آنیتا یارمحمدی که با ترجمه کتاب «بیرون ذهن من» نوشته شارون ام. دریپر در هفتمین جایزه ادبی «پروین اعتصامی» تقدیر شده است در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت اهل قلم گفت: قراردادهایی که بعضی ناشران با نویسنده و مترجم می‌بندند گاهی دست‌کمی از توهین ندارد. تیراژ کتاب‌ها کم است و بهای پشت جلدشان به اجبار، گران. پس کتاب‌ها چه جایزه بگیرند و نه، اغلب رنگ تجدید چاپ را به خودشان نمی‌بینند. این‌ها همه روی کسی که می‌خواهد به طور حرفه‌ای به ادبیات بپردازد، فشار است. من که اسمش را نبردِ دائم می‌گذارم، نبردِ هرروزه. راستی اگر از بیمه نویسندگان و مترجم‌ها خبر شدید، ما را هم در جریان بگذارید.
او در ادامه درباره جایزه ادبی «پروین اعتصامی» بیان کرد: جایزه «پروین اعتصامی» به‌نظرم شرایط معقول و خوبی داشت، ولی مهم‌تر از این‌که خود مراسم چطور بود یا جایزه‌ها را چطور تقسیم کردند، این است که کاش به خودِ کتاب‌ها بیشتر توجه می‌شد. کاش شرایط مطرح کردنِ بیشترِ کتاب‌ها و حمایت از نویسنده‌ها و مترجم‌ها و ناشرها طی چنین برنامه‌هایی بیشتر به‌وجود می‌آمد.
این نویسنده و مترجم همچنین درباره این‌که این جایزه ویژه آثار نویسندگان زن برگزار می‌شود گفت: هیچ‌وقت از این‌که در اخبار آمار مربوط به زنان و کودکان را جدا اعلام می‌کنند خوشم نمی‌آید. تفکیک "بچه‌ها" یا "جوان‌ترها" را می‌پذیرم ولی این‌که زن‌ها را هم جدا کنیم، نه. راستش مؤلفْ مؤلف است، دیگر زن و مرد بودنش مهم نیست.
یارمحمدی درباره تاثیرگذاری جایزه‌های ادبی نیز گفت: بله، من جایزه‌ها را مؤثر می‌دانم به شرطی که تمام جوایز ادبی از شرایط یکسان و حمایتِ نهادهای اجرایی برخوردار باشند، نه این‌که فلان جایزه پشتش گرم باشد و جایزه‌ای دیگر برای داشتن حداقل امکانات یا حتی مجوزش بخواهد بجنگد.
او در ادامه متذکر شد: داورها هم هرچه منصف‌تر باشند، اعتبار جایزه بیشتر می‌شود. شرایطی که شاید در سال‌های اخیر کمتر می‌بینیم. زمانی جوایز چنان معتبر بودند که نویسنده را مشهور و مردم را به مطالعه بیشتر ترغیب می‌کردند. امیدوارم این فضا دوباره به مسیر اصلی‌اش برگردد و فارغ از حاشیه‌ها و محدودیت‌ها، روز به روز بیشتر بر خودِ ادبیات تمرکز کند.
یارمحمدی همچنین درباره کتاب «بیرونِ ذهن من» توضیح داد: این کتاب روایت دختر یازده‌ساله‌ای به‌نام ملودی است که از بدو تولد با مشکلات جسمی و حرکتی روبه‌روست. ملودی نمی‌تواند حرف بزند و چیزی از فکرهایش به کسی بگوید. حتی نمی‌تواند قلم بردارد و فکرهایش را بنویسد. تحمل این مشکلات برای او دشوارتر از آدم‌های دیگر است چون او ضریب هوشیِ بسیار بالایی دارد. این رمان خلاصه‌ای از نبرد چنین فردی با ناتوانی‌های جسمیِ خودش است و فشارهایی که اطرافیان و جامعه به روح و روانش وارد می‌آورند.
او درباره آثار جدیدش نیز اظهار کرد: در حال حاضر مشغول ترجمه مجموعه‌ای چهارجلدی به نام «سوال‌های بی‌جا» هستم. این مجموعه را در دنیا با نام «لِمونی اسنیکِت» می‌شناسند. انتشارات هوپا حق کپی‌رایت اثر را خریده و امیدوارم نتیجه نهاییِ کار هم خوب باشد. برای نوشتن رمانی جدید هم طرحی در ذهن دارم که نوشتنش را سال آینده شروع خواهم کرد.
انتهای پیام