کوروش محمدی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به نمره پایین خانواده‌ها به لحاظ سلامت در بخش خشونت گفت: امروز ه افراد خیلی زود دچار پرخاشگری می شوند و آستانه تحمل خود را نشان می‌دهند . برای رفع این مشکلات نیاز به یک حرکت جمعی و برنامه‌ریزی پایه‌ای داریم که از لایه پایین جامعه باید شروع شود. یعنی اگر قرار است در این حوزه ورود پیدا کنیم باید نظام آموزش و پرورش ما دست به کار شود و از واحدهای مهد کودک و پیش دبستانی برنامه ریزی های لازم را درحوزه مهارت خشم، حل مساله و مهارت های ارتباطی به جامعه القا کند. چون برنامه ریزی خاصی در سنین پایه نداریم، نسل‌هایی را پرورش می‌دهیم که این نسل‌ها فاقد مهارت لازم در حوزه خشونت و مهارتهای ارتباطی هستند . همین نسل ازدواج می‌کنند و با همین فرآیند تکثیر می‌شوند.
این آسیب شناس اضافه کرد: بخشی از آن روابط اجتماعی که بین افراد و آحاد جامعه و اگر کمی جزئی تر نگاه کنیم در فضای خانواده در حال اتفاق افتادن است، دچار مشکل و آسیب شده است. روابط فاقد مهارت های زندگی برای جامعه ما آسیب خشونت را به همراه داشته است. تصور می‌کنم به خاطر حجم بالای خشونت و رشد فزاینده جلوه های خشونت در جامعه است که رییس جمهور هم ترجیح دادند سوال مهر را از دانش آموزان به این صورت بپرسند و دانش آموزان را به چالش بکشند. در یک دهه اخیر یا بهتر بگوییم از اواخر دهه هفتاد به این سو با یک سری از بداخلاقی ها ، خشونت های آشکار و پنهان چه در حوزه خانواده چه در انظار عام در جامعه رو به رو هستیم و اینها امروز به نسبت جمعیت و شاخص های سلامت روان در جامعه آمار بالایی دارد.
محمدی با اشاره به وظیفه برخی سازمان ها در کنترل خشونت تصریح کرد: به هرحال مشکلات زیادی مثل بحث تبعیض و بی عدالتی در جامعه هست که بخشی از آن را سازمانها می توانند کنترل کنند . اگر از این منظر به قضیه نگاه کنیم می توانیم بگوییم که سازمان ها نیاز به یک عزم جدی وحمایتی دارند تا مشکلات عمده موجود را از سر راه کنترل خشونت جامعه بردارند اما پایه ریزی بذر خشونت در سنین پایه در خانواده ها اتفاق می افتد و به طور غیرمستقیم مشکلاتی نظیر معضلات اقتصادی، معیشتی و امرار معاش روی افراد خواه ناخواه اثر می گذارد و نهایتا الگوهای ترویج خشونت در خود خانواده ها به فرزندان منتقل می شود . ضمن اینکه باید به مسائل زمینه‌ای جامعه هم نگاه کنیم و غافل نشویم ما یک جامعه ملتهب و پراسترس و مملو افسردگی داریم، در چنین جامعه‌ای پرخاشگری راهی برای خروج جامعه از فشارهای روانی است.
وی باشاره به لزوم همکاری دستگاه‌هایی همچون آموزش و پرورش، آموزش عالی وحتی سازمانهایی نظیر بهزیستی، ادامه داد: باید همه در قالب یک عزم جدی و همت ملی وارد عمل و از سنین پایه مهارتهایی مثل کنترل خشم و مهارتهای ارتباطی را در یک نسل پرورش دهیم.
رییس انجمن آسیب شناسی اجتماعی با انتقاد از عملکرد رسانه ملی در مقابله با رواج پدیده خشونت اظهار کرد: متاسفانه نمی‌توانم نمره خوبی به رسانه ملی بدهم . همه رسانه‌های ما عمدتا از فضای پر اضطراب جامعه به نفع جذب مخاطب بهره برداری می کنند . خیلی از فیلم های اکشن خشونت را ترویج می کنند . بازیهای رایانه‌ای که در قالب رسانه های مجازی در اختیار خانواده‌ها قرار می گیرد خشونت را بین بچه کودکان ترویج می کند و از طرفی بخش حوادث رسانه ها بیشترین دلیل جذب مخاطب هستند. می خواهم بگویم جامعه یک نگاه مضطرب دارد. آن بخشی از جامعه که درگیر این اضطراب هست مرتب دارد اخباری از این حوزه پیگیری می کند و آنان که یک مقدار از سلامت روان برخوردار هستند و مایل نیستند به این اضطراب دامن زده شود خیلی راحت با شبکه های ماهواره‌ای ارتباط برقرار می کنند که آن هم آسیب خود را دارد و آن دام القای باورهای غربی است.
وی در پایان با بیان اینکه رسانه ها در بخش کاهش خشونت مثبت عمل نمی کنند اظهار کرد: رسانه‌ها باید دچار یک تحول ساختاری در بخش برنامه سازی بشوند. شخصیت کاریزمای کودکان ما در تلویزیون جومونگ بوده؛ یک انسان جنگجو و مروج خشونت الگوی ما بوده است، ضمن اینکه برنامه شاد و مفرح در صدا و سیما خیلی وقت است کم شده است، این نگاه باید درصدا و سیما عوض شود تا مخاطب به برنامه های داخلی رغبت پیدا کند و سمت شبکه های ماهواره‌ای نرود.
انتهای پیام