‌شمار اجزای مختلف آن است.
از خرمایی آن علاوه بر استفاده‌ی مستقیم در ساخت شیره و شهد و تولید انواع دسرهایی چون حلوا، کلوچه‌ی خرمایی، رنگینک و... استفاده می‌شود، اما یکی از محصولات نخل که کمتر مورد توجه قرار گرفته، «پنیر» یا «کچ» نخل است .
یکی از فعالیت‌های گردشگری کشاورزی، نمایش فرآیندها است که درصد بازدیدکنندگان زیادی را در مزارع گردشگری کشاورزی به خود اختصاص داده و نمونه چنین فعالیتی در شهرستان جهرم استان فارس انجام می‌شود.
به گزارش ایسنا، در ایام مختلف سال، شاهد عرضه محصولی در حاشیه نخلستان‌ها، مناطق گرمسیری و شهرهای مختلف استان فارس و جنوب کشور هستیم. محصولی که شاید برای بسیاری از شهروندان ایرانی هنوز شناخته شده نباشد؛ محصولی که پنیر نخل نام دارد.
پنیر نخل میوه‌ای است که پشت پوسته ضخیم آن پنهان شده و کاربرد خوراکی دارد و بسیار مغذی است؛ در میانه‌ی تنه‌ی نخل و تاج آن، مغز ترد و شیری‌رنگی وجود دارد که شیرین و گس است و «پنیر نخل» یا مغز درخت خرما (Heart of Palm) نامیده می‌شود و بسیار مقوی است .
پنیر نخل در شهرستان جهرم، «کٙچ» و در قیروکارزین «بوکوم» و در استان هرمزگان، «کور» و در بوشهر «غاپ»، نامیده می‌شود .
به گزارش ایسنا و به گفته کارشناسان هر نخل، سه تا ۱۰ کیلوگرم پنیر دارد، محصولی که تمام خواص خرما در آن نهفته و سرشار از قند، مواد معدنی، ویتامین، کالری و آهن است؛ پنیر نخل در واقع ماده‌ی اولیه‌ی تشکیل تنه و برگ‌های نخل پیش از مرحله‌ی چوبی شدن است .
معمولاً آن دسته از نخل‌هایی را که زمان ثمردهی آنها تمام شده است قطع می‌کنند و پنیر آن را بیرون می‌آورند .
برای دستیابی به این محصول، معمولاً سر نخل را می‌زنند و برگ‌ها و لیف‌های دور برگ‌ها را تا رسیدن به میانه و پنیر نخل، جدا می‌کنند .
البته برای خوردن کٙچ حتماً لازم نیست یک نخل بزرگسال قطع شود، بلکه می‌توان پنیر بچه‌های زاید رشد یافته در تنه‌ی نخل یا «مُکُش» را نیز مورد استفاده قرار داد.
بخشی دیگر از نخل که پاجوش یا به اصطلاح جهرمی، «بٙچ» نامیده می‌شود نیز کچ دارد؛ البته این بخش به دلیل اینکه قابلیت کاشتن دارد کمتر مورد استفاده خوراکی قرار می‌گیرد.
به گزارش ایسنا، در جهرم فصل بهار، بهترین زمان برای بیرون آوردن یا به اصطلاح کشیدن مُکش از تنه‌ی نخل اصلی است. بیشتر کچ‌هایی که در بازار به فروش می‌رسد، متعلق به مکش نخل است.
از کچ، ترشی‌های خانگی لذیذی نیز تهیه می‌شود.