به گزارش ایسنا، هر قدر در طول سالهای گذشته شنیدن اخبار مربوط به حوادث جاده‌ای برای ایرانی‌ها عادی شده، این امر در عرصه ریلی اتفاقی غیر طبیعی بوده و شاخص امنیت، اصلی‌ترین ویژگی حمل و نقل ریلی در طول تمام این سال‌ها بوده و شاهد این ادعا نیز آمارهای ارائه شده از وضعیت سوانح ریلی در طول سالهای گذشته است.
طبق آمارهایی که از سوی شرکت راه‌آهن منتشر شده، حد فاصل سالهای ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۴ در ایران، هر سال به طور متوسط تنها دو مسافر در سفرهای ریلی جان خود را از دست داده‌اند. هرچند تلاش‌ها باید به سمتی متمرکز شود که حتی این آمار کوچک نیز به عدد صفر نزدیک شود، اما آنچه راه آهن انجام داده در قیاس با دیگر شقوق حمل و نقل قابلیت دفاع بسیار بالایی دارد.
در طول هفت سال گذشته در سفرهای ریلی حدود ۵۰ تن فوت شده‌اند که از این تعداد ۳۵ نفر به کارمندان راه‌آهن مربوط می‌شود و تنها ۱۵ نفر مسافر راه‌آهن بوده‌اند. در سال ۱۳۸۳ دو نفر از ۱۳ نفر، در سال ۱۳۸۸ هشت نفر از ۱۴ نفر، در سال ۱۳۸۹ دو نفر از چهار نفر و در سال ۱۳۹۱ یک نفر از پنج فوت شده حوادث ریلی مسافر بوده‌اند. آمار راه آهن در سال ۱۳۹۰ به عملکردی عجیب می‌رسد. جایی که در طول یک سال، حتی یک مسافر نیز در جریان رفت و آمد قطارها جان خود را از دست نمی‌دهد. در سال ۱۳۹۳ نیز تنها دو آمار فوتی در حمل و نقل ریلی گزارش شده که یک نفر مسافر و یک نفر از کارکنان راه آهن بوده است.
این رقم تنها به سالهای گذشته مربوط نمی‌شود. طبق آماری که مدیرعامل سابق شرکت راه‌آهن ارائه داده، بین سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۱ تنها ۱۸ سانحه منجر به جرح در عرصه ریلی ایران اتفاق افتاده که این رقم در قیاس با تمام وسایل حمل و نقل عملکرد قابل دفاعی است.
اما تمام این آمارها در طول چند روز گذشته و با وقوع یک اتفاق تلخ در مرز نابودی قرار گرفته است. هرچند ثبت ۴۵ مسافر در فهرست فوت شدگان سفرهای ریلی می‌تواند تمام آمارهای گذشته را تحت تاثیر خود قرار دهد و در آمارها نیز اجازه ندهد راه آهن بار دیگر سر بلند کند، اما شاید نادیده گرفتن تمام دستاوردهای ریلی کشور در طول سالهای گذشته و زیر سوال بردن عملکرد آن اجحاف در حق این حوزه است. حوزه‌ای که در طول سالهای گذشته در محاصره محدودیت‌های منابع مالی مالی، فرسودگی خطوط ریلی و بالا رفتن سن ناوگان قرار داشته، اما با این وجود توانسته بسیاری از استانداردهای مدنظر را تامین کند.
با وجود آن‌که هدف اصلی در تمام کشورهای جهان تلاش برای به صفر رساندن آمار تلفات و تصادفات ریلی است، اما نگاهی گذرا به آنچه در طول ماه‌ها و سال های گذشته حتی در کشورهای توسعه یافته اتفاق افتاده، نشان از آن دارد که گاهی حتی کشورهای توسعه یافته که تجربه و امکانات بسیار بالاتری از راه آهن ایران در اختیار دارند نیز اسیر حوادثی بزرگ شده‌اند. به طور مثال در ماه می سال ۲۰۱۵ در ایالات متحده آمریکا، قطاری که به مقصد نیویورک حرکت می‌کرد، به دلیل سرعت بسیار بالا از ریل خارج شد و این حادثه بیش از هفت کشته و بیش از ۲۰۰ مجروح بر جای گذاشت. در سال ۲۰۱۳ میلادی نیز دو حادثه ریلی در فاصله نزدیک به هم در اسپانیا و فرانسه اتفاق افتاد که در اولی ۷۸ و در دومی شش نفر کشته شدند. آمارها نشان می‌دهد در طول سالهای گذشته کشورهایی همچون آلمان، چین و ژاپن نیز در حوادثی مختلف با مرگ تعداد زیادی از مسافران ریلی خود دست و پنجه نرم کرده‌اند.
در بخش قابل توجهی از حوادث ثبت شده در این کشورها عامل انسانی نقش کلیدی داشته است؛ موضوعی که در حادثه اخیر ایران نیز تکرار شده است. تصمیم غیر کارشناسی و نابخشودنی نیروی انسانی راه آهن در حادثه برخورد دو قطار با یکدیگر غیر قابل چشم پوشی است و برخورد جدی با قاصران و مقصران این حادثه دغدغه‌ای است که مسئولان باید به شکل جدی آن را دنبال کنند، ولی با این وجود شاید در نگاهی کلان‌تر حفظ جایگاه راه آهن و دستاوردهای آن در کنار مواخذه برای حادثه اخیر آینده این صنعت را از تهدیدات بی دلیل رها کند.
انتهای پیام