خبرنگار ایسنا در آستانه برگزاری سی‌وپنجمین دوره جشنواره فیلم فجر، گفت‌وگوی کوتاهی با فرهاد توحیدی رئیس هیأت مدیره و سخنگوی پیشین خانه سینما داشت.

قرار است بزرگداشت این فیلم‌نامه‌نویس و رئیس سابق هیات مدیره خانه سینما در افتتاحیه این دوره از جشنواره برگزار شود.

فرهادی با اشاره به بستن و بازگشایی خانه سینما در عین حال مطرح کرد:البته شاید این دو موردی که اشاره کردم را بیشتر بتوانم به عنوان دو نقطه عطف به حساب آورم و واقعا تلخ‌ترین اتفاق شکافی بود که بین اصحاب سینما بوجود آمد و یک نوع دو دستگی حادث شد. در آن زمان متأسفانه شکاف تلخی بوجود آمد که نتیجه یارکشی دولت بی‌تدبیر، بر سر صنف‌سازی و نشان دادن درِ باغ سبز به عده‌ای بود تا از صف دوستان و متحدان خود خروج کنند.

زخمها هنوز التیام پیدا نکرده است

این فیلم‌نامه نویس در پاسخ به اینکه آیا فکر می‌کند این دو دستگی‌ها پس از بازگشایی خانه سینما به پایان رسیده است؟ اظهار کرد: به نظرم زخم‌ها هنوز التیام پیدا نکرده و متأسفانه آن جریان هنوز ادامه دارد. ممکن است به ظاهر وفاقی صورت گرفته و تشکیلاتی شکل گرفته باشد و همه زیر یک چتر جمع شده باشند اما قضیه از اساس حل نشده و به نظرم مثل آتش زیر خاکستر می‌ماند که این خود یک تهدید برای سینماست.

ارزیابی توحیدی از وضعیت خانه سینما 

رئیس هیأت مدیره پیشین خانه سینما در ادامه در پاسخ به اینکه با توجه به تشریح این وضعیت، عملکرد هیأت مدیره فعلی خانه سینما را در دوران جدید چطور ارزیابی می‌کند بویژه آنکه خانه سینما در برخی اتفاقات حساس سینمایی سکوت اختیار کرده بود یا خیلی دیر واکنش نشان داد، گفت: شاید من اطلاعات کافی نسبت به اینکه هیأت مدیره یا به طور کلی خانه سینما چه رویکردی را اتخاذ کرده است، نداشته باشم. البته تصمیمات و واکنش‌ها در یک دوره‌ای قابل فهم و درک بود، یعنی شاید در سال دوم دولت موضوع قابل درک بود که یک دولتی آمده، به وعده خود عمل کرده بود و باید تعاملی صورت می‌گرفت. هر چند اگر به آخرین روزهای دولت گذشته هم دقت کنیم به یاد خواهیم آورد که آن‌ها نیز این خواسته را داشتند(بازگشایی خانه سینما) و شاید کارگزاران دولت این کار را انجام نمی‌دادند، البته خود خانه سینما هم ترجیح می‌داد که با تعویض دولت این بازگشایی اتفاق بیفتد.

او ادامه داد: با این حال فکر می‌کنم اگر خانه سینما این تفکیک را قائل می‌شد و در جاهایی که پای کیان صنف  وسط بود یا اتفاقات مهم سرنوشت‌ساز رخ داده بود مثل عدول سازمان سینمایی از پروانه‌های نمایشی که خودش صادر کرده بود واکنش نشان می‌داد، شرایط می‌توانست متفاوت‌تر باشد چون در آن موارد به هر حال یک نوع فشار خارج از سینما وارد می‌شد و رفتار دولت قابل فهم بود که تحت کانون‌های فشار قرار دارد و شاید امکان مقابله هم وجود نداشت اما این صنف است که باید واکنش صنفی نشان دهد و حداقل‌اش این است که اعلام موضع کند.

او همچنین گفت: بنابراین شاید در این موارد از نگاه کسی که خارج از گود قرار دارد تعامل بیش از اندازه‌ای صورت گرفته و حتی به بی‌عملی و انفعال تعبیر شود. این در حالی است که اطلاعات دیگری وجود دارد و می‌دانیم که دوستان در این جهت تلاش می‌کردند که زیرساخت‌ها را برای ثبت اصناف در وزارت کار دنبال کنند؛ کاری که بسیار پروسه پرزحمتی دارد و بخشی از همت هیأت مدیره صرف این موضوع شده که موانع را بردارد، در حالی که خیلی از اصناف دلیل این کار را در طول زمان فراموش کرده بودند و هنوز بخشی از اصناف مثل کانون کارگردانان نسبت به این موضوع گارد دارند و آن را نمی‌پسندند.

وی اضافه کرد: به این ترتیب می‌خواهم تأکید کنم این جریان بسیار پرزحمت بوده و از هیأت مدیره انرژی زیادی گرفته است، به همین دلیل شاید بخشی از آنچه گفته می‌شود معلول این قضیه باشد که اقدامات آن‌ها بیرون از چارچوب هیأت مدیره انعکاسی ندارد اما هیأت مدیره می‌داند که با چه زحمتی این پروژه پیگیری می‌شود.

حوصلهام از دست خودم سررفته بود

فرهاد توحیدی که این روزها در حوزه تدریس، فیلمنامه‌نویسی و فعالیت محیط زیستی به عنوان یکی از زمینه‌های مورد علاقه‌اش مشغول است، در پاسخ به اینکه در چند سال گذشته به دلیل شرایط خانه سینما در ارتباط تنگاتنگی با رسانه‌ها بود اما پس از بازگشایی این نهاد صنفی به نوعی دچار سکوت شده است، گفت: من در آن سال‌ها خیلی حرف زده بودم و در واقع در طول هفت سال  مدام مشغول حرف زدن بودم به طوری که حوصله‌ام از دست خودم هم سر رفته بود اما الان بسیار خوشحالم و این روزها برایم فرصت تمرکز و کار در زمینه‌های مورد علاقه‌ام بوده است.

وی خاطر نشان کرد: دوست دارم این جریان ادامه داشته باشد و فکر می‌کنم هرگز این آمادگی را ندارم که به آن روزها برگردم هر چند این هرگز که می‌گویم ممکن است در زمانی دیگر آن را نقض کنم و مجبور شوم بنا به موقعیت بازگردم، اما الان که به برنامه‌های شخصی و آرزوهایم نگاه می‌کنم، فکر می‌کنم به اندازه کافی از آن‌ها سیراب می‌شوم.

انتهای پیام