به گزارش ایسنا،به نقل از نشنال اینترست ، حتی پس از دستیابی به توافق هسته‌ای با ایران به تهدید هسته‌ای در چهار زمینه کره شمالی ، روابط آمریکا و روسیه، تقابل هند و پاکستان نیز اقدامات تحریک‌آمیز چین در این میان و ایجاد حساسیت میان آمریکا و چین در زمینه اقدامات نظامی دریایی در حال افزایش است. البته در طول جنگ سرد خطر جنگ هسته‌ای جدی‌تر بود اما در آن زمان تنها دو طرف آمریکا و روسیه حضور داشتند. اما امروز جامعه جهانی با خطرات هسته‌ای در چهار محور بهم آمیخته روبه‌رو است و شرایط به گونه‌ای است که نمی‌توان در هیچ یک از این حوزه‌ها خطر هسته‌ای را کاهش داد.
نظم هسته‌ای جهان لرزان است . ساختار کاهش اشاعه و استحکام خلع تسلیحات پوسیده است. تصور کنید که اگر دولت اوباما قادر به دستیابی به یک توافق با ایران در راستای کاهش قابلیت‌های ایران در زمینه تولید مواد شکاف پذیرنبود، چه شرایطی حاصل می‌شد.
به گزارش ایسنا، البته یادآوری این نکته ضروری است که جمهوری اسلامی ایران همواره ضمن رد اتهامات بی پایه و اساس غرب و آمریکا بر صلح آمیز بودن کامل برنامه هسته‌ای خود تاکید کرده است.
نشنال اینترست می‌افزاید: این توافق نیز می‌تواند در صورتی که منتقدان سرسپرده برجام در کنگره آمریکا موفق مسدود کردن داد و ستدهای مالی که بخش اساسی توافق برجام است شوند،نابود شود حتی اگر اجرای توافق هسته‌ای ایران به طور مناسب ادامه یابد، باز هم ما با مشکلاتی رو به رو هستیم نقاط مشترک آمریکا و روسیه در حال از بین رفتن و اختلافات میان دو طرف در حال گسترده تر شدن هستند. همچنین اختلافات اساسی میان کشورهای نیم کره جنوبی با کشورهای نیم کره شمالی بر سر در اختیار داشتن یا خلع تسلیحات هسته‌ای از قدرت های هسته‌ای وجود دارد که نمونه بارز آن را می‌توان رای‌گیری در مورد قطعنامه ممنوعیت تسلیحات هسته‌ای در سازمان ملل دانست که البته ضمن مخالفت هر ۹ کشور دارای تسلیحات هسته‌ای با تصویب آن با رای ۱۲۳ کشور به تصویب رسید. مخالفت با به تصویب رسیدن این قطعنامه از نمونه های نادر همفکری آمریکا و روسیه بود اما این اتفاق جدیدی محسوب نمی‌شود. آمریکا و روسیه سابقه طولانی مدتی در توطئه علیه کاهش تسلیحات هسته‌ای دارند.
پیگیری معاهده ممنوعیت تسلیحات هسته‌ای مثالی از نیروهای گریز از مرکز در مورد اقدام برای کنترل تسلیحات است. هر زمانی که خطرات هسته‌ای قابل مشاهده افزایش یابد. نیروهای گریز از مرکز به طور داخلی و بین‌المللی حضور خواهند داشت. معاهده جدید کاهش تسلیحات استراتژیک دارای هیچگونه شدتی نیست.
کنفرانس‌های بررسی معاهده NPT نیز کارآمدی لازم را ندارند معاهده جامع ممنوعیت آزمایش هسته‌ای نیز که هم اکنون با توجه به این‌که هفت کشور آن را تصویب نکرده‌اند عملا بی‌استفاده است. معاهده قطع تولید مواد شکافت‌پذیر (FMCT) نیز همانند کنفرانس‌های خلع سلاح نیز هیچگونه تاثیری بر تسلیحات هسته‌ای ندارد؛ بنابراین باید چه کرد؟راه حل آن است که ۱۲۰ کشور خواستار ممنوعیت تسلیحات هسته‌ای در مورد تصویب ممنوعیت تسلیحات هسته‌ای بدون حضور کشورهای دارنده این تسلیحات با یکدیگر مذاکره کنند. هدف این قطعنامه ایجاد یک هنجاری است که در مورد کشورهای غیرعضو( کشورهای دارنده تسلیحات هسته‌ای ) است حتی با وجود این‌که تاریخ به ما نشان داده است که این‌گونه هنجارها کشش عکسی در جذب طرف های عدم عضو در معاده ها دارد.
یک معاهده ممنوعیت تسلیحات هسته‌ای بدون عضو کشورهای د ارای تسلیحات هسته‌ای می‌تواند همانند یک معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای عمل کن که می‌تواند کارآمد، تفرقه ا نداز یا دارای هر دو ویژگی باشد. معاهده که به جای پرداختن به ممنوعیت در اختیار داشتن تسلیحات هسته‌ای بر ممنوعیت استفاده ازآن ها تمرکز کند می‌تواند اقدام عاقلانه‌تری باشد؛ چرا که کشورهای عضو آن بیشتر خواهند بود.
انتهای پیام