به گزارش ایسنا، آیت الله علیرضا اعرافی، مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور، همزمان با روز ملی وقف با صدور پیامی با گرامیداشت این روز، وقف را زیباترین مهندسی و ماندگارترین سرمایه اخروی دانست.
در متن این پیام آمده است: «وقف، صدقه جاریه در جغرافیای زمان، باقیات الصالحات ماندگار و ره‌توشه آخرت است که با حبس سرمایه‌ای از داده‌های الهی در کارهای نیک و خیرات مبرات انجام می‌گیرد. بر پایه آموزه‌های وحیانی اسلام، دارایی و سرمایه هرکسی غیر از خوراک و پوشاک مصرفی، چیزی جز وقف در راه خدا نیست که مصارف اخروی انسان را تامین و تضمین می‌کند و وزر و بال را در روزی که «لا ینفع فیه مال و لا بنون» از آدمی برمی‌دارد و دادرس مردمان و فریادرس روزهای سخت مواقیت پنجاه‌گانه است. واقف امروز، با وقف کردن بخشی از بخشش‌های الهی، خود را برای روزی آماده می‌کند که «نه داد و ستدی است و نه دوستی و شفاعتی» این چنین آرایه‌هایی، زندگی دنیوی را سازه‌ای استوار برای سرای اخروی خویش می‌سازد و به آموزه وحیانی «الباقیات الصالحات خیر عند ربک ثوابا و خیر عملا» پاسخی مثبت و درخور می‌دهد. وقف زیباترین مهندسی اقتصادی است که زینت‌های حیات دنیوی را از کمّیت به کیفیت تبدیل می‌کند و از ماده به معنا می‌رسد. وقف، بهترین توسعه عددی از بی‌نهایت صفرهای کمی با «واحدیت احدیت حق تعالی» و انقلاب و جهش از «کمیت به کیفیت» بر پایه صیرورت جهشی از خلق به انشای «وانا الی ربنا لمنقلبون» است. وقف، ساده‌ترین معادله ریاضی در پیچیده‌ترین احوالات نفس انسانی است. وقف، ایستادن در برابر خواسته‌ها و هواهای بی‌پایان نفسانی و مبارزه علیه وسوسه‌ها و گام‌های هبوطی شیطانی است.
وقف یک حرکت ساده در پیچیده‌ترین پیچ تاریخی تغییرات انسانی است. وقف عبور از خودخواهی‌ها و خودبینی‌ها و رسیدن به کمالات وجودی خدادوستی و مردم‌دوستی در سایه رهایی از مادیات پست دنیوی است. وقف فتح‌الفتوحی است که انسان را از همه تعلقات آزاد می‌سازد و منشاء فتح و سبک‌بالی روح و گشایش و سعه وجودی جان آدمی می‌شود.
اینگونه وقف کمال انقطاعی را با فرار از پاسخگویی به مجموعه بی‌نهایت تعلقات و متعلقاتی در درون و بیرون آماده می‌سازد تا سلمان‌وار از بازخواست بر آتشین پایگاه در ایستگاه‌های اخروی به پاسخ کوتاه از سکوی پرتاب «بخشیدم» به سرعتی «براقوار» پرواز درآید و جان‌های آدمی را از گرفتاری در انواع رنگارنگ و متعدد و متنوع متعلق به مقام معلق به واله «ذکرک» می‌رساند. این‌چنین است که واقف، از همه حجاب‌های ظلمانی و نورانی می‌گذرد و به «ابصار قلوب» و دیدگان دل‌هایش به جمال کمال الهی به ناظره نضره نعیم در جنات صفات و ذات می‌نشیند و سرمست بر اهل دیدگان تبسم فوز عظیم می‌زند و سرخوش از فرمان «ادخلوها بسلام آمنین» از ندای «طوبی لهم و حسن مآب» بهره‌مند می‌شوند. وقف یک سنت اسلامی در همه شرایط الهی است، چراکه واقف با وقف خویش «فرار الی الله» از همه‌چیز به سوی «قرب الی الله» را تجربه می‌کند و خود را از همه علائق و رنگ تعلقات وارسته و از هرگونه دلبستگی و آلاینده‌ها پیراسته می‌کند و کمال الانقطاع را رقم می‌زند. زیرا هرگونه تعلق و متعلقی پایبندی بر دل است که انسان را در باتلاق دنیا گیر می‌اندازد و نه تنها حرکت را از وی سلب می‌کند، بلکه دم به دم در خود فرومی‌برد و روح و جانش را به هلاکت و تباهی می‌کشاند. وقف همچنین یک حرکت معنادار در دنیای بی‌معنایی است که همه حقیقت و ثروت و سرمایه را در عدد و شماره‌ها می‌داند و ارزش و زمان و زندگی را به عیار طلا می‌سنجد و جان آدمی را به بهایی اندک به خسران ابدی می‌فروشد. واقف ارزش انسان و عصر حیات دنیوی را خود می‌شناسد و آن را جز به ایمان و عمل صالح ماندگار نمی‌فروشد و به جای معامله با شیطان نفس، با خدایش معامله می‌کند.»
انتهای پیام