به گزارش ایسنا، بعد از ناکامی تکواندو در المپیک ریو این تیم تقریبا رنگ آرامش را ندید و تیمی که قهرمانی جهان را در کارنامه دارد، همچنان روی ریل ناکامی قرار دارد. بعد از المپیک مسئولان فدراسیون اعلام کردند که جلساتی را در راستای آسیب شناسی و بررسی دلایل ناکامی تکواندو در المپیک برگزار می کنند که خبرنگاران هر گاه درخصوص این جلسات جویا شدند، هیچ پاسخی دریافت نکردند.

اردوهای تیم ملی در حالی آغاز شد که فدراسیون تصمیم گرفت با بیژن مقانلو همکاری خود را ادامه دهد. حسن ذوالقدری نیز در سمتش به عنوان مدیر تیم‌های ملی باقی ماند و هیچ آبی از آب تکان نخورد. شاید تنها قربانی ماجرا، مهدی بی‌باک و مهرداد یوسفی بودند که با فدراسیون قطع همکاری کردند و انگار مقصر ناکامی المپیک این دو نفر بودند اما کسانی که در راس این تیم و فدراسیون بودند، حاضر به استعفا نشدند.

در شروع اردوها تکواندوکاران المپیکی غیبت داشتند که در نهایت با اضافه شدن مردانی و عاشورزاده اردوها ادامه یافت اما خدابخشی در این اردوها حاضر نشد تا حرف و حدیث‌ها درخصوص اختلاف نظر وی و مقانلو رنگ بیشتری بگیرد.

مسئولان فدراسیون، ناکامی المپیک را یک اتفاق می‌دانستند اما آیا ناکامی در جام جهانی و شکست عنوان دارانی نظیر حجی زواره، اسبقی و یعقوبی در جایزه بزرگ باکو نیز یک اتفاق است؟ تیم ایران در فینال گرند پری به یک طلا بسنده کرد که مردانی به نوعی آبروی تیم را خرید اما در جام جهانی تیم ایران حتی از گروه خود نیز صعود نکرد. این تیم که نام قهرمانی جهان را یدک می‌کشد به تیم کم‌نام و نشان ترکیه نتیجه را واگذار کرد.

در ترکیب تیم تکواندوکارانی مثل عاشورزاده، حجی‌زواره و یعقوبی حضور داشتند که سال گذشته در قهرمانی جهان مدال‌ها را درو کردند. حالا باید دید چه بر سر این تیم آمده است که با تکواندوکاران نامی نیز نمی‌تواند نتیجه بگیرد. تیم تکواندوی ایران سال گذشته با ترکیبی ضعیف‌تر، نایب قهرمان شد اما حالا با تنها یک پیروزی به کار خود پایان داد.

از سوی دیگر در آن طرف مرز رضا مهماندوست در حالی بهترین مربی دنیا شناخته می‌شود که این افتخار را نه برای ایران بلکه برای کشور همسایه، آذربایجان به دست می‌آورد؛ مربی‌ که با ایران نیز دو بار به عنوان بهترین مربی جهان شناخته شد. تکواندوی ایران در سال‌های اخیر نتوانسته استعدادهای خود را به خوبی حفظ کند. تکواندوکارانی مثل راحله آسمانی و میلاد بیگی در رقابت های بین المللی برای کشورهای دیگر مدال آوری می‌کنند، اما در تیم ایران هیچ جایگاهی نداشتند. بیگی در حالی برای کشور آذربایجان مدال برنز گرفت که تیم مردان ایران بدون کسب مدال به کار خود پایان داد. در حالی که مسئولان تکواندو ایران پیش از رفتن به آذربایجان حتی او را نمی‌شناختند.

بیگی حالا عنوان قهرمانی وزن سوم گرند پری را گرفته است و بزودی با 80 امتیاز این مسابقات در صدر رنکینگ وزن سوم المپیک قرار می گیرد؛ جایگاهی که مدت زیادی به مهدی خدابخشی تعلق داشت! تکواندوی ایران به حدی استعداد دارد که تکواندوکارانی که در وزن خود نفر سوم یا چهارم بودند توانستند در کشورهای دیگر به عنوان برترین‌های جهان شناخته شوند. حالا نیز محمد باقری معتمد، جزو سه مدال‌آور تکواندو ایران در المپیک، تصمیم می‌گیرد تا تکواندو را در کشوری دیگر دنبال کند.

تیم ایران که زمانی شماره یک جهان بود،‌ می‌تواند باز هم به عنوان بهترین تیم دنیا باشد اما اینکه چرا نمی‌توان از این همه پتانسیل تکواندو به خوبی استفاده کرد، جای سوال دارد. قرار نیست یک تیم همیشه قهرمان شود. بالاخره هر تیمی ممکن است فراز و نشیب داشته باشد اما اینکه به یکباره تیم این گونه از عرش به فرش بیاید جای ناامیدی دارد.

آیا مسوولان وزارت ورزش در پی آسیب شناسی و حذف دلایل ناکامی‌های تکواندوی ایران هستند؟ یا اینکه همه چیز را به روزمرگی سپرده‌اند و به تغییر عادت ندارند و از شرایط موجود راضی‌اند؟

انتهای پیام