پرویز صداقت در گفت‌وگو با ایسنا، افزود: نتیجه این رویکرد این بوده که مصوبات بسیار زیادی از همه مجلس‌های سه دهه گذشته می‌توانیم مثال بزنیم که اجرا نشده و نهاد قانون‌گذار هم هرگز سوال نکرده که چرا اجرا نشده است. این در حالی است که چنین اقدامی جزو وظایف مجلس و نمایندگان آن به حساب می‌آید.
این اقتصاد دان ادامه داد: لازم است یادآوری کنم که مجلس قبل قانونی درباره انتشار گزارش‌های مالی نهادهای خیریه، نظامی و انتظامی تصویب کرد ولی دیدیم که حتی یک برگ از اطلاعات آن افشا نشد و هیچ نماینده‌ای هم نسبت به اینکه چرا این گزارش‌ها منتشر نمی‌شوند، اعتراضی نکرد؛ بنابراین باید واقع‌بین باشیم و بدانیم که در اغلب مواقع شعارهایی که داده می شود با عمل تفاوت دارد.
او درباره جایگاه مجلس در اقتصاد سیاسی ایران چنین توضیح داد: به نظر من جایگاه مجلس در اقتصاد ایران همیشه جایگاه فرعی بوده و تصمیمات آن اغلب به این بستگی دارد که در ارتباط ارگانیک با کدام جناح سیاسی قرار داشته، بنابراین اغلب نمی‌توان تصمیمات اقتصادی که برای کشور گرفته شده را نتیجه خواست و اراده مجلس بر اساس واقعیات اقتصادی جامعه دانست.
او همچنین در پاسخ به این سوال که نداشتن دانش اقتصادی و تخصص لازم در میان نمایندگان کمیسیون‌های تخصصی چقدر در این زمینه موثر است بیان کرد: به نظر من اکنون مسئله تخصص داشتن آن‌قدر نقش پررنگی ایفا نمی‌کند. اکنون همه متخصص‌اند و دکترا دارند! اقتصاد سیاسی ایران نشان داده است چیزی که در ویترین اقتصاد و سیاست و آنچه در بطن و لایه زیرین جریان‌های اقتصادی و سیاسی وجود دارد، متفاوت از یکدیگرند؛ بنابراین به طور کلی به نظر من جریان‌های تاثیرگذار اصلی در عرصه اقتصاد در دست مجلس نیست که تخصص و غیرتخصصی بودن آن‌ها بتواند نتیجه را تغییر دهد.
این کارشناس حوزه اقتصاد سیاسی همچنین در پاسخ به این سوال که چقدر نبود مکانیزم‌های کنترل مفید و موثر را در نتیجه عملکرد مجلس موثر می‌دانید، بیان کرد: اقتصاد ایران به فساد سیستمی دچار است. این موضوعی است که می‌بینیم مقامات مسئول هم بر آن تاکید می‌کنند. البته به نظر من گفتن چنین حرف‌هایی از مسئولیت فردی افراد کم نمی‌کند. گفتن این حرف که در ایران فساد سیستمی وجود دارد از جانب مقامات مسئول، نشان می‌دهد که شاید گوینده نیز خود حدی از فساد را پذیرفته است و به این ترتیب از مسئولیت شانه خالی می‌کند.
وی افزود: درباره نظارت بر مجلس هم باید بگویم که به نظر من در همین فضای فساد سیستمی، نهاد ناظر هم می‌تواند بستر جدیدی را برای فساد ایجاد کند، بنابراین کمی ریشه‌ای‌تر باید مسئله را دید. به بیان دیگر اگر نهاد ناظر قوی هم وجود داشت فضا چندان هم از آنچه امروز می‌بینیم متفاوت‌تر نبود.
انتهای پیام